the Cheshire cat schreef:
Op dat moment waren er al twee van haar kinderen overleden, van de zes kinderen die na haar huwelijk geboren werden, stierven er vier. Volgens Van Leyden is het aannemelijk, hoewel geen bewezen feit, dat ze haar reeks misdaden is begonnen met het vergiftigen van haar eigen kinderen. Ingrid Moerman, schrijfster van dat andere boek over Goeie Mie "Gif als Goede Gave" lijkt dat uiterst onwaarschijnlijk en zijn haar kinderen gestorven aan de gevolgen van cholera. Er heerste in 1866 een cholera-epidemie. Ik ben geneigd om mij aan de zijde te scharen van Van Leyden. De symptomen van een arsenicumvergiftiging lijken sterk op die van cholera.
Wat dit stukje betreft ben ik toch van mening veranderd, wat ik trouwens al vrij snel was na het plaatsen van de recensie, maar toen kon ik het niet meer aanpassen. Misschien heeft Moerman inderdaad gelijk en heeft Swanenburg haar kinderen niet vermoord, maar zijn ze 'gewoon' overleden aan cholera. Het zou kunnen dat haar vergiftigingsdrang zich pas op latere leeftijd, zo rond haar veertigste, manifesteerde.
Moerman gelooft ook dat het Goeie Mie aanvankelijk te doen was om het geld
Hierin verschil ik echter nog steeds van mening.
Maria Swanenburg overleed in 1915 op 75-jarige leeftijd in de vrouwengevangenis van Gorinchem waar zij werd begraven op de Katholieke begraafplaats.
Dat was ik dus ook nog vergeten te vertellen, dat ik kort na Leiden ook op deze begraafplaats ben geweest. Had het nummer van Swanenburgs graf op het internet opgezocht en onthouden, maar eenmaal daar aangekomen zag ik dat de nummers niet overeenkwamen en moest ik dus op eigen houtje gaan zoeken.
Ik weet nog dat er die dag een harde wind stond en dat alles er heel spookachtig uitzag door de vervaarlijk waaiende bomen. Ik denk dat ik wel zo'n twee uur heb lopen zoeken, van een foto had ik begrepen dat het een klein graf betrof, beetje weggemoffeld zo, maar na zo'n vier keer dezelfde ronde te hebben gelopen, zonder resultaat, op een tamelijk grote begraafplaats, hield ik het voor gezien en mijn hond had er trouwens ook schoon genoeg van. Die waaide telkens bijna weg.
Pas veel later ontdekte ik dat er helemaal geen grafsteen is, enkel een paaltje in de grond met een nummer erop.
De vrouwengevangenis aan de Keizerstraat waar Swanenburg dertig jaar van haar leven heeft vastgezeten is overigens in zijn geheel weg, daar staat nu een fantasieloos appartementencomplex.