Mijn Huis Is Nergens Meer - Paul de Wispelaere (1982)

Een van de motto's voorin deze roman is van Max Frisch. Ik concludeer dat we een goeie kwartaalkeuze hebben gemaakt. (Wat ook helpt is dat ik inmiddels 80 pagina's onderweg ben. Dit lijkt me overigens niet het gemakkelijkste boek dat we al door hebben gewerkt.)

Een intrigerende roman, die inderdaad wel wat doet denken aan Max Frisch, behalve dan dat de zinsbouw veel weelderiger is. Een van de overeenkomsten is de drang om een man-vrouw relatie te doorgronden, met name die waarin beide partners vergeefs proberen hun claim te laten gelden op de ander. Ten tweede is er sprake van een vrij kaal plot, met een wisselend perspectief rondom hetzelfde personage en een verwarrende chronologie. Vooral de vergelijking met Montauk dringt zich op, ook vanwege het biografische aspect.

De Wispelaere heeft verder veel oog voor natuur, zowel in z'n beschrijvingen als in de thematiek van Mijn huis is nergens meer. Het boek is daarin zelfs vlammend te noemen. Gepassioneerd wordt het leven in harmonie met de natuurlijke omgeving (waaronder ook een met de hand gebouwd en met het landschap vergroeid huis valt) verdedigd tegenover de vernietigingsdrang van de moderne mens. Basis van de roman is de naderende sloop van het huis van de schrijver, die daardoor psychologisch ontworteld raakt en allerlei herinneringen boven ziet komen. Onderwijl wordt er over hem een documentaire gemaakt door de dochter van zijn grote liefde.

Het heeft me continu geboeid. De fragmentarische compositie houdt lang de spanning erin, en ook de soepele taal van De Wispelaere en zijn scherpe cultuurkritiek zorgen ervoor dat je blijft doorlezen. Ja, wat mij betreft alle reden om nog minstens één van de drie andere titels uit het gebundeld werk (Tuin en wereld) ter hand te nemen.

Ik kan alleen maar beamen wat eRCee al schreef, een intrigerende roman die ook mij continue geboeid heeft.

Het verhaal is een chaotische reis door de schrijver zijn leven, een mengeling van sprongen tussen heden en verleden, een ineenvloeien van erotiek en natuur.
De woede voor vernieling en modernisering waardoor ook het huis van de schrijver onder de sloophamer zal belanden.

De Wispelaere heeft een mooie en vlotte manier van schrijven, mooie en lange zinnen slepen je veder mee in het verhaal.
De beschrijvingen van al wat de natuur aangaat, zijn zo mooi en beeldend dat je jezelf er midden in waant.

Weelderig ... vind ik een treffend woord bij het proza van PdW



Daarom ben ik denk ik drie keer in deze roman begonnen, want dat weelderige ging direct hand in hand met het chaotische ... maar



nu hij mij eenmaal te pakken heeft, wil ik ook dóór ...

Goedgeschreven navelstaarderij, ik kom er niet doorheen. Gaat op de stapel met niet uitgelezen boeken.

Dat is wel wat kort door de bocht, omdat ten eerste vanuit de roman zelf nooit duidelijk wordt hoeveel er autobiografisch is (dat is eigenlijk interpretatie) en ten tweede er meerdere thema's zijn die uitstijgen boven het persoonlijke.

Daar heb je wel gelijk in. In een rustige periode met meer geduld zal ik vast nog eens een poging wagen het uit te lezen.

Dat denk ik ook vaak, maar in de praktijk lees ik dan liever een boek vanuit mijn stapel "nog te lezen" ??

Ook wel terecht, waarom zou je tegen heug en meug een boek proberen te blijven lezen dat je niet bevalt. Nog zoveel moois te ontdekken of te herlezen.

Ik haak ook af. Los van het gegeven dat mijn tweedehands exemplaar uit elkaar valt en ik nu een vervolgverhaal heb, kom ik er evenmin doorheen. En toch is de roman goed geschreven.
Bij vlagen is er een opleving in de zoals
eRCee eerder aangaf kale plot, maar ik denk vaker, ja dat weet ik nu wel ...
Ik heb het serieus geprobeerd maar stap nu graag over naar een ander boek.
Ik zie een stapel liggen waar ik al daaaagen verlangend naar kijk.

Door mij, geruime tijd geleden al, beoordeeld als een goed boek.