The Shadow Rising - Robert Jordan (1992)

Deel vier is een zwak deel van de reeks, Robert Jordan begint hier - zo zegt hij zelf - 'zijn schrijfstijl te ontwikkelen'. Vooral zijn interesse in de vrouwelijke psyche begint hier soms wat irritante vormen aan te nemen.

Als Jordan daarmee "domheid" bedoeld dan moet Robert Jordan een grote misogyn zijn.

Wat is het trouwens met die kwakkelende score in latere boeken? Is het zo slecht gesteld met de vervolgen? Of zijn er een paar haters die er niet tegen kunnen dat Jordan meer volgelingen heeft dan hun eigen reeks?

Ik ben nu met deze bezig, maar de enorme hoeveelheid lage cijfers maakt me toch wat wantrouwig naar de vervolgen ervan.

Ik zit nu ergens op de helft van het boek. Die radicaal andere schrijfstijl moet ik kennelijk nog tegenkomen, want volgens mij lijkt de schrijfwijze heel veel op die van vorige boeken. Wel is er meer aandacht voor de vrouwelijke personages dan voorheen het geval was. Het verhaal komt zeker moeilijker op gang dan in vorige delen en eigenlijk heb ik me door het eerste stuk moeten worstelen om verder te komen. Maar eenmaal op de helft aanbeland, vind ik het nog steeds een prettige fantasy-reeks waarin de verschillende volkeren leuk worden beschreven aan de hand van hun typische kenmerken. De kracht van Robert Jordan zit hem dan ook in hoe levendig hij zijn niet-bestaande wereld overtuigend weet te visualiseren.

Wie heeft hier iets beweerd van "radicaal andere" schrijfstijl? Ik lees beneden woorden als "schrijfstijl ontwikkelen", maar da's iets anders dan radicaal veranderen.

Volgens mij is het niet zo zeer de schrijfstijl die problemen maakt, wat ik me herinner was dat alle delen vlot leesbaar zijn, maar wel de inhoud die steeds zwakker wordt.

Op die manier. Ik begreep meer eruit dat de schrijfstijl punt van kritiek was ofzo.

Zo, dat was boek 4.

Waar dit boek me jaren terug bij de eerste leesbeurt weinig kon pakken, had ik daar gelukkig nu minder last van. Wat wel te maken zal hebben met het feit dat ik het boek al kende.
Toch was ik alweer een hoop vergeten. Het enige wat me nog echt van de vorige keer deels was bijgebleven, was Perrin z'n verhaallijn. Deze is over het algemeen ook nog wel de leukste, gezien het tempo t.o.v. de rest van de verhaallijnen, nog redelijk hoog ligt.
Dat geldt niet voor de rest; waar de eerste 3 boeken een relatief snel tempo kennen, wordt die met dit vierde deel een behoorlijk aantal tandjes naar beneden geschroefd. Dit is vooral te merken in het eerste gedeelte van het boek (zeg maar gerust de eerste slordige 300 bladzijden): er wordt een hoop besproken en praktisch alle personages blijven op dezelfde plek hangen, in dit geval de ingenomen steen van Tyr, nadat Rhand Callandor heeft gepakt. Er gebeuren wel wat dingen (en als er wat gebeurt, is het wel meteen erg heftig), maar het laat erg lang op zich wachten.
Dat kan vooral in het begin storend zijn. Zeker als je je beseft dat The Shadow Rising één van de dikste delen uit de gehele serie is. Toch viel het me niet zwaar en zat ik op een gegeven moment ook goed in het verhaal. Maar toch kent het boek pittige stukken wat zeker wat geduld vergt, maar eenmaal voorbij het moeilijkste stuk, als Rhand en Mart op de proef worden gesteld in Rhuidean, krijgt het verhaal weer meer kracht en begint het weer wat beter te lopen.

Conclusie: ik moet toegeven dat, nadat ik het boek uit had, sommige verhaallijnen zeker wel wat ingekort had mogen worden. Toch hadden sommige van de meer langdradige momenten ook wel weer hun charme zoals de onderlinge spanning die heerst tussen Rhand, zijn metgezellen en de vete tussen de vele Aiel-stammen. Sowieso is het gehele stuk in de Aiel-woestenij, ondanks dat het lang duurt, erg belangrijk voor het verhaal en daarom ook een gedeelte die je goed moet bijblijven.
De meeste hoofpersonages krijgen het best zwaar te verduren en moeten leren omgaan met nieuwe zaken op het gebied van magie en uiteraard ook het gevaar wat aan ieder vreet mag zeker niet vergeten worden zoals het eeuwige, sluimerende gevaar van de Verzakers en het overige schaduwgebroed, wat de spanning er gelukkig in houdt.
Al met al hebben al deze elementen er uiteindelijk toch voor gezorgd dat ik The Shadow Rising als een prettige lees-ervaring heb beschouwd. Waren de eerste 3 delen nog relatief gemakkelijk te behapstukken, begint het epische verhaal zich hier pas écht te ontvouwen. Ik kan me voorstellen dat veel fans vanaf dit deel afhaakten, maar ik moet bekennen dat als je volhoudt en je stelt je open voor dit enorme epos, er zich voldoende fraais aandient wat zeker de moeite waard is.

Op naar deel 5 !