‘Hamlet’ verteld vanuit de onderbuik!
Jawel, dat is letterlijk te nemen…
Wie Ian McEwan associeert met een delicaat parfum dat ruikt naar melancholische ernst niet gespeend van menselijke warmte (denk ‘On Chesil Beach’, of ‘Atonement’, of...), krijgt hier een totaal ander auteur te zien. McEwan verbindt hoge cultuur – Shakespeare als ultieme representant van de Britse toneelkunst en bij uitbreiding de rijkdom der letteren wereldwijd – met een misdaaddebacle dat uit een stationsromannetje weggelopen lijkt. Met als verteller: een ongeboren embryo, weifelend tussen to be or not to be, heen en weer geslingerd tussen de (machts)geile Claude (Claudius) en de grillen van zijn moeder Trudy (ofte Gertrude)…
Perfect is ‘Notendop’ geenszins. Vooral de metafysisch geladen mijmeringen van de verteller zijn af en toe bij de haren gesleept, en zij doorbreken de cadans van het eigenlijke narratief, dat op zijn beurt niettemin ettelijke hilarische passages bevat, en nog verdomd spannend is ook. Leve de schrijver die zijn oeuvre verrijkt met titels die het statuut van de roman in zekere zin bevragen! Want relevant is de vraag naar de verhouding tussen literaire artisticiteit en populaire cultuur absoluut – altijd geweest trouwens.
In een (obligate) notendop: vermoedelijk minder sprankelend in vertaling, maar nog steeds een geestige trip, zonder meer.
3,25*