Indian Summer - Jens Christian Grøndahl (1994)

Voor deze roman heb ik langere tijd nodig gehad dan ik aanvankelijk dacht toen ik met het lezen begon. Het tekent namelijk zo sterk de uitzichtloze eenzaamheid en ontluistering van ons bestaan, dat ik geheel moedeloos werd. Het verhaal dat de auteur vertelt is in wezen zeer eenvoudig. Mislukte schrijver verliest zijn vrouw aan zijn beste vriend, een kunstschilder, die er op los leeft. Als hij dan, van zijn boeien losgeslagen, een andere vrouw ontmoet, is dat uiteindelijk ook geen succes. Later ontmoet hij zijn eerste vriendin opnieuw, en begint hij wederom een relatie met haar. Maar het is alles even vreugdeloos en triest. Tenslotte sterft de kunstschilder, en ontmoet hij diens dochter, die hem, ondanks het leeftijdsverschil verleidt. Dat eindigt natuurlijk in een deceptie.

Ondanks het feit dat het om een relatief bescheiden roman gaat (slechts 173 pagina's), heb ik moeite gehad om het uit te lezen. Nergens gloort een sprankje hoop, inspirerende mensen of gedachten komen in het boek niet voort. Alleen de superieure zinnen (ik ga er hierbij uiteraard vanuit dat het waarheidsgetrouw is vertaald) van dit prachtig geschreven boek waren voor mij reden om het boek uit te lezen.