La Tierra que Pisamos - Jesús Carrasco (2016)
Alternatieve titel: De Grond onder Onze Voeten
Spaans
Psychologisch
256 pagina's
Eerste druk: Seix Barral,
Barcelona (Spanje)
Aan het begin van de twintigste eeuw is Spanje ingelijfd bij het grootste imperium dat Europa ooit heeft gekend. Nadat de rust is hersteld, krijgen de militairen die het bevel voerden bij de bezetting een dorp in Extremadura toegewezen om zich te vestigen. Eva Holman, de echtgenote van een van hen, leidt in die idyllische omgeving een teruggetrokken bestaan, totdat een zwijgzame man ongevraagd zijn intrede doet en geleidelijk steeds meer invloed op haar leven krijgt. Beiden delen een verlies groter dan ze kunnen dragen, bij elkaar vinden ze de kracht om op zoek te gaan naar de ware zin van het leven.
In zijn tweede roman De grond onder onze voeten neemt de Spaanse schrijver gas terug. Maar je blijft stuiten op behaagzieke formuleringen als 'Voorbij de bossen, ver weg, verheft de aarde zich in scherpe onvruchtbare pieken van kalksteen.'
Goed zo, pak hem aan!
Niks mis met deze zin. Vind het zelfs een hele mooie. De observatie gaat vooraf aan het benoemen.
Ook in het tweede voorbeeld kan ik niets behaagzieks ontdekken.
Die eerste zou bij Carrasco denk ik eerder zo gaan:
"Hij zag de gedaante van de ezel langzaam in de richting lopen waar de zon kimt, terwijl de urine onderwijl van zijn beide broekspijpen naar beneden droop: een waarlijk ecce homo."