menu

Das Achte Leben (für Brilka) - Nino Haratischwili (2014)

Alternatieve titel: Het Achtste Leven (voor Brilka)

mijn stem
4,17 (39)
39 stemmen

Duits
Streek/Familie / Sociaal

1248 pagina's
Eerste druk: Frankfurter Verlagsanstalt, Frankfurt am Main (Duitsland)

Een Tolstojesk familie-epos dat zes generaties omspant tussen 1900 en nu. Acht levens van één Georgische familie, beginnend in een kleine stad tussen Georgië en Azerbaidzjan, waar een getalenteerde chocolatier zijn dochters grootbrengt en en passant een recept bedenkt voor een verrukkelijke chocoladedrank met gevaarlijke krachten. Het brengt hem rijkdom en aanzien, maar dat betekent in die tijd ook al spoedig een gevaar. Niza is de achterkleindochter van Stasia, een van de dochters van de chocolatier. Zij woont in Berlijn en vertelt de dramatische geschiedenis van haar familie en die van de ‘rode’ twintigste eeuw – een cruciale periode in de Europese geschiedenis – met de opkomst en ondergang van de Sovjet-Unie, het wegvallen van het IJzeren Gordijn en de perestrojka.

zoeken in:
avatar van eRCee
Wie durft het aan? Voor de eerste recensie die hier verschijnt sta ik garant voor het ronselen van 5 likes.

avatar van Lalage
2,0
Er is een hele club mensen op Hebban die het in delen heeft gelezen. Ik heb al wat positieve reacties gezien, maar het soms wel langdradig te zijn (ik verwacht ook niet anders bij deze omvang). Ik ben nog niet overtuigd, dus begin er nog niet aan.

avatar van Donkerwoud
Lalage schreef:
Er is een hele club mensen op Hebban die het in delen heeft gelezen. Ik heb al wat positieve reacties gezien, maar het soms wel langdradig te zijn (ik verwacht ook niet anders bij deze omvang). Ik ben nog niet overtuigd, dus begin er nog niet aan.


Ik was ook al verbaasd dat ze dan juist zo'n boek nemen, maar ik weet nog genoeg dikke boeken die prioriteit hebben.

avatar van Jason82
Goeie recensie in de "Boekenkrant"! (*****)


avatar van liv2
eRCee schreef:
Wie durft het aan? Voor de eerste recensie die hier verschijnt sta ik garant voor het ronselen van 5 likes.


Nope

avatar van Donkerwoud
We zijn hier geen Hebban joh. Die eRCee toch ook...grrr

5,0
Pim
Wat een fantastisch boek. Als liefhebber van de Russische bibliotheek heb ik enorm genoten van dit boek. Een geschiedenis van Rusland, Georgië en de Sovjet Unie (en van de wereld vanuit het perspectief van de Sovjet Unie) vanaf 1900 door het verhaal van een Georgische familie (eigenlijk twee families) te vertellen. Nergens langdradig, nergens saai, aangrijpend, heftig, ontroerend. Ik heb nog honderd van de 1200 bladzijden te gaan en vind het nu al jammer dat het boek straks uit is. En wat een prachtige schrijfstijl. Een ding is zeker: dit boek is geen bladzijde te dik.

avatar van eRCee
Et voila, 5 likes.

avatar van Lalage
2,0
Ik ben afgehaakt na een kwart van dit boek. De schrijfstijl viel me tegen: te overdreven, ze probeert literair te doen maar dat lukt niet in mijn ogen. Ik had geen zin om daar nog 900 bladzijden van te lezen.

Lalage schreef:
Er is een hele club mensen op Hebban die het in delen heeft gelezen. Ik heb al wat positieve reacties gezien, maar het soms wel langdradig te zijn (ik verwacht ook niet anders bij deze omvang). Ik ben nog niet overtuigd, dus begin er nog niet aan.


Ik zit nu zelf ergens tegen pagina 300. Maar ik denk dat ik het daar bij ga laten. Na de eerste 100 pagina's hoopte ik nog op verbetering, maar ik denk dat dit 'm niet gaat worden voor mij. De zinnen zijn vaak prima, en zeker de proloog is mooi geschreven, maar daarna is het eigenlijk juist niet langdradig genoeg, naar mijn smaak. Ieder hoofdstuk wil teveel zaken te snel behandelen. Personages worden geïntroduceerd op zeer oppervlakkige wijze, omdat er simpelweg teveel generaties in 1 boek gegooid moeten worden.

Veel hoofdstukken verlopen naar mijn gevoel als volgt: "Dit is Max. Max is een (vul in)-type persoon, en dat komt door dit (vul in) voorval. Daardoor handelde hij zo en zo."
Het is wat flauw om te doen alsof iedere vorm van literatuur moet voldoen aan 'show, don't tell'. Maar hier wordt ieder karaktertrek met wel erg weinig subtiliteit beschreven. Misschien dat ik het later weer oppak, want op zichzelf is de familiegeschiedenis vrij aardig, maar voorlopig switch ik even naar een ander boek.

3,0
Je zou haast geloven dat Haratischwili de nieuwe Tolstoi of Dostojevski is als je de vele jubelrecensies leest, maar helaas... 1270 bladzijden is gewoon teveel en niet alle personages zijn even goed uitgewerkt.
Toch heb ik mooie momenten beleefd met dit boek. De geschiedenis van de Sovjet-Unie en Georgië die in deze familiekroniek is verwerkt, is imposant en sommige personages - zoals Stasia - hebben mijn hart gestolen en zorgden ervoor dat ik bleef lezen. Het zwakke punt is voor mij dat dit boek opgedragen is aan Brilka, een van de zwakst uitgewerkte figuren. Het einde vond ik dan ook een pathetische anti-climax.

avatar van Pleun
4,0
Ik zag dat er weer een nieuw bericht is over dit boek, dus ik plaats ook maar mijn recensie van twee maandjes terug.

De negende recensie (voor Brilka)

In deze coronatijden werken veel mensen thuis. Dat geldt ook voor ondergetekende, al ga ik sinds kort weer één dag naar kantoor. Dat thuiswerken wil niet altijd even goed lukken. Er ligt nog een digitaal stapeltje op mij te wachten, maar ik vertoon werkontwijkend gedrag. Dus rammel ik maar weer een recensietje uit mijn telefoon. Dat is ook nuttig..toch?

Aanvankelijk had ik twijfels bij dit boek. Een familiegeschiedenis die zich afspeelt in Georgië, of all places. Waarom zou ik willen lezen over Georgië? Toen een manager ooit op kantoor vertelde dat zij met haar gezin op vakantie was geweest in Georgië, keken wij elkaar ook ongelovig aan. Wat moet je in zo'n land? Is het wel veilig daar?

Kortzichtig? Ja, misschien wel want door het lezen van het boek is Georgië tot leven gekomen. Maar als ik vervolgens op Wikipedia lees dat, in een land dat best wat te bieden heeft, een groot deel van de bevolking onder de armoedegrens leeft, krijg ik toch weer bedenkingen. Kennelijk doen ze daar toch iets niet helemaal goed.

Behalve over Georgië gaat Het achtste leven ook over het communisme, dat het land 70 jaar lang in een wurggreep hield. Dat was aanvankelijk ook een belemmering om aan het boek te beginnen. Het communisme en Rusland heb ik altijd een naargeestige combinatie gevonden. Dat beeld is door Het achtste leven niet gewijzigd.

En toch, beste lezers, vond ik Het achtste leven een heel fijn boek. Een familiegeschiedenis die zes generaties omspant en zich afspeelt in ongeveer 100 jaar. Verteller van het verhaal is Nitsa. Zij vertelt de geschiedenis van de familie Jasji aan haar nichtje Brilka, de jongste loot aan de familiestamboom. Gedurende het boek richt zij zich ook enkele malen tot Brilka. Hoewel zij aangeeft van verschillende bronnen gebruik te maken, personages die wij leren kennen in het boek, hebben wij eigenlijk te maken met een alwetende verteller die de gedachten kent van de hoofdrolspelers. Daarom vind ik de gekozen vorm, een verhaal gericht aan het nichtje, een klein beetje gekunsteld.

Over het plot heb ik niet veel te melden, dat is waarschijnlijk al oeverloos beschreven in andere recensies. De schrijfstijl van Nino Haratischwili vind ik prettig. Af en toe een tikje melodramatisch, maar zeker niet pretentieus of vermoeiend. Het leest vlot zonder dat het saai wordt. Wat mij ook bevalt is dat de geschiedenis van Georgië en het communisme vooral als achtergrond dient voor het verhaal, zonder dat het overheersend wordt. Hoe vaak zie je niet dat een plot verzuipt doordat een auteur te graag zijn of haar kennis wil etaleren, of de lezer een mening opdringt? Meestal zijn dit overigens mannen bedenk ik me.

Is het verhaal misschien oppervlakkig? Nee, dat vind ik niet. In een Duitse recensie in Die Zeit uit 2014 schrijft de recensent dat Het achtste leven bij vlagen 'Seifenopernhaftes' is: als een soap opera dus. Daar ben ik het gedeeltelijk mee eens, het boek leest als een soap. Dit verklaart misschien ook het succes. Maar de innerlijke belevingswereld van de verschillende personages en de schrijfstijl tillen het boek naar een niveau dat een soap nooit zal halen. Literatuur gaat over leven en dood, liefde en haat, schoonheid en falen. Dit zit er allemaal in, en wordt mooi beschreven.

Wat mij verder opvalt is de grote dosis narigheid die de familieleden overkomt. Misschien is het de vloek van de chocola, maar er zijn verschillende vrouwelijke familieleden die, hoe mooi en veelbelovend zij soms ook zijn, er telkens in slagen om in zee te gaan met de verkeerde figuren. Het wemelt van de geknakte levens, vervlogen dromen en flapdrollen van mannen, die hem smeren als zij een meisje zwanger maken. Één van de hoofdpersonen wil ik specifiek noemen: Kostja, patriarch van de familie en communist in hart en nieren. Hij is niet 100% goed of slecht, maar toch zeker wel hypocriet. Zo terroriseert hij dochter en kleindochters, die hij soms uitmaakt voor hoer. Terwijl hij zelf zijn leven lang zijn pielemuis overal in steekt, hoe jong een meisje soms ook is. Tsja, misschien is het cultuur. In sommige culturen is die dubbele moraal nog steeds de normaalste zaak van de wereld.

Een laatste puntje dat mij opvalt, en dat zie je wel vaker in romans, is dat de hoofdpersonen er telkens in slagen om op te duiken in het theater van de wereldgeschiedenis, en in contact komen met historische figuren. Zoals Christine, die maitresse wordt van De Grote Kleine Man. Dit is Beria, hoofd van de geheime dienst van de USSR en één van de grootste sadisten uit de club onderkruipsels rond Jozef Stalin. Een ander voorbeeld is Kitty, die opduikt op de barricaden van de Praagse Lente in 1968. Het komt allemaal wat gekunsteld over, maar storend is het niet. Alleen zal een doorsnee familie niet snel zo'n boeiend, wervelend en stormachtig bestaan hebben als de familie Jasji.

Op microniveau toont deze familiegeschiedenis ons wat een rode lijn is in de meeste families: voorspoed en geluk worden afgewisseld met narigheid en dood. Sommigen gaan ten onder, anderen richten zich weer op en gaan door, en er is altijd weer nieuw leven dat met open blik de wereld tegemoet treedt. Waarna familiegeheimen en familieballast onherroepelijk weer aan de enkels beginnen te zuigen. Wij hebben daarbij alleen het geluk dat wij in een land als Nederland wonen, en het communisme een ver van ons bed show was.

4,0
nico1616 schreef:
Je zou haast geloven dat Haratischwili de nieuwe Tolstoi of Dostojevski is als je de vele jubelrecensies leest, maar helaas... 1270 bladzijden is gewoon teveel en niet alle personages zijn even goed uitgewerkt.
Toch heb ik mooie momenten beleefd met dit boek. De geschiedenis van de Sovjet-Unie en Georgië die in deze familiekroniek is verwerkt, is imposant en sommige personages - zoals Stasia - hebben mijn hart gestolen en zorgden ervoor dat ik bleef lezen. Het zwakke punt is voor mij dat dit boek opgedragen is aan Brilka, een van de zwakst uitgewerkte figuren. Het einde vond ik dan ook een pathetische anti-climax.


Dit vond ik ook. Het laatste deel duidelijk het minst. Maar door de erg mooie andere hoofdstukken kom ik toch uiteindelijk op 4*.

Gast
geplaatst: vandaag om 19:03 uur

geplaatst: vandaag om 19:03 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.