Mizukara Waga Namida o Nuguitamau Hi - Kenzaburo Oë (1972)

Had vrij lage verwachtingen van dit boekje gezien het niet al te hoge gemiddelde, en het begin is wel wat rommelig, maar uiteindelijk vond ik dit toch een uitstekende novelle. Enerzijds lezen we de geschiedenis van het naamloze hoofdpersonage, anderzijds lezen we hoe ditzelfde personage, lijdend aan een ingebeelde leverkanker, zijn 'laatste' dagen slijt in een ziekenhuis. Alles is weer lekker naar en beklemmend natuurlijk, zoals ik inmiddels van Oë wel gewend ben. Toch heb ik een paar keer moeten gniffelen om het duidelijk geesteszieke hoofdpersonage dat niet kan wachten tot hij sterft aan de kanker en de dood afwacht door met een duikbril op het nummer 'Happy Days' te zingen (die duikbril heeft-ie overigens eigenlijk altijd wel op geloof ik) en zijn notuliste, die zijn herinneringen opschrijft, af te zagen.

De Tweede Wereldoorlog is net als in De Hoogmoedige Doden nooit ver weg en de herinneringen van het hoofdpersonage spelen zich af in de periode kort na de oorlog. Oë beschrijft vooral de relatie tussen het hoofdpersonage, zijn moeder en zijn vader (in het boek altijd 'DE MAN' genoemd). Het is allemaal nogal troosteloos en kil, maar er vindt richting het einde een interessante wending plaats die het verhaal diepgang meegeeft en waardoor Oë's eigenlijke doel van dit verhaal blootgelegd wordt: met dit verhaal wijst Oë het Japanse keizerschap af als zijnde een goddelijke en reddende instantie, wat weer uitstekend past bij de existentialistische motieven die we ook in de rest van zijn werk tegenkomen. Al met al wederom een bijzonder en interessant werkje van Oë, ik ben hem nog steeds niet moe.