menu

Wil - Jeroen Olyslaegers (2016)

mijn stem
3,85 (53)
53 stemmen

Nederlands
Sociaal

304 pagina's
Eerste druk: De Bezige Bij, Amsterdam (Nederland)

Het is oorlog. Antwerpen wordt bezet door geweld en wantrouwen. Wilfried Wils acht zichzelf een dichter in wording, maar moet tegelijk zien te overleven als hulpagent. De mooie Yvette wordt verliefd op hem en haar broer Lode is een waaghals die zijn nek uitsteekt voor joden. Wilfrieds artistieke mentor, Nijdig Baardje, wil juist alle joden vernietigen. Onbehaaglijk laverend tussen twee werelden, probeert Wilfried te overleven terwijl de jacht op de joden onverminderd verdergaat. Jaren later vertelt hij zijn verhaal aan een van zijn nakomelingen.

zoeken in:
avatar van Cabora
4,0
Na zeer positieve recensies in de Vlaamse pers, nu ook 5***** in NRC:
recensie: Gij deugt, verstaat ge?

en 4**** in de Volkskrant:
recensie: Méér dan 'grootvader vertelt'

Hopelijk valt "Het Verdriet van Antwerpen" ook bij de Nederlandse lezers in de smaak. Jeroen Olyslaegers staat al te popelen om onze noordergrens over te steken (bron: FB).

4,0
In het begin is het even wennen aan de schrijfstijl, die bij de spreektaal aanleunt met veel gege en gegij. Wat niet wegneemt dat het prachtige verhalende literatuur is over een bezet Antwerpen, verteld door een zogenaamde "tweezak", iemand die klaarblijkelijkelijk zonder veel opzet in aanraking komt met zowel de collaboratie als het verzet. Geweldig om lezen zijn de kleine maatschappijkritische uitstapjes die Olyslagers zijn personnage laat nemen, bvb. over hoe onze maatschappij verziekt wordt door de farmasector. Met plezier kijk ik uit naar de lectuur van zijn andere boeken.


avatar van liv2
4,0
Toch wel genoten van dit boek. De ik-persoon vertelt zijn oorlogsverleden aan zijn achterkleinkind, maar eigenlijk aan de lezer. Je wordt dus als het ware rechtstreeks aangesproken door de verteller, heel erg aangenaam om te lezen vond ik dat. Heel mooi uitgewerkt ook.

maar... als Antwerpse krijgt dit boek uiteraard voor me een meerwaarde omdat de beschreven omzwervingen door de stad door de hoofdpersoon, zowel in het heden als in het verleden, te 'volgen' zijn. Ik ken elke beschreven straat, elke kroeg, elk park..... Zo ontdekte ik dat, nu nog bestaande kroegen, tijdens de oorlogsjaren blijkbaar 'the place to be' waren voor de Duitsers. Bepaalde straten het tafereel waren van weerzinwekkende taferelen. De Joodse wijk, waar ik vroeger werkte, en met name bepaalde straten zal ik voor altijd met andere ogen bekijken.

Wat ook geweldig uitgewerkt is, en ik kan het weten, is het hanteren van het gebruikte dialect hier. Zelfs uitdrukkingen die vroeger wel in zwang waren maar nu niet meer worden door de schrijver vanonder het stof gehaald. Het verwonderde mij dat deze toch wel vrij jonge schrijver hier echt de nagel op de kop slaat.

Terwijl ik bij iemand als Griet Op de Beeck altijd het gevoel heb dat het gehanteerde dialect een truukje is om dat 'Vlaamsch' te laten doorschemeren is Jeroen Olyslaegers er echt in geslaagd authentiek te zijn. Voor mij kon alleen Erik Vlaminck dat, maar Jeroen Olyslaegers evenaart hem feilloos op dat vlak

Dus.... daarom ben ik toch wel een beetje verwondert dat dit boek ook in Nederland de eer kreeg die het verdient.

Voor mij terecht een prijswinnend boek.

avatar van stefan dias
4,0
Goed boek. Je begint te lezen en gaat er meteen in een daverende vaart vandoor.

Wat me meteen opviel is de vlotte taal. Dit is dan ook mijn taal. Ik herken dit. Ik geloof dit. Of nog straffer: dit is geen Antwerps, maar Antwerps van de oudere generatie. "Haar borsten wiebelden in dat ding van niks.' Hier gaat het natuurlijk om het laatste stukje. 'Da's iets van niks' is echt zo'n uitdrukking die jongere Antwerpenaren niet snel zullen gebruiken. Dat hij 'borsten' schrijft en niet 'tétten' vind ik dan ook een pluspunt. In die fijnere uitdrukkingen zoals in zinnetjes als 'En dit. En dat.' wordt dat oude Antwerps tastbaar. Zonder dat hij zich moet vergrijpen aan platitudes en clichés als 'Allez, zwaanst na nie, hé gast' of typische woorden als 'Chambrangs'.

Olyslagers danst op het slappe koor van de denktrant van Wil in spreektaal te verwoorden, maar niet té plat te worden en tegelijkertijd ook literair te blijven. Waarschijnlijk mee daardoor dat Wil naast Flik ook aspirant-dichter is, wat een verklaring voor deze mengvorm is.

Ik vind dat Olyslagers dat héél geslaagd doet. Het leest vlot, voelt authentiek en natuurlijk aan en stoort nergens. Dit is een oorspronkelijke taal. Het enige nadeel aan dit 'oude' Antwerps (als het al een nadeel is) is dat ik wel heel de tijd de tronie van Frank Aandenboom voor mij zag, maar dit geheel terzijde.

De aangehaalde straten ken ik natuurlijk ook allemaal, dus dit (g)rauwe inkijkje in de oorlogsjaren van mijn stad voelt heel reëel aan, maar ik ben blij te lezen dat dit boek boven de grens even goed scoort. Terecht.
Geen boek dat me met stomheid geslagen heeft, maar toch een bescheiden meesterwerkje en een eigen stem/taal. Da's al héél veel.

avatar van Abubakari
4,0
De rauwe mannentaal, die met zijn klauwen, kloten en klappen doet denken aan die van Louis Paul Boon, maakt van sommige passages welhaast exclamaties die niet stilletjes gelezen, maar een zaal in gebruld zouden moeten worden.

Aldus de recensent van de Volkskrant.

En zo nam ik dit boek tot me, bijna als hoorspel in de versie die door Olyslaegers zelf voorgelezen wordt. Elk personage krijgt daardoor nog meer karakter, vooral de gluiperige Nijdig Baardje met zijn glijerige Franse accent. Sowieso mooi, die taal, uitgesproken door een Antwerpenaar.

En dan het verhaal, in iets meer dan 10 uur voorgelezen en door mij in iets meer dan een week beluisterd. De tweezak, die niet kan kiezen waar zijn solidariteit zal moeten zijn en dat uitlegt, zich probeert te verantwoorden, maar eigenlijk vooral vertelt waarom hij kind noch kraai meer heeft. Een tragisch verhaal wat een beeld geeft hoe het ging in die tijd. De hardheid waarmee mensen andere mensen te grazen namen, het gemak waarmee van kant naar kant geschoven werd door sommige mensen. Zoals de tante die in de oorlog met een mof gaat en na de oorlog in no time naar een Canadees is geschoven.

De tekortkoming van de mens, die voor zichzelf kiest, wil overleven versus de mens die voor het goede kiest. Het was een mooie voorstelling, beeldend verteld, ik zag menig scene tot leven komen en heb vooral van nijdig baardje een levendig beeld voor mijn geestesoog.

Een Vlaams woordenboek is geen overbodige luxe.

avatar van Jasper
4,0
Het vergt een sterke wil om te zijn wie je wilt zijn. Zoiets?

Dat geldt voor onze 'tweezak', die schippert tussen collaboratie en verzet. Dat geldt voor de Antwerpse politie, die zowel razzia's faciliteert, maar op een gegeven moment ook besluit 'de wet' te volgen. Dat geldt in feite voor het hele land ('het verdriet van België'). Het geldt voor de kunstenaar in Wilfried zelf... of moeten we Angelo zeggen? Misschien ook wel voor zijn seksuele geaardheid. En, tot slot, zien we die strijd (aanpassen vs. verzet plegen) in de kleindochter van de hoofdpersoon.

Dat die thematiek zo sterk is doorgevoerd, maakt het een krachtige roman. Gecombineerd met de schitterende stijl, maakt het boek nog sterker. Het Vlaams is goed te volgen, voegt - maar ik ben dan natuurlijk ook maar een leek - soms iets rauws, maar ook soms iets komisch toe.

avatar van H€yoka
4,5
Met deze titel open ik mijn boekjaar 2022 en ik moet zeggen: het bevalt me. Het verhaal slingert je voortdurend heen en weer: tussen heden en verleden, tussen witte en zwarte brigades, tussen realiteit en verbeelding.

Jeroen Olyslaegers bedient zich van een begrijpbare taal, al had ik van een dichter wel meer ronkende zinnen verwacht. Dat is dan ook het enige minpuntje dat ik aan deze roman kan ontwaren. Verhaaltechnisch klopt het allemaal: er zijn meerdere rode lijnen, die aan het einde mooi samenvloeien zonder het "show don't tell" principe te schaden.

4.5*

avatar van JJ_D
3,0
Het uitgangspunt is intrigerend, met name de ambigue rol van de Antwerpse politie tijdens de Tweede Wereldoorlog. Welke wet dienen de handhavers ervan na te leven? Wat immers als de wetten overschaduwd zijn door de terreur van een kwaadaardig regime dat los van de wetten opereert, of er haar eigen wetten op nahoudt? Is er dan nog een weg van het minste kwaad? Of is het verworden tot een zogenaamde “tweezak” de enige mogelijkheid?

Met ‘Wil’ laat Jeroen Olyslaegers zien hoe moeilijk het is te leven met een dubbele moraal. Zeker wanneer niet alleen angst en loyaliteit aan de directe collega's het door de vingers zien van het totalitaire schrikbewind aanzwengelen. In deze roman wordt de cocktail nog complexer omdat er ook familiale belangen spelen, zowel voor als tegen de bezetter. Geen wonder dat het Wilfried Wils compleet verscheurt.

Als boek is ‘Wil’ erg romanesk opgevat, met een plot die als een web bepaalde verhoudingen ten aanzien van een mogelijke ethiek onderzoekt, en ondertussen de spanning in het verhaal houdt. Misschien een beetje gekunsteld, maar Olyslaegers natuurlijke en toch zwierige stijl houdt de lezer geheid aan boord. Overbodig is evenwel de brug die de auteur probeert te slaan naar het heden, onder de vorm van achterkleinkinderen die nog zouden worstelen met het nalatenschap uit de Tweede Wereldoorlog. Het voegt een wat sentimentele en artificiële laag toe. Waarom zou een schrijver zijn best moeten doen om dit verhaal, dat eigenlijk tijdloos is, zo nadrukkelijk op het heden te enten?

Tot slot: Olyslaegers leest zelf het luisterboek in, imitaties van accenten en fors aangezet drama incluis. Onnodig dik aangezet – alsof de man zichzelf tot karikatuur wil maken?

3,25*

Gast
geplaatst: vandaag om 10:07 uur

geplaatst: vandaag om 10:07 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.