Mort - Terry Pratchett (1987)

Fantastische introductie van m'n favoriete onderdeel van de Discworld boeken, de delen rond Death.

Ondanks al mijn goede leesvoornemens heb ik in de bib Dostojevski en consoorten toch maar laten staan en dit boekje mee naar huis genomen . Wat een genot alweer, het blijven echt steengoeie en érg grappige boeken. Ik kan het toch niet laten om even een geweldige voetnoot te citeren:

Practically everything can go faster than Disc light, wich is lazy and tame, unlike ordinary light. The only thing known to go faster than ordinary light is monarchy, according to the philosopher Ly Tin Wheedle. He reasoned like this: you can't have more than one king, and tradition demands that there is no gap between kings, so when a king dies the succession must therefore pass to the heir instantaneously. Presumably, he said there must be some elementary particles - kingons, or possibly queons - that do this job, but of course succession sometimes fails if, in mid-flight, they strike an anti-particle, or republicon. His ambitious plans to use his discovery to send messages, involving the careful torturing of a small king in order to modulate the signal, were never fully expounded, because, at that point, the bar closed.

Met grote dank aan Freud voor de voetnoot. Ik had wel van Pratchett gehoord maar:

a) Ik ben niet zo'n Fantasyman
b) Het verhaal leek me niets bijzonders
c) Het plaatje op de kaft vind ik echt gruwelijk lelijk

Maar toen kwam Freud met die komische voetnoot en ben ik er toch maar aan begonnen.

Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een geestiger boek heb gelezen. De humor is op en top Engels, met enorm veel zelfspot en grappige terzijdes. Het verhaaltje zelf is wel aardig, maar het zijn vooral de ingenieuze vondsten van Pratchett die het boek zo genietbaar maken. Van The Magic Word en The Royal Recognizer tot de fliffende deurklopper.

Daarnaast vind ik het bijzonder dat in een boek waarin weinig normale zaken voorkomen, je toch mee gaat voelen met de personages. Ik neem aan dat dat komt omdat de personages ondanks die merkwaardige setting toch levensecht zijn. Geen helden of schurken, maar mensen (of prinsessen, tovenaars of Grim Reapers) van vlees en bloed.

4*

En omdat ik het evenmin kan laten volgt hier ook een voetnoot. Over The Patrician, alleenheerser over de stad Ankh-Morpork.

Ankh-Morpork had dallied with many forms of government and had ended up with that form of democracy known as One man, One Vote. The Patrician was the Man; he had the Vote.

Ik voel me een soort missionaris momenteel . Het ergste is dat ik zelf geen bladzijde verder ben geraakt sinds mijn vorige bericht, omdat ik het boek thuis vergeten ben .

Toch ook één van mijn favoriete Discworld boeken, Death is en blijft een erg leuk figuur. Zal het op z'n tijd nog wel eens herlezen, maar de schrijfstijl van Pratchett komt hier toch erg goed tot z'n recht. Met name ook door de vele leuke voetnoten, iets waar je altijd naar kan uitkijken (al is het soms erg lastig je te bedwingen tot je aan het sterretje op een pagina aangekomen bent ).

Geen idee of het een 4* of 4.5* wordt, maar minder zal het allessinds niet zijn. Ondertussen heb ik ook weer zin gekregen in m'n eerste Pratchett, Small Gods.

Nog nooit gehoord van die Pratchett, best wel nieuwsgierig, alhoewel ik er weinig mee heb, dat genre.

Ik kwam al niet door de de eerste LOTR's. Ik heb een rare instelling dat Fantasy alleen maar fantasy kan zijn als ik ineens gegrepen wordt. Maar goed, daar wil ik wel in leren

Ik heb er ook nog nooit van gehoord, maar het is niet echt iets voor mij vermoed ik.

Pratchett is pure comedy. Het hele fantasy genre dient enkel als kapstok en gegeven om spot mee te drijven. Perfect vind ik, zeker voor iemand die niet van de standaard fantasy zaken houdt.

Voorwaarde is wel dat je wat met Pratchett's humor hebt.

Zoals gezegd opnieuw een erg amusant werkje (ik heb het al een tijdje uit, maar was vergeten te stemmen hier), met leuke personages (Death is gewoon briljant, hoewel de prinses en die tovenaar me wat tegenvielen) en ook met een erg origineel verhaal, misschien wel het beste dat ik al in de Discworld-reeks ben tegengekomen. Spannend, maar vooral absurder dan ooit. Maar goed, ik heb er eigenlijk nog maar vijf boeken uit gelezen .

Het eerste Discworldboek waar ik echt een WOW-gevoel bij kreeg. Hier laat hij voor het eerst zien dat hij meer kan dan gewoon grappig schrijven. Het "eindgevecht" is zo spannend! En ja... Death rules!

Als ik dit hierboven zo lees, zal ik wel weinig van de humor begrepen hebben toen ik dit boek ergens op de middelbare school las. Misschien dat ik Pratchett ooit nog wel een herkansing geef, maar er is nog zoveel te lezen...

Het verloop van het verhaal zelf - de plot dus - vond ik niet zo sterk. De manier waarop de personages echter hun leventjes leiden, hoe ze gekarakteriseerd worden is echter erg goed.

Ook - maar dat heb ik eigenlijk in elk boek - zit er tamelijk wat intelligente humor in die ik zeker kon smaken.

Zeker niet van plan om te stoppen met het lezen van Pratchett!

Viel me vreselijk tegen bij herlezen. met name de running gag van de naam van Mort werd zo vreselijk irritant...

2*

Maakt het hierbij uit met welke je begint?

Als iemand zo vriendelijk zou willen zijn om deze vraag te beantwoorden.

Voel er eventueel wel wat voor om met deze te starten.

Tot in hoeverre houden deze zogeheten 'Discworld' boeken eigenlijk verband met elkaar?

De delen van de Discworld zijn allemaal los van elkaar te lezen. Eén voorbehoud: bij voorkeur in de oorspronkelijke, Engelse taal. Deze humor is vrijwel niet te vertalen, zonder dat er iets verloren gaat.

Zeer veel dank voor deze informatieve reactie.

Enige hoop op een spontane hulpvaardigheid van het plaatselijke had ik al bijna laten gaan.

Staat nog steeds op mijn verlanglijstje.

Nu erg aan het twijfelen of ik bovenstaand advies ter harte neem of toch gewoon de vertaling pak.

Feit is dat ik helemaal niet zo kapot ben van Engelstalige boeken lezen.

Engels bij lange na ook niet zo’n mooie taal als Nederlands.

Vrij boers.

Redelijk simplistisch.

Vandaar ook dat wij ook allemaal met gemak hun taal verstaan en spreken, en zij de onze niet.

Ha.

Maar goed, zie wel wat ik doe.

Tegenover staat natuurlijk weer wel dat het wel interessant is de auteur zijn oorspronkelijke intenties te aanschouwen.

Ook al blijft Engels lezen voor mij dus vrij saai.

Misschien dat ik om te beginnen liever al helemaal niet eens Engelstalige auteurs lees.

Hoef ik om te beginnen al die hele zeer ingewikkelde afweging niet eens te maken.

Hendig.