menu

Poil de Carotte - Jules Renard (1894)

Alternatieve titel: Peenhaar

mijn stem
3,00 (1)
1 stem

Frans
Jeugdboek
Autobiografisch

185 pagina's
Eerste druk: Flammarion, Parijs (Frankrijk)

In ''Peenhaar'' schildert Renard het natuurgetrouwe portret van het jongetje dat hij zelf was: het roodharige buitenbeentje, het jongste kind in een gezin van middenstanders, met een eerlijke, zwijgzame vader en een kwaadaardige moeder: Madame Lepic – intelligent, ­leugenachtig, geniepig en veracht door haar echtgenoot. Zij haat haar jongste telg en vergalt zijn jeugd.

zoeken in:
avatar van JJ_D
3,0
Tragikomisch.
Eén woord voor een boekje dat beknoptheid als literaire troef uitspeelt.

Scènes uit een leven op het platteland, waarin een pienter kind door zijn familie wordt geterroriseerd. In korte sketches werpt Jules Renard een blik op wat een geësthetiseerde adaptatie van zijn eigen jeugd is. Verwenst door zijn moeder, vertroeteld door zijn oom en afwisselend hartverwarmend, koelbloedig en laconiek aangepakt door zijn zwijgzame vader, plagerige oudere broer en betweterige zus, wisselen idyllische fragmenten verschrikkelijke getuigenissen af.

Een bijzonder boekje, omdat Renard ontwapende eenvoud naast uitgekiende taalvirtuositeit plaatst. Alsof een kind poëzie bedrijft - of omgekeerd - alsof een dichter terug kind wordt. En alsof dat allemaal even simpel is als het maken van een rekensommetje. Bovendien is het ongewoon dat een auteur in functie van pointes schrijft; het grotere geheel wordt niet geconstrueerd via de plot, maar via de psychologie die zich in de afzonderlijke kapittels ontspint. En via de stijl, die niet consistent gelijk blijft, maar waaruit desalniettemin één stem spreekt. Eén idioom, dat prettig origineel aandoet.

De tekeningen van Felix Vallotton vallen wat mij betreft tegen – in niets haalt hun naïviteit het bij zijn werken op doek. Desalniettemin zijn ze een aangenaam sfeerelement. Verder vraag ik me af of de in 2015 herziene vertaling geen meerwaarde kan betekenen. Af en toe liep ik namelijk verloren in Renards taalparadijs, waarbij de vertaalster anno 1969 zich van een soort Nederlands bedient dat volgens mij niet diezelfde betekenis overdraagt als het Frans. Of het moeten archaïsmen zijn waar de lezer tegenwoordig niet meer gevoelig voor is. Hoe dan ook, ik zou iedereen de jongste editie bij Meulenhoff aanbevelen.

Belangrijk? Essentieel? Eloquent? Euhm, moet dat? Natuurlijk niet. ‘Peenhaar’ is een meticuleus gecomponeerde bloemlezing om te vertroetelen. Waar ontroerbaarheid zich achter doorgedreven bescheidenheid verschuilt, daar situeert zich dit boek.

Genoten.
Eén woord voor een boekje dat optilt, vertedert, aan het lachen brengt en meteen weer loslaat.

(3,25*)

Gast
geplaatst: vandaag om 16:25 uur

geplaatst: vandaag om 16:25 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.