The Children of Húrin - J.R.R. Tolkien (2007)

Ziet er vrij goed uit. Ik vond de Lord of the Rings trilogie wel heel goed en The Hobbit kon me ook zeer goed bekoren al was het luchtiger geschreven dan LOTR en Silmarillion vind ik ook een zeer prachtig boek. Als dit boek in de buurt komt bij deze bovengenoemde boeken ga ik hem toch wel eens kopen ...

Ik hoop dat het een beetje een coherent verhaal is, Christopher Tolkien heeft al eerder manuscripten van zijn vader omgewerkt tot een boek (Nagelaten Vertellingen heette dat denk ik), maar dat waren duidelijk restjes die hij zelf nooit zou gepubliceerd hebben, en ook helemaal niet zo goed waren als zijn ander werk. Sommige waren wel boeiend vanwege het verhaal, maar de schrijfstijl vond ik toen over het algemeen vrij belabberd, en alles kwam erg gefragmenteerd over. Maar ik ben wel benieuwd, als het echt een heel verhaal is wil ik het graag lezen.

Mooie cover, Lee heeft (wederom) schitterend werk geleverd.

Het lijkt me niet dat dit een echt heel verhaal is en dat het nu pas gepubliceerd wordt?

Wel dus. De zoon van J.R.R. Tolkien, Christopher, heeft het verhaal afgemaakt.
Zie: http://en.wikipedia.org/wiki/The_Children_of_H%C3%BArin

Als je de silmarillion en nagelaten vertellingen naast elkaar houd en het verhaal leest van Turin... Brilliant! Dit meesterwerk heeft me langer beziggehouden dan "In de ban van de ring", en er gaat geen maand voorbij zonder aan dit verhaal te denken. Het boek voegt in principe niets toe aan de teksten die je uit Nagelaten Vertellingen en Silmarillion kunt lezen.

Overigens is de engels versie een stuk mooier! (geldt ook voor LOTR - Sting en Strider klinken toch veel beter dan Prik en Stapper? )

Zeer lang gewacht op dit gedeelte uit Tolkien's werken. Eindelijk verschenen danzij Christopher zijn zoon. Een zeer goed boek dat opnieuw meer inzicht geeft in de complexe hoeveelheid schetsen van zijn vader. a must have.

Kan iemand mij vertellen welke boeken Tolkien heeft geschreven over midde-aarde buiten the lord of the rings serie en The children at húrin, the silmarillion en tje hobbit?
Zijn er uberhaupt nog wel meer boeken?
alvast bedankt

Even googlen en je hebt het antwoord Klik!

Hij heeft ook nog een dozijn boeken geschreven over de History of Middle-Earth, maar die boeken zijn alleen in het Engels uitgekomen.

1. The Book of Lost Tales 1
2. The Book of Lost Tales 2
3. The Lays of Beleriand
4. The Shaping of Middle-Earth
5. The Lost Road and Other Writings
6. The Return of the Shadow
7. The Treason of Isengard
8. The War of the Ring
9. Sauron Defeated
10. Morgoth's Ring
11. The War of the Jewels
12. The Peoples of Middle-Earth

Ik wil deze serie helemaal hebben, heb nu alleen het 1e deel.
Er zijn ook 4 delen bij die een achtergrond geven op Lord of ther Rings (6,7,8 en 9), en 2 delen die een achtergrond geven bij Silmarillion (10 en 11).

Wat hield deze man toch veel van elfjes, zeg. Eigenlijk ik ook.

Alleen is Húrin (en zijn kinderen) geen elf

Een erg goed boek, en een erg mooi verhaal, ik vondt de tekeningen in het boek ook erg mooi!!!

Op vakantie in Indonesië gelezen. Je blijft doorgaan met lezen. Spannend en goed boek. Leest lekker weg en is - ondanks vele namen en landen en plaatsen - toch goed te volgen. Ik denk dat Tolkiens zoon daaraan een belangrijke bijdrage heeft geleverd.

Ik vond het ook een goed boek e nook schitterend vormgegeven. Ik heb het met genoegen bijna in één ruk uitgelezen.

Fantastisch verhaal van Tolkien! Op de een of andere manier slaagt de man erin om de verhalen dusdanig te schrijven dat ze daadwerkelijk als heel oud overkomen, en je zelfs kan geloven dat ze pas na een lange mondelinge traditie ofzo zijn neergepend, veeleer dan door een of andere nerdy fantasy-schrijver te zijn opgesteld. Het tragische personage van Turin is ook een intrigerend figuur. Meesterlijk 'jongensboek' zoals ik ze graag lees!

Aanvankelijk was ik wat huiverig om met De kinderen van Húrin te beginnen, met name omdat ik behalve The Lord of the Rings en The Hobbit niets van Tolkien gelezen heb (überhaupt weinig in het genre) en ik wel eens heb gehoord dat de rest van zijn werk zeer moeilijk door te komen is. Mijn vrees werd nog vergroot toen ik de inleiding las, die door Christopher Tolkien geschreven is om het één en ander te verduidelijken. Bij mij werkte dat averechts, ik snapte er weinig van en verwachte het hele verhaal in verwarring te moeten lezen wegens allerlei verwijzingen waar ik niks van begreep. De eerste pagina’s waren moeilijk, maar gelukkig veranderde het verhaal daarna compleet.

De kinderen van Húrin leest voor mij als een Griekse tragedie (en mocht ik daar nu net een zwak voor hebben…). Heel anders dan The Lord of the Rings en The Hobbit, minder groots, episch en vooral een stuk minder luchtig. Húrin is een trots man die zolang tegenstand blijft bieden aan Morgoth, de personificatie van het kwaad, dat Morgoth hem straft op de ergst mogelijke manier. Hij dwingt Húrin om machteloos toe te zien hoe zijn geliefden ten gronde worden gericht – niet door marteling of honger, maar door het noodlot dat hen achtervolgt omdat Morgoth hen vervloekt heeft. Zoon Túrin volgen we het eerste deel van het verhaal, waarin hij (door wat pech lijkt, maar het is natuurlijk de vloek) uit zijn beschermde leventje wordt gegooid en uit trots weigert daarin terug te keren. Túrin is in principe een goed mens, moedig en nobel, maar hij heeft zijn zwakheden en die worden door Morgoth en zijn dienaren genadeloos gebruikt om hem door Midden-Aarde op te jagen, gevolgd door ‘de voetstappen van zijn doem’. Hij laat een spoor van ellende achter al waar hij gaat, met de beste bedoelingen. Meermaals in het verhaal zijn er personages die voorzien wat voor ongeluk hij met zich meebrengt, maar nooit slaagt iemand erin om het te veranderen. Húrins dochter Nienor lijkt aanvankelijk een ander lot beschoren, maar ook zij ontkomt niet aan de vloek die over haar familie is uitgesproken. Zij vindt haar ondergang op een wel heel erg Grieks-tragische manier (Oedipus… Ik houd van dat verhaal.), wat ik overigens geen slecht punt vind. Dat Grieks-tragische uit zich ook in wat pompeuze dialogen en dramatische sterfscènes voorafgegaan door al even dramatische woorden – evenmin een minpunt voor mij.

Zowel voor Túrin en Nienor als hun moeder Morwen geldt dat het noodlot hen opjaagt waar zij gaan, maar dat zij zelf ook niet onschuldig zijn. Zoals het een goed tragisch verhaal betaamt maken de personages zeer menselijke vergissingen die door de vloek die op hen rust tot rampzalige gevolgen leiden. Zo krijgt het verhaal meer dimensie. De familie van Húrin is trots en moedig, maar wordt daardoor roekeloos en stort zich blindelings in het onheil. Húrin ziet het aan vanaf zijn betoverde troon en moet wel ondragelijk lijden, hoewel Húrin zelf slechts zeer kort in het verhaal voorkomt. Pas op het einde komt hij vrij, en dat is niet omdat Morgoth vindt dat hij nu voldoende gestraft is.

Ik houd van de personages in dit verhaal, meer dan ik om de setting geef. The Lord of the Rings is al vrij snel volledig uit mijn gedachten gedreven. Het verhaal is meeslepend en tragisch, en dat er toevallig Orks en elven in voor komen vind ik verder niet erg. De draak Glaurung is dan wel weer een geweldige toevoeging, omdat hij zowel een fysieke als psychische dreiging vormt. Wie in zijn buurt komt zal sterven door zijn lichamelijke kracht of de rest van zijn leven gebukt gaan onder zijn listen en leugens. Zelfs stervende kent Glaurung geen genade en onthult de identiteit van Nienor, waardoor zij niet meer met zichzelf kan leven, waardoor Túrin tot waanzin wordt gedreven en ook niet meer met zichzelf kan leven. Wat een schurk…

Hier kan ik nog wel even over doorgaan, maar ik zal gaan afronden. De kinderen van Húrin was niet wat ik van verwacht had – het was beter. Ik zou echter niet durven voorspellen of dit voor anderen ook zal gelden, want als je om andere redenen dan ik van The Lord of the Rings houdt, zou De kinderen van Húrin je wel eens tegen kunnen vallen. Als je van tragisch, meeslepend en mythisch houdt niet.

Met gemak het sterkste van alles dat Tolkien geproduceerd heeft. Hierbij verbleekt de hele Hobbitflauwekul.

Dit is toch duidelijk een stuk volwassener fantasy dan het grote "Lord of the Rings". Dit boek is niet zo eindeloos lang, maar heeft alles wat fantasy mooi maakt: Tijd, drama en onwerkelijkheid. Waar LotR zich feitelijk in een jaartje afspeelt, en alle belangrijke figuren vrolijk het einde halen, tapt dit wel uit een ander vaatje.
Hier geen fantasy a la 'Pinkeltje en de Flonkersteen' , maar hier diep dramatische verhaallijnen, over vele jaren uitgesmeerd.
Jammer dat het pas lang na de dood van de schrijver in deze vorm is samengesteld, want dit is wat hij verdiend had, naar mijn mening.

Natuurlijk is De Silmarrillion ook beter dan LotR, maar dat is een ander verhaal, voor een andere keer.

Het is eerder gezegd hier, dit boek leest anders dan The Hobbit en Lord of the rings. Het is eigenlijk een opeenstapeling van op voorhand verdoemde queestes en oorlogen tussen elfen en mensen en de gevreesde orks van duistere heerser Morgoth en zijn rechterhand de draak Glaurung uit Angband. Een donker gebeuren, er is sprake van weinig hoopvolle passages. En toch was het een mooie leeservaring. J.Ch. heeft het verhaal hierboven eerder al helder uiteengezet, dat ga ik nu niet herhalen. Maar wat blijft het toch knap wat Tolkien gepresteerd heeft met al die namen, landen en familiebanden die uiteindelijk allemaal weer bij elkaar komen; hetzij in dit boek, hetzij in andere boeken. Aan het einde van mijn fraai geïllustreerde hardcover exemplaar van dit verhaal, is een kaart terug te vinden. Als 40 jarige zit je dan als een kleine jongen keer op keer op die kaart te speuren waar hoofdrolspeler Turin zich ditmaal weer in de nesten zit te werken. Het blijft heerlijk om in die Werelden rond te dwalen, bij voorkeur op een grijze zondagmiddag.