menu

De Goden Schaken - Angela Groen (2007)

mijn stem
3,93 (30)
30 stemmen

Nederlands
Psychologisch

184 pagina's
Eerste druk: Servo, Assen (Nederland)

Het boek vertelt het levensverhaal van Anne. Zij is als zoveel mensen op zoek naar de zin van het bestaan. Hoewel bizarre gebeurtenissen uit haar leven de zoektocht bemoeilijken, zal zij uiteindelijk antwoord en rust vinden. Een roman over de rol die het toeval kan spelen, het vermogen van de mens zin en betekenis te ontdekken in alles wat hem overkomt en de kracht van liefde.

zoeken in:
avatar van psyche
psyche (crew)
Ik vind deze ontwikkelingsroman eerder onder psychologie of spiritueel passen dan romantiek.

4,0
Ik heb het boek ik een adem uitgelezen.
In het begin vond ik het moeilijk om te plaatsen waar het boek naartoe ging, maar gaande weg vielen de puzzelstukjes op zijn plaats. Een intrigerend einde

4,5
Een ontzettend goed boek. Ik heb het in 1 keer helemaal uitgelezen en ben daarna meteen weer opnieuw begonnen. Het boek boeide me vanaf de eerste bladzijde. Ik denk dat iedereen wel iets zal herkennen in het verhaal van Anne. Ook de dubbele lagen en de symboliek spreken me erg aan.

4,5
mel
Ik wil toch al even iets zeggen over het boek, ik heb net in één ruk de helft gelezen, en vind het erg goed!
Het leest vlot en ik vind de psychologische kant eraan fascinerend!
En herkenbaar.

4,5
mel
WAW! Kort gezegd en gedaan
Hoewel het niet mijn genre boek is, vond ik het ontzettend goed!
Erg vlot en leuk leesbaar geschreven en ozo herkenbaar dat het eng is. Blij dat ik af en toe eens iets anders lees, anders was ik dit prachtstukje mislopen.
Ik voelde me een parasiet in het hoofd van een andere vrouw, leefde en dacht met haar mee.
Sterk staaltje schrijfkunst. En alhoewel het in het begin verwarrend overkomt zie je algauw een logica en patroon. Want zijn de gedachten van een vrouw ook niet verwarrend én toch logisch?
Je wordt meegesleurd in een psychische maalstroom waar je niet meer uit wil.
Een aanrader voor iedereen dus!!!!

5,0
Een indringend en aangrijpend boek! Ik heb het in één ruk uitgelezen. Het verhaal greep me aan van in het begin tot op het eind! Prachtig! Doe jij maar lekker voort, Angela. Ik zit al te wachten op je tweede boek!

5,0
Het vorige commentaar is maar kort. Daarom wil ik het hier nog even verder uiteenzetten.
Nou, ik vond je boek uit het leven gegrepen! Dat kan ook moeilijk anders met een biografie, maar de manier waarop iets geschreven wordt kan maken dat het geslaagd is of niet. De schrijfster moet als het ware een heleboel empathie hebben en bovendien haar eigen gevoelens op een realistische en verantwoorde manier op de lezer kunnen projecteren. Dat is je goed gelukt. Je schrijfstijl is heel aangenaam om te lezen. Het verhaal op zich is herkenbaar en dan toch ook weer niet. (Slechts weinig mensen komen zonder kleerscheuren door hun jeugd. Er zijn altijd wel enkele kleine raakpunten.) Bovendien is mijn jeugd ook niet rimpelloos verlopen en kon ik me op bepaalde momenten levendig voorstellen hoe Anne zich voelde. Voor mij was het in ieder geval een heel aangrijpend verhaal.
Het is inderdaad zo dat een andere auteur een boek anders (zeg maar kritischer) bekijkt, maar als het goed is, dan is het goed en dan is het een vijf dubbel en dik waard!

avatar van ANDREO
5,0
De Goden schaken is dat soort doorleefde boeken waar ik zo dol op ben!
Aanvankelijk doet de sfeer een beetje aan die van De Avonden denken. Hetzelfde onbehagen, dezelfde verveling, en onbehagen.
Anderzijds is er de Vlaamse auteur Geertrui Daem die in haar roman Koud, op identieke manier de ouders-dochter conflicten schetst. Het is niet omdat ik begin te vergelijken, dat Angela Groen geen eigen stijl zou hebben.
Niets is minder waar, Zoals elke rasauteur heeft ze een zéér persoonlijke stijl. Die korte zinnetjes, soms bestaand uit maar één woord, mooi zijn ze.
Maar naar gelang het boek vordert merk je (zoals ze het zelf uitdrukt) dat ze een reis in haar hoofd aan het maken is.
Het is een labyrint van beschouwingen, mijmeringen en uithuilen op papier. De term therapeutisch schrijven wordt meer en meer naar voren geschoven en persoonlijk heb ik daar totaal geen moeite mee, zeker niet wanneer dat tot zulke mooie resultaten levert als bij Angela Groen.

hinie
Ben heel erg benieuwd naar dit boek. Heb hem gesigneerd en met een hele lieve tekst erbij ( waarvoor nog dank Angela) thuisgekregen.

avatar van Grovonion2
4,0
De Goden schaken is een erg open, helder boek. Het leest alsof je de gedachtes van het hoofdpersonage zelf aan het volgen bent.
Niet als lezer maar als gedachtenlezer. Het heeft iets voyeuristisch hoe Ann haar ziel soms ogenschijnlijk volledig bloot legt.

De schrijfstijl is allesbehalve lineair, het gevaar, dat de lezer hierdoor de draad kwijtraakt weet ze om een of andere reden handig te omzeilen. Misschien ook weer omdat menselijke gedachtes niet lineair zijn en dromen, die ze vaak aanhaalt, soms ook een eigen ondoorgrondelijke logica hebben die ook pas
op het einde frapant naar boven komt.

Pijnlijk vind ik af en toe de beschrijvingen van Anne's moeder, pijnlijk omdat ze me spijtig genoeg maar al te werkelijk aan mijn eigen moeder doet denken.

Ik heb me vaak afgevraagd tot in hoeverre dit een autobiografische roman is, een aantal belevingen doen te realistisch aan om zo maar verzonnen te zijn. Fijn vind ik ook de kleine anecdotes en filosofische beschouwingen.

Hoedanook, als liefhebber van fantasy, thrillers en andere fantasierijke boeken vind het heerlijk om eens zo een klein, dicht bij de werkelijkheid (ook al is die soms fantastischer dan fictie)geschreven verhaal gelezen te hebben.

hinie
Ik vond het ook een erg mooi boek. Vond het ook helemaal niet ingewikkeld of verwarrend overkomen. Ik denk dat een ieder zich wel in dit boek zal herkennen. Het enige minpuntje van het boek was dat erop sommige dingen niet werd doorgegaan. Dan doel ik op die meester, hoe is dat verlopen?
Ben benieuwd naar je volgende roman!!
4,5*

avatar van Prowisorio
4,0
Gek, maar ik had niet het idee in het hoofd van deze/een vrouw te zitten, zoals velen hierboven schreven. Misschien komt dat, omdat ik het boek in de trein heb gelezen... ik had veel meer het idee dat ik in gesprek was... geheel toevallig, in de trein, met iemand naast of tegenover je.

Dat ik aan een gesprek denk, komt ook, omdat ik met mijn eigen moeder dit soort (telefoon)gesprekken voer... ik hoef alleen maar zo nu en dan een gebaar te maken of 'ja'/'nee'/'oh' te zeggen (streep door wat niet van toepassing is) en mijn moeder vertelt, vertelt en vertelt... springt van voor naar achter, van links naar rechts, maar komt altijd op de een of andere manier weer terug op het 'oorspronkelijke' verhaal en gaat dan weer verder, om vervolgens weer... enz.
Zo ging dit verhaal ook een beetje. Een enkele keer, net als bij mijn moeder, verloor ik even de 'draad', maar dat kwam altijd weer goed.

Er was één stukje in het boek, waarbij, dat wat verteld werd, mijn eigen herinnering op de een of andere manier heel erg 'tastbaar' maakte ... het stukje over de godsdienstles op de lagere school (tegenwoordig basisschool)... die opmerking over die vilten figuren.. ik zag het tegelijkerijd wel en niet voor me. Ik voelde, meer dan ik 'zag', die vilten figuren.. dat groene(?) bord waar ze op 'plakten'.. heel vreemde gewaarwording.

Ik lees dit soort boeken nooit... voel me er niet toe aangetrokken, maar moet toegeven dat ik dit een erg aangenaam boek vond om te lezen, zonder goed te kunnen verklaren waarom. Waarschijnlijk om het gevoel van het gesprek, de vele grote en kleine 'herkenningen' (Anne is tenslotte ongeveer even oud.. en groeit op en leeft in een omgeving die mij ook zeer bekend is) en - hoe gek dat ook klinkt - omdat er ook zoveel verschillen tussen ons zijn. Die mengeling maakte het interessant, hield mijn aandacht gevangen en maakte dat ik niet wilde dat deze vrouw zou stoppen met vertellen. Iets dat nou eenmaal onvermijdelijk is.. net zoals aan iedere treinreis een einde komt.

Misschien dat ik haar nog eens tegenkom als we op reis zijn... als we bijvoorbeeld beiden het plan hebben opgevat om op bezoek te gaan bij Thich Nhat Hanh in Plum Village .

“Smile, breathe and go slowly”
Thich Nhat Hanh

avatar van Micha
3,0
Een zeer aangrijpend boek. Knap hoe het in verschillende perioden door elkaar wordt opgebouwd en toch een perfect geheel vormt. Een boek ook dat naar mijn gevoel, telkens je het opnieuw leest, meerdere details naar boven brengt. Sterk debuut.

4,0
Ik vond het een erg boeiend en goed boek. De stijl waarin het boek was geschreven deed me erg aan C. C. S. Crone (wie o wie kan er voor zorgen dat zijn oeuvre op de site komt?) denken. Zowel Groen als Crone maken gebruik van een wat fragmentarische stijl, waarbij ook door de tijd heen gesprongen wordt. Dit vind ik persoonlijk een erg aardige stijl. Het vervreemdt de lezer af en toe van het boek (bij Groen minder dan bij Crone), maar dat maakt dat je als lezer beter je best moet doen en op deze manier raak je dieper bij het verhaal betrokken.

Ook erg knap vind ik de combinatie van een wat zakelijke schrijfstijl en de ik-persoon. Aan de ene kant gebeuren er verschrikkelijke dingen, maar de ik-persoon behoudt afstand, is meer een observator dan een actor in het verhaal. Ook dit trok mij dieper in het verhaal. Daarbij voorkomt deze stijl ook goedkoop drama (en daarmee goedkoop scoren). Dat is voor mij zeker een pluspunt.

De inhoud van het boek is een knappe verweving van de uiterlijke en innerlijke gebeurtenissen van de ik-persoon(/auteur? Dat is altijd het 'gevaarlijke' met ik-personen, je weet nooit in hoeverre dit een stijlfiguur of een autobiografisch element is). Het religieuze aspect is ook knap verweven in het boek, al werd dit op een paar momenten wel een beetje een ver van mijn bed-show (met name de vuurbol) en was het daardoor wel wat lastiger om op die momenten met de hoofdpersoon mee te leven.

Een heel erg indrukwekkende scène, is de scène waarin de hoofdpersoon haar nachtmerrie probeert te tekenen. Op het moment zelf (dat ik het las), vond ik de overgang (te) abrupt, van het tekenen en op de grond gooien, naar het "dit is niet goed" van Jan. Daar was ik de draad even kwijt, alsof ik wat gemist had. Maar deze scène, en vooral de beschrijving van de droom zelf bleef behoorlijk hangen.

Een deel dat ik iets minder geslaagd vond, was de 'pelgrimstocht'. Niet zozeer vanwege de beschrijving of iets dergelijks, maar ik vond het was los van het verhaal staan. (zo van: "dit moet ook nog even verteld worden"). Ik snap wel de functie van het deel (denk ik), maar het komt niet zo over. Misschien dat de overgang te groot is, of dat de focus van het boek (te) veel verschuift. (van innerlijk reisverhaal, door de tijd en de gebeurtenissen, naar uiterlijk reisverhaal naar Santiago). Tegelijkertijjd zitten er in dit deel wel een paar erg mooie scènes (zoals de eucharistieviering, en de chileen).

Ik had zelf al gelijk het vermoeden dat Jakob homo was, vanaf de eerste scene met "God is dood". Ik weet niet of dat ook de bedoeling is van het gedeelte (dat de lezer meer weet, dan de hoofdpersoon)?

De griekse symboliek was bij tijden prachtig verweven (met name de veerman Charon), maar soms was het wel erg duidelijk aanwezig (met name Amor en Psyche).

Grappig trouwens, toen ik de titel eerst las, dacht ik dat er stond "de góden schaken" Als in: de goden trouwen, bemachtigen (met de goden als lijdend voorwerp). Maar het is bedoeld (lijkt mij) als "de goden scháken" (de goden spelen schaak, met de goden als onderwerp).

Ik vond het al met al een erg boeiend boek dat me ergens ook deed denken aan "De Pianist" van Spilzman (vanwege de afstandelijke manier van verschrikkelijke dingen vertellen) en dus ook Crone (ook al een ietwat deprimerende schrijver )

al met al is dit boek zeker 4 sterren waard en ik ben ook benieuwd naar eventueel volgende boeken.

Spijtoptant
Afgelopen week dit boek gelezen. Ik ben er in mijn hoofd nog niet klaar mee, en dat is positief. Mijn eerste waardering is 4 sterren. Het is echter nog iets te vers om een beter onderbouwd oordeel te geven.
Voorlopig het sterkste punt: de sublieme compositie op het gebied van tijdssprongen.
Voorlopig het zwakste punt: de soms krakkemikkig aandoende zinnen (sorry Angela).

avatar van Micha
3,0
Spijtoptant schreef:
Voorlopig het zwakste punt: de soms krakkemikkig aandoende zinnen (sorry Angela).




Ik vind het juist in het geheel prachtig geschreven. Het woord "krakkemikkig" doet dit boek echt onrecht aan, vind ik.
Dit boek heeft alles wat een goed boek nodig heeft.

Spijtoptant
"Krakkemikkig" is inderdaad wat zwaar aangezet, maar enkele zinnen (al is het lastig die terug te vinden omdat het boek moeilijk houvast biedt over waar welke passage staat) hebben me zeker het lezen doen stoppen, en enkel lange tijd doen nadenken over wat er nu eigenlijk stond.

Maar zoals gezegd komt er nog wel een beter oordeel. Voorlopig lijken mijn 4 sterren niet aan te geven dat ik het *geen* goed boek vind.

avatar van thomzi50
Al geruime tijd lag ‘De Goden Schaken’ op mijn nachtkastje samen met een stuk of twintig andere boeken. En daar leek weinig verandering in te komen, tot ik er afgelopen tijd uit nieuwsgierigheid toch maar wat in begon te bladeren. En ik begon erin te lezen voor een sfeerimpressie. Het beviel, en ik ging nog even door. Een dag later had ik het boek uit.

Dit lijkt de introductie van een boek dat een diepe indruk op me heeft achtergelaten, of een van mijn nieuwe favorieten is geworden. Dat is ‘De Goden Schaken’ niet. En dat is jammer. Niet om de simpele reden dat je het liefst als lezer ieder boek dat je leest goed wil vinden – dat is immers het voornaamste doel van het lezen van een boek – maar ik het een bij vlagen indrukwekkend boek vond. De manier waarop op een heerlijke, natuurlijke manier verleden, heden, droom, realiteit en alles kris kras door elkaar worden verweven, is indrukwekkend. Er wordt zo ongeforceerd een complete geschiedenis verteld, in goed, strak, zakelijk proza, dat soms wat doet denken aan Elsschot, of meer recent, Adriaan van Dis’ ‘De Wandelaar’.

Een ander sterk punt is dat het verhaal van ‘De Goden Schaken’ allerlei grootse, universele thema’s bij elkaar plaatst zonder ergens onrealistisch over te komen. Door de kalme en afstandelijke verteltred nam ik als lezer een stuk meer aan voor waar dan normaliter, en dat is natuurlijk de verdienste van Angela Groen.

Toch stem ik, na lang wikken en wegen, slechts drie sterren. Dat komt door een paar dingen. Ten eerste vond ik de symboliek bij vlagen te duidelijk. Zo wordt er op bladzijde 167, als het einde al bijna bereikt is, over de titel, die dan al lang en breed duidelijk is, het volgende gezet: “Vanaf jongs af aan waren er ogenblikken dat ik voelde dat mijn leven gestuurd werd, alsof de goden al schakend de hand in mijn leven hadden.” Dan denk ik: was dat niet al duidelijk, en zo nee, moet het zo duidelijk verklaard worden? In mijn ogen niet, vandaar dat ik het jammer vind.

Een ergerlijk minpunt vond ik de eindredactie. Ik heb denk ik nog nooit een serieuze Nederlandse roman gezien die zo slecht geredigeerd is. Mijn god, wat gebeurde dat slecht. Het meest opvallende is dat (vrijwel?) alle woorden goed zijn geschreven, maar dat het in kleinere dingen schuilt bij ‘De Goden Schaken’. Er staan komma’s op de gekste plekken, of er zijn komma’s op de meest logische plekken afwezig – her en der staat er plotseling een verdwaalde punt, een uit het niets verschenen hoofdletter. Hoewel dit natuurlijk niet echt (wel een klein beetje) een minpunt is aan de inhoud van het boek zelf, of aan Angela Groen zelf, is het wel iets wat ervoor zorgt dat dit boek uiteindelijk niet 3,5* maar 3,0* krijgt: het zorgt ervoor dat ik het gevoel krijg als lezer niet altijd serieus genomen te worden.

Al met al vind ik ‘De Goden Schaken’ een bijzonder boek, met een erg sterke basis, maar een in sommige opzichten belabberde uitvoering. Uitgeverij Servo mag zich in elk geval diep schamen en de eindredacteur in kwestie mag nooit meer een boek redigeren. Tegenover Angela Groen kan ik alleen maar zeggen: ga met je volgende boek naar een andere uitgeverij en laat je pen lekker vloeien. Dan komt het wel goed. En hopelijk heb ik je niet zoveel gekrenkt dat je mijn volgende boek niet meer leest

avatar van divart
3,0
Dat Angela Groen kan schrijven bewijst ze met De Goden Schaken. Fraaie miniatuurtjes aan beschrijvingen, gedachten en belevingen. Het boek ademd de sfeer van jaren '70 vrouwenliteratuur. Maar dat is nu nooit mijn favoriete genre geweest. Het geklaag en gezeur (hoe fraai beschreven ook) van een Meinkema kan mij gestolen worden. Nu is dat in de De Goden Schaken allemaal niet zo aan de hand, maar de beklemmende sfeer die neergezet wordt met een vrouw in een "slachtofferrol" deed mij daar herhaaldelijk wel aan denken. Komt natuurlijk ook door de oerhollandse schrijfstijl waarin de gebeurtenissen afstandelijk, klein en kneuterig worden gehouden. Maar in dit geval wel met een grootse thematiek op de achtergrond.
Wat mij betreft is het allemaal iets te groots en ambiteus aangepakt. "Hoeveel ellende kan een mens verdragen?" Niet alleen de hoofdpersoon, maar ook de lezer moet over een aardige olifantenhuid beschikken. Nu heb ik die niet, en als in het begin de leerkracht iets al te intiem wordt lig ik onder de bank van het lachen. Niet vanwege de situatie, maar wel vanwege de voorspelbaarheid en het gestapel van klein en groot leed.
Als roman zou het geheel dan ook niet meer dan 2* krijgen. Maar gelukkig vergoed de schrijfstijl veel. Op zijn jan Wolkers lekkere korte zinnen waarin veel wordt weggelaten en flink wat aan de verbeelding van de lezer wordt overgelaten. En dan toch een situatie tenenkrommend trefzeker en helder neerzetten is knap. Want zoals eerder gezegd; schrijven kan ze wel. Alleen had ik hier toch liever een verhalenbundel, novelle of kinderboek bij gezien. Maar wie weet komen die er nog wel eens.

avatar van liv2
4,0
Je hoort wel eens dat kinderen de meest tolerante wezens op aarde zijn. Dat zij hun ouders zowat alles vergeven. Dit feit sluit niet uit dat kinderen die het zwaar te verduren hebben gehad met hun ouders, in plaats van omgekeerd, zomaar het aangedane leed of gemis kunnen plaatsen, voldoening nemen met het gebeurde.

Zo ook Ann, een zoekende vrouw die, uit pure overlevingsdrang, de behoefte heeft om het verleden een plaats te geven vooraleer ze verder kan met haar eigen leven, haar gezin.
We volgen Ann in haar volwassen leven, gelukkig gehuwd met een lieve, begrijpende man en moeder van drie. Door flash-backs uit haar kinder-, jeugd- en adolescentenjaren komt de lezer stilaan haar leven en gedachtenwereld binnen
Accuraat wordt een beeld geschetst van een jeugd die niet direct rooskleurig te noemen valt, maar! en dit is belangrijk, een jeugd die de hoofdpersoon met niemand zou willen ruilen omdat haar ervaringen haar een bewuster mens hebben gemaakt. Iemand die nadenkt over de keuzes die moeten gemaakt worden in het leven. Maar vooral: wat wil ik mijn eigen kinderen meegeven en wat vooral niet.

Heel sterk uitgewerkt is het beeld van de moederfiguur, eigenlijk de aanwezige ouder. Een karakter dat egocentrisch in het leven staat en van het woord empathie nog nooit gehoord heeft. Niet alleen zij, maar ook de meestal afwezige vaderfiguur hebben boter op hun hoofd. Tot zeer laat in het volwassen leven van Ann blijken deze twee mensen van zichzelf te vinden dat ze hun kinderen kunnen claimen. Van enige zelfreflectie is geen sprake.
Je moet al sterk in je schoenen staan om daar als kind een einde aan te maken, iets wat Ann met vallen en opstaan tracht te doen. Haar meer rationele broer deed dit zonder verpinken, voor de empatische Ann daarentegen is dit het moeilijkste wat ze ooit deed. Het is vooral deze strijd die de kern van het boek vormt.

Dit is een zeer sterk debuut. Mooie beeldende taal, beklijvend en meeslepend, maar vooral nooit haatdragend. Wel doordacht en eerlijk. Dit boek is geen afrekening, wel een eerlijke zoektocht naar bevrijding en de waarden van het leven. Mooi!

* Als laatste. De persoon die dit boek geredigeerd heeft verdient kletsen op zijn blote billen en zonder eten naar bed. thomzi50 schreef het hierboven al. Een schande.

avatar van Donkerwoud
3,5
Na vier fictiewerken met gefrustreerde, zichzelf hatende mannelijke hoofdfiguren, is het aan Angela Groen om eens een ander perspectief te tonen.

avatar van Donkerwoud
3,5
Ongepolijste complexiteit

'De Goden Schaken' (2007) van Angela Groen doet het Engelse gezegd 'Don't judge a book by its cover' eer aan. Algehele presentatie (fletse cover, warrige synopsis) verleidt weinig om het boekwerk uit de boekenkast te halen. Eenmaal begonnen blijkt de uitgever flink wat slordigheidjes in interpunctie, opmaak, taalgebruik en zinsverloop over het hoofd te hebben gezien. Erg frustrerend dat hinderlijke issues met de vorm in de weg gaan staan van de leeservaring, want deze debutante toont nu al een (enigszins ongepolijste) authenticiteit in haar schrijfstijl. Genoeg dus over de gebrekkige vorm, op naar de inhoud!

Mevrouw Groen zet het levenslot van onbetrouwbare vertelster Anne uiteen op een manier die het fragmentarische volgt van trauma, waanzin en (psychische) genezing. Geen psychologische ontwikkeling in de meer gebruikelijke zin - gebeurtenissen in het verleden zijn van invloed op het heden - maar het narratief heeft een speelse, eigen logica van willekeurig lijkende associaties. Tijd vormt niet een chronologische scheiding van afzonderlijke gebeurtenissen; heden, verleden en toekomst zijn als verschillende rimpelingen die Anne gevormd hebben, die haar nog steeds vormen, of waarmee zij zichzelf kan vormen.

Onbenullig lijkende gebeurtenissen of gedachtesprongen zijn als een trigger waarmee vroegere pijn wordt opgeroepen of waarmee toekomstige pijn komt te ontstaan. Zoals herinneringen zaken vervormen, positief of negatief inkleuren, of zaken verdringen die te pijnlijk zijn om te accepteren; zo volgt het narratief hier een chaotisch kluwen waar kleine gebeurtenissen groot lijken en grote gebeurtenissen juist klein lijken. De enige vaste ankerpunten in de woelige chaos zijn therapie, spiritualiteit en kunst. Ondanks hun eigen gebreken bieden zij een vaste waarde om de verstoorde innerlijke dialoog met de tijd te kunnen bezweren. Terugkomen naar een gezond nu waar onderhuids leed een behapbare plaats kan krijgen voor het hoofdpersonage.

De ambitieuze opzet van 'De Goden Schaken' is prijzenswaardig complex voor een debuutroman. Op een knappe manier weet Groen grote literaire thema's (geloof, liefde, waanzin) te vervatten in iets wat persoonlijk en intiem voelt, maar wat tegelijkertijd óók de benodigde afstand heeft omdat het vorm-technisch knap geconstrueerd in elkaar steekt. Toch heeft Groen haar eigen stijl nog niet geperfectioneerd. Zij is hier nog wat weifelend, nog wat aftastend. Haar complexe raamwerk is opgehangen aan veel passages met nodeloos uitgewerkte details, terwijl interessante invalshoeken dan weer onbevredigend en onuitgewerkt blijven. Zodoende weet het net niet de volledige roman een beklijvend gevoel van spanning en urgentie vast te houden.

Desalniettemin is het jammer dat een in potentie sterke debuutroman niet onder ogen is gekomen van een meer kritische uitgever. De problemen waar het nu door geplaagd wordt, waren zonder twijfel te verhelpen geweest. Het is maar te hopen dat Angela Groen doorschrijft en ons blijft verblijden met het soort goed geconstrueerde intimiteit waar zij bij mij nu al punten mee scoort.

avatar van Arkan
4,5
Ik heb het boek niet in 1 ruk uitgelezen, maar dat lag absoluut niet aan het boek zelf. Alles in dit boek roept er om dat je verder leest.
Verder in de zoektocht naar de zin van het bestaan, het heden en de invloed van het verleden hierin.

Het verhaal van Anne is - althans voor mij - deels herkenbaar, en dat maakt het extra boeiend om te lezen. Het verleden maakt een mens tot wie hij nu is.

De manier van schrijven en de flashbacks zorgen ervoor dat je je aandacht niet laat verslappen, dat je de puzzelstukjes van Anne's gedachtewereld in elkaar zet tot het leven van de moeder en echtgenote die ze nu is.

De hele zoektocht, het reizen, het is allemaal boeiend geschreven in een duidelijke taal met korte en beeldende zinnen. Voor een debuutroman is "de goden schaken" een geweldig boek waardoor ik benieuwd ben geworden naar een eventueel volgend boek.

avatar van Donkerwoud
3,5
(Hoor ik dat er een nieuw boek in de pijplijn zit!? Wat mij betreft was die er gisteren i.p.v. vandaag!)

avatar van thomzi50
Dat zou uitstekend nieuws zijn, inderdaad.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:01 uur

geplaatst: vandaag om 09:01 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.