Als mijn vriendin geen fervent feminist was geweest, was ik hier waarschijnlijk nooit mee in aanraking gekomen.
Toevallig misschien via een column van Niña Weijers (wier aanbeveling op de kaft prijkt): zij haalde ooit een citaat aan betreffende een - niet dé - definitie van queerness als een non-binair, constant in transitie zijn van een punt (eigenschap, aard, seksuele voorkeur) tussen twee (of meer) uitersten. De column bleef plakken, maakte wel nieuwsgierig naar de herkomst van het citaat. Ook wat betreft de strekking van het boek, vormt het citaat een kernachtig geformuleerd visitekaartje.
Het is een klein (echt héél klein) inkijkje in de belevingswereld van auteur Nelson, voor wie begrippen als genderfluïditeit, heteronormativiteit en voornaamwoordselectie, dagelijkse overpeinzingen en kritische blik vereisen. Zij hanteert een feministische stem die weliswaar op de frontlinie van de discussies zeggenschap heeft en het venijn niet schuwt, maar tegelijk aangenaam non-agressief is.
Nelson mengt haar beschouwingen (waarbij ze regelmatig filosofen, geëngageerde feministen en collega's aanhaalt) met een openhartige inkijk in haar persoonlijk leven, variërend van haar eigen zwangerschap tot lezingen die ze geeft en de seksoperatie van haar partner. Die twee delen (persoonlijk en sociologisch) vullen elkaar regelmatig aan, zonder dat je er een verhalend geheel in ervaart: zeer associatieve structuur, als hyper-intellectuele, hyperfeministische stream-of-consciousness.
Dat laatste vond ik wat moeilijk te verteren. Sommige, emotioneel beladen anekdotes komen op een aangrijpende manier binnen, maar telkens wordt er doorgeschakeld naar een algemeniserend niveau waar het persoonlijke door het maatschappelijke/theoretische wordt vervangen. Bol van de ideeën en interessante vraagstukken, ongetwijfeld. Maar het vormt - samen met de erudiete formulering en het veelvuldige jargon - regelmatig een tough read.
Fascinerend, leerzaam en niet te vergeten: relevant. Maar zonder échte persoonlijke ervaringen, belangen of raakvlak binnen het onderwerp, moest ik mijn persoonlijke nieuwsgierigheid rationeel (moreel?) blijven bijtanken om erdoorheen te geraken. Dat de stem van Nelson mij af en toe wat te radicaal in de oren klinkt, zegt misschien meer iets over mijn veilige, blanke, heteroseksuele, mannelijke bestaan dan over haar geluid; het geeft wel duidelijk aan dat Nelson vooral preekt voor eigen parochie. Ik behoor, strikt genomen, niet helemaal tot de doelgroep, ik kijk slechts uit interesse over de schutting mee.
Not for the beach, this one. 3,5*