menu

We Need to Talk about Kevin - Lionel Shriver (2003)

Alternatieve titels: We Moeten Het Even over Kevin Hebben | Waar Is Het Fout Gegaan?

mijn stem
4,13 (26)
26 stemmen

Engels
Psychologisch

647 pagina's
Eerste druk: Counterpoint, New York (Verenigde Staten)

Vlak voor zijn zestiende verjaardag schiet Kevin Katchadourian in koelen bloede zeven klasgenoten en een leraar dood. Zijn motief: geen. Spijt of berouw van zijn daden heeft hij niet. Omdat hij minderjarig is, is zijn straf mild. Zijn moeder Eva is verbijsterd door de slachtpartij en vraagt zich constant af: waar is het fout gegaan? Ligt de fout bij haar opvoeding of is Kevin zelf door en door slecht? In totale afzondering kijkt ze terug op haar verleden en dat van Kevin.

zoeken in:
avatar van Raskolnikov
4,0
Boeken die diep durven ingaan op de relatie die een ouder (in dit geval moeder) met kind heeft en vooral de twijfel en donkere kanten belicht heb ik nog weinig onder ogen gehad. Vermoedelijk omdat ze er (te) weinig zijn, wat vreemd zou zijn, want dit boek bewijst dat er meer dan genoeg te overpeinzen valt op dit terrein. Het is misschien slechts wat spijtig dat het boek een spectaculaire aanleiding nodig heeft; een massamoord à la Columbine die de moeder van de minderjarige moordenaar doet afvragen waar het mis ging. De moordpartij hangt als een donkere wolk boven de recapitulatie van de moeizame moeder-zoon relatie dmv brieven van de moeder. Het zorgt voor een bepaalde spanning, maar had ook zonder gekund. Het boek is namelijk prima te lezen als juist dat: een verslag van een moeizame moeder-zoon-relatie. Boeiend is dat het vanuit het perspectief van de moeder geschreven is. Dat maakt het relaas subjectief, en menigmaal interessant contrasterend met hoe haar omgeving het gedrag van de Kevin uit de titel opvat. Die subjectiviteit wordt steeds prangender, waarmee opvoeden vooral een zaak blijkt van besluiten nemen op basis van onvolledige informatie en misleidende interpretaties.

We Need to Talk About Kevin had met zijn 470 pagina’s best een stuk korter gemogen, en wat luchtigheid had het verhaal ook geen kwaad gedaan. Het is behoorlijk zware kost, waarbij er ook te weinig focus leek waar het op af zou stevenen. Pas helemaal op het eind komen er een aantal plotwendingen die het voorgaande in ander daglicht stellen. Die wendingen zijn echter te spectaculair, en halen de zorgvuldig opgebouwde subjectivistische kijk onderuit. In dramatisch opzicht werken ze beter. Achter in het boek staan vragen voor leesgroepen: ‘why do people have children, when kids are expensive and exhausting, and the risks of something going wrong are so high?’. Je gaat het je inderdaad afvragen…

avatar van stefan dias
4,0
Zelfde score voor mij en min of meer om dezelfde redenen.

Laat ik maar beginnen met het minpuntje. Van in het begin had ik al een vermoeden dat Franklin dood was. De reden laat zich dan raden en echt verrassend was het dan ook niet. Dat is op zich niet zo erg. Het was alleen een beetje van het goede te veel. Een massamoordenaar die zijn act plant, oké. Maar het ochtendtafereeltje waar hij zijn vader en zusje ombrengt, leek wat geïmproviseerd en leek me vooral een beetje overbodig voor het verhaal.

En Kevin zelf? Een psychopaat van het zuiverste water. Het leek zelfs vanaf zijn geboorte zo'n duivelskind dat het heel ongeloofwaardig overkwam. Niet dat ik een expert ben of zo. Maar heel de tijd een berekenende houding aan de dag leggen zonder ooit uit zijn rol te vallen (tenzij hij ziek is!!!)? Was me toch een beetje te karikaturaal. Hij leek me niet echt, ook niet echt aanwezig in het boek. Ook de kleverige Celia was in dat opzicht veel te expliciet.

Ook het kraken van Kevin op het einde waar hij plots bang is en toch om zijn mammie roept, zonder echte aanleiding eigenlijk, deed me de wenkbrauwen fronsen.

Desondanks toch een heel sterk boek. De vorm - een monoloog op papier - irriteert aanvankelijk, maar dat gevoel ebt na een tijdje weg.

Als ouder van twee kinderen vind ik er heel veel herkenbare situaties in terug. Vooral het verschillend interpreteren van het gedrag van de kinderen door beide ouders en de daarmee gepaard gaande discussies zijn zeer treffend. Ik vrees trouwens dat ik eerder een wegwuivende Franklin ben dan een nuchtere Eva.

Maar ook (en vooral) de terzijdes over het leven in de USA en over het leven in het algemeen zijn meestal heel raak en ja, soms echt wel grappig. Hoewel dit helemaal geen vrolijk boek is, schuilt er verrassend veel humor in de beschrijving van sommige verschijnselen en soms zie je helder geformuleerde bedenkingen waarvan je spontaan denkt 'dit is gewoon wààr'.

Heel prettig om te ontdekken allemaal.

De vraagjes op het einde vind ik wel wat te schoolachtig en die heb ik dan ook maar links laten liggen.

Een sterk en beklijvend werk.

avatar van liv2
De internationele bestseller Wemoeten het even overKevin hebben van Lionel Shriver is verfilmd.
De film We Need to Talk About Kevin,met Tilda Swinton in de hoofdrol, werd zeer goed ontvangen
op het filmfestival van Cannes. De filmwerd geregisseerd door Lynne Ramsay.
In Nederland draait de film vanaf 1 december 2011 in de bioscopen.

newt
Dit boek is geweldig goed omdat:

1.Er eindelijk open en bloot de vraag wordt gesteld: zijn kinderen altijd een zegen voor je relatie en je eigen ontwikkeling als persoon? Het neerbuigende 'en? nog geen kindjes op komst? moet voor koppels die doelbewust kiezen voor een kinderloos leven enorm irritant zijn. Meestal wordt er ook meelijwekkend van uitgegaan dat deze mensen geen kinderen 'kunnen' krijgen. Zelden wordt er de rekening mee gehouden dat deze mensen zeggen 'nee, bedankt, laat deze kelk aan mij voorbij gaan....

2.Eindelijk open en bloot wordt toegegeven dat een kind je 'niet kan liggen' Dat je dan als ouder verdomd je best moet doen om je eigen kind graag te zien, en dat je verwoede pogingen onderneemt om dat gevoel van je af te schuiven. Over een taboe gesproken! Ik vind het moedig en verfrissend dat een schrijver het hierover wil/kan hebben. Enkel hierom is dit boek een meesterwerk!

Dit boek stelt teleur omdat:

1.Het stereotype vader/zoon en moeder/dochter cliché me na een tijdje begon te vervelen. Ik kon me ook niet vinden in het feit dat de slimme, wereldwijze Eva een verliefdheid/liefde kon blijven opbrengen voor een man die blijkbaar te dom was om in te zien dat er iets met het zoontje mis was. Als slimme vrouw denk je dan toch na een tijdje, 'jij onnozele hals' maar niets van dit alles, jammer....


2.Ik halverwege het boek heel de tijd moest denken aan die 'Damien' het duivelskind (666
Een kind dat zo psychopatisch en geraffineerd is , vanaf de geboorte, het zal wel voorkomen maar ik had toch mijn bedenkingen.

Maar toch krijgt dit boek van mij een zeer hoge score omdat het gewoon goed is!

newt
Heb zojuist de 'bejubelde ' film gezien.
Ga me weer niet te druk maken, maar wat een zootje hebben ze hier weer van gemaakt!
Beste filmmakers, kunnen jullie aub, zelf verhalen verzinnen en ze verfilmen? Maar blijf nu toch eens af van die boeken. Deze film was, in vergelijking met het boek, gewoon slecht! beschamend, tenenkrullend(als dat al mogelijk is) plat, ongenuanceerd, slecht gecast (kevin). Enfin, de hele finesse van het boek was weg! Met als voorbeeld, kevin die zich in veel te kleine kleren stopte, emma die een boekenimperium had uitgebouwd, de beschuldiging van een leerkracht... niets daarvan.
Maar nog het ergste van alles vond ik de verdraaiingen en onwaarheden: emma die op haar werk beschuldigingen naar haar hoofd krijgt, halloween toestanden? en dan natuurlijk celie?

avatar van the Cheshire cat
4,5
Boeiend boek, verteld vanuit het oogpunt van de moeder van een tienerjongen die zeven
schoolgenoten en een leraar ombrengt.
Toch heb ook ik, zoals hier al in eerdere berichten werd geuit, kritiek op de volstrekt
ongeloofwaardige kleine Kevin, een soort lichte variant op, inderdaad, Damien uit de
horrorfilm The Omen, een lichtelijk boosaardige baby die nog net niet vanuit zijn wiegje
met vuur spuwt of zijn hoofd 360 graden in de rondte kan draaien, het scheelt maar
weinig hoor.
De wijze waarop het drama zich afspeelt vond ik in eerste instantie ook wat onwaar-
schijnlijk, ben ik toch van teruggekomen, zijn niet al die rampen te bizar voor woorden?
Desondanks verfrissend allemaal.

4,5
the Cheshire cat schreef:
Toch heb ook ik, zoals hier al in eerdere berichten werd geuit, kritiek op de volstrekt
ongeloofwaardige kleine Kevin, een soort lichte variant op, inderdaad, Damien uit de
horrorfilm The Omen, een lichtelijk boosaardige baby die nog net niet vanuit zijn wiegje
met vuur spuwt of zijn hoofd 360 graden in de rondte kan draaien, het scheelt maar
weinig hoor.

De vergelijking met de zgn. 'duivelskinderen' uit de bekende horrorfilms zoals 'The omen' etc. vind ik helemaal niet opgaan. Wie aandachtig leest, merkt algauw dat het boek wel degelijk aanwijzingen geeft rond het gedrag en de gewelddaden van Kevin en er wordt al helemaal niks bovennatuurlijks gesuggereerd. Integendeel, tot groot onbehagen van velen, zullen vele van de vroege signalen van asociaal en psychopathisch gedrag van Kevin zelfs herkenbaar overkomen voor sommige lezers. Niet dat die kleinere pesterijen en rare trekjes onherroepelijk uitmonden in moord en familiedrama's, maar het kunnen waarschuwingssignalen zijn dat er wel echt iets mis gaat in het hoofd van een kind of jongere. De meest aandoenlijke scènes uit het boek zijn voor mij zelfs die waarin de zieke Kevin plots verandert in een heel hulpeloos, aanhankelijk en aardig jongetje om dan daarna weer zijn defensie op te stellen en zich zelfs dubbel zo onkwetsbaar en apathisch te beginnen gedragen. Hoe pijnlijk voor de moeder! En nog maar eens een duidelijke beschrijving van wat er misgaat in het hoofd van Kevin. Dus 'een boosaardige baby die nog net niet vanuit zijn wiegje
met vuur spuwt of zijn hoofd 360 graden in de rondte kan draaien', nee daar heeft het niets mee te maken. Toch even verduidelijken, vind ik, voor de nieuwsgierige lezer...

avatar van the Cheshire cat
4,5
Ik kan me niet alles even duidelijk herinneren. Was het niet zo dat Kevin zich al afkeert van zijn moeder als hij nog maar een baby is en dat zij op dat moment al het gevoel heeft dat er iets niet pluis is? Op mij kwam dat heel ongeloofwaardig over. Shriver schiet daar iets te ver in door.

Damien uit The Omen is misschien niet zo'n goede vergelijking, die is immers geen baby meer. Rosemary's Baby?

avatar van H€yoka
5,0
Met veel plezier heb ik dit boek verslonden. Heel veel van de pluspunten zijn hier reeds neergeschreven, dus daar wens ik niet in herhaling te vallen.

De zogenoemde minpunten maken het geheel voor mij net af. Want... dit is een monoloog, verschillende brieven lang en dus krijg je enkel het standpunt van Eva. Als peuter Kevin als een halve duivel neergezet wordt, is dat omdat zijn moeder hem zo ziet, niet omdat het zo is. De reactie van de vader maakt dit wel erg duidelijk, prachtig neergezet als ook een overdreven (positieve) reactie, alweer door de ogen van de moeder.
De laatste scene in de gevangenis is inderdaad niet logisch, net zoals in het leven vele zaken niet logisch zijn.

Het enige minpuntje aan dit boek is dat ook ik op pag 67 vermoedde dat Franklin al dood was.

avatar van the Cheshire cat
4,5
Dat een baby afwijkend gedrag vertoont, dat geloof ik meteen, maar dat een moeder daar vervolgens iets kwaadaardigs in ziet, dat vind ik dan weer heel ongeloofwaardig, of de moeder in kwestie moet aan waanideeën lijden, dan is het een heel ander verhaal.
Voor de duidelijkheid: ik had het in mijn bericht over de baby Kevin, niet over de puber of kleuter Kevin. Als je een puberzoon hebt die zich sadistisch gedraagt (folteren van dieren bijvoorbeeld) ja, dan begrijp ik dat je als moeder gaat denken dat je kind een psychopaat is, maar bij een baby? Heb daar nooit iets over gehoord of over gelezen.
Maar prima dat jullie het wel geloofwaardig vinden.

PQV00
the Cheshire cat schreef:
Voor de duidelijkheid: ik had het in mijn bericht over de baby Kevin, niet over de puber of kleuter Kevin. Als je een puberzoon hebt die zich sadistisch gedraagt (folteren van dieren bijvoorbeeld) ja, dan begrijp ik dat je als moeder gaat denken dat je kind een psychopaat is, maar bij een baby? Heb daar nooit iets over gehoord of over gelezen.

Nooit gehoord over 'Rosemary's Baby' of de film gezien?


Gast
geplaatst: vandaag om 19:32 uur

geplaatst: vandaag om 19:32 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.