Het Schervengericht: Een Transatlantische Tragedie - A.F.Th. (2007)

A.F.Th. Van der Heijden is ná Mulisch mijn favoriete (Nederlandse) auteur. Ik ben dus inmiddels bezig dit gloednieuwe werkje te verslinden...
Tot nu toe spreekt het beduidend me meer aan dan de Movo Tapes, waar ik toch wel erg veel moeite mee had, en wat het eerste boek was warbij ik niet meteen zin had in een tweede lezing - is dus nog bij 1 gebleven...

Wordt vervolgd...

Ben er ook in bezig en bevalt me heel erg tot nu toe, maar lezers die willen dat de boel wat vooruit gaat kiezen beter iets anders.

1051 pagina's later geef ik dit boek een 4.5. Ten eerste is het vlot en vooral heel erg scherp geschreven, zeg maar literatuur op het scherp van de snede.
Daarnaast, ondanks de lengte, blijft het boek voortdurend spannend en is geen enkele pagina overbodig.
En tenslotte zijn de personages intelligent, gevat, erg grappig en bovenal gebaseerd op echte mensen maar o zo mooi fictief zodat ik ze wel nog een tijdje met me meedraag.
Wegens de vele uurtjes die erin gekropen zijn heb ik de drang het boek een 5 te geven maar dat komt misschien nog wel over enkele maanden, als blijkt dat Remo en Maddox mij nog steeds vergezellen.

Helemaal vergeten de 'uitslag' van mijn lezing te geven...

4 * voor dit boek. AFTh schrijft dialogen die om te smullen zijn, en het hoofdstuk over de 20 eenzaamste minuten in de geschiedenis van de mensheid hoort bij het mooiste dat hij ooit heeft geschreven. Je moet het lezen om het te kunnen geloven, eigenlijk.
Toch haalt het het voor mij niet bij de Tandeloze Tijd-cyclus, maar dat is geen kritiek, slechts een constatering.

Inderdaad benadert AFTh met "Het Schervengericht" weer eens het niveau van zijn beste boeken. Dat zijn en blijven voor mij "Advocaat van de Hanen", "Vallende Ouders" en "de Gevarendriehoek".

Prachtige literatuur: 4,5 *.

Ik heb enkel (net ontdekt) 'Onder het plaveisel het moeras' gelezen en ben meteen onvoorwaardelijk fan. Ik ben dan ook razendbenieuwd naar deze.

Geen personage bedient zich van normale-mensen-taal, en zelfs de minst geschoolde gevangene kent zijn Griekse klassieken. Neem daarbij het feit dat de heren naar mijn idee te lang rondjes om elkaar heen blijven draaien, waardoor het verhaal onnodig lang wordt, en je zou haast concluderen dat het een hier een mislukt project betreft. Niets is minder waar. Ondanks bovenstaande kritiekpunten heeft A.F.Th. met Het Schervengericht een schitterend boek geproduceerd, met erg orgineel uitgangspunt bovendien. Waar De Movo-tapes onder dezelfde fouten (ijdelheid?) ten onderging en verwerd tot onleesbare interessantdoenerij blijft Het schervengericht makkelijk overeind.

Hij is uit!
En ik vond 'm jammer genoeg toch ook weer net iets te lang. Want op een gegeven moment dacht ik bij mezelf: "nu mag het toch wel stilletjes eens gaan ophouden." Dat had ik bij "onder het plaveisel…" nooit. Gelukkig trok het verhaal naar het einde toe (als hij eindelijk terug uit de gevangenis was) terug een beetje op gang.
Vond ik het dan slecht? Hoegenaamd niet. Daarvoor is A.F. Th. een veel te goede schrijver. Op elke bladzijde verrast hij me wel weer met een zin die zo treffend verwoordt wat er te zeggen is op zo'n originele en toch niet 'gezochte' manier dat ik er telkens weer paf van sta.
Dat is het grote plezier dat me nog te wachten staat. Het herlezen van de zinnetjes die ik met potlood in de kant gemarkeerd heb, louter uit verliefdheid op de stijl.
A.F.Th heeft me niet ontgoocheld, ondanks het boek zelf dat me een ietsie pietsie tegenviel, maar dat overkomt me wel vaker met dingen die de hemel in geprezen worden.

Mijn eerste boek van AFTH en Ik kan niet zeggen dat ik er nou kapot van ben. Hij is een meester in het beschrijven van sfeer in situaties waarin eigenlijk niet zoveel gebeurt. De scenes in de isoleercel zijn bijvoorbeeld literaire hoogtepunten. Maar helaas is het ook een rasleuteraar, want zijn boek blijft maar voortduren en voortduren. Om de een of andere reden gaat het na de gevangenis nog door met een volstrekt overbodige passage in het vliegtuig. Of wat te denken van een voorspelbare en uiterst trage flashback in het midden. De man had hier echt 500 bladzijdes eerder mogen stoppen, dan had ik het wellicht als een meesterwerk beschouwd.

Ik vond het boek indrukwekkend, maar niet subliem. AFTH heeft een gave die vele anderen niet hebben, daarover kan geen twijfel bestaan.

De plot is uniek, en de research die er aan vooraf moet zijn gegaan is niet anders als indrukwekkend te noemen. AFTH kan ook fantastisch schrijven. Ik was letterlijk niet goed van "de 20 eenzaamste minuten", en als ik daaraan terug denk bekruipt me dat gevoel opnieuw. Bovendien zijn sommige filosofische discussies echt subliem om lezen.

Waarom is het boek dan niet subliem in zijn geheel? Zoals velen al aangeven: het is gewoon te langdradig. Soms moet je pagina's lang worstelen om tot het volgende stukje te komen dat de moeite waard is. Dat doet de leeservaring deels teniet.

AFTH is ook niet bepaald een volks schrijver. Taalgebruik en stijl zijn misschien minder weggelegd voor de beginnende lezer. Het is ook lectuur waar je je best even voor apart zet.

Het staat AFTH uiteraard vrij de boeken te schrijven die hij wil schrijven, maar ik denk toch dat door een gerichte schrapping van pakweg 300-400 pagina's een onmiskenbaar meesterwerk op de tafel had gelegen.

Naar mijn mening was Het Schervengericht een fantastisch boek, met schitterende vertolkingen van Roman Polanski en Charles Manson. De interactie tussen Remo en Scott is ronduit schitterend en neemt ons echt mee op een boeiende reis door het menselijke denken. Het boek stelt vragen over religie die ik nog niet eens in overweging had genomen. Wat mij betreft, is A.F.Th. weer helemaal terug van weg geweest!!!

A.F.Th. is een zeer goede, vakkundige schrijver is. Met een oeuvre als het zijne is dat misschien een beetje een open deur, maar het blijkt ook zeker uit deze roman. Ik vond het echter wel een beetje veel van het goede. 200 pagina's en enkele nutteloze feiten minder en het boek had van mij de volle 5 sterren gekregen.

Zeer vakkundig uitgewerkt en bovenal: nog geloofwaardig ook.
Duister, briljant, meeslepend, maar soms ook langdradig.
De metaforen die A.F.Th gebruikt zijn om te watertanden.
Af en toe zeer verfrissend.