The God Delusion - Richard Dawkins (2006)

Ik kan me hier niet veel van herinneren. Wat ik nog wel weet, is dat het niet altijd boeide. Dawkins dramt iets teveel en het ging niet echt heel diep. Voor meer diepgang en iets meer gezelligheid kan ik de college reeks van Herman Philipse aanraden over Godsdienstfilosofie.

De boeken die ik tot nog las van Dawkins vond ik doorgaans heel interessant, maar net teveel theoretische of irrelevante uitwijdingen bevattend. 'God als misvatting' kent dat euvel niet. Het boek is opgedeeld in tien hoofdstukken die telkens relatief kernachtig een bepaald onderwerp met betrekking tot religie aankaarten. Soms valt Dawkins wat in herhaling, bijvoorbeeld bij het hoofdstuk over 'het misbruik van kinderen'. Hoewel het in dat geval een beetje te vergoedelijken valt, omdat dit evenzeer een persoonlijk kantje aan het boek verleent, namelijk de afkeer van Dawkins t.o.v. het bestempelen van een kind als volwaardige gelovige en het indoctrineren van kinderen.

Dit is evenwel niet het enige persoonlijke kantje van het boek; Dawkins put veel uit zijn eigen ervaring als prof/mediafiguur.

Persoonlijk vond ik de eerste hoofdstukken het leukst. Hierin kan je lezen waarom er volgens hem geen god bestaat. Hij weerlegt de argumenten voor het bestaan van een god (hoe hij het gradatieargument van Thomas van Acquino weerlegt, is hilarisch. Zo ook het argument van Gaunilo) en verklaart de Darwinistische kijk op het godsgebeuren.

Het hoofdstuk waarin de bijbel als bron voor morele opvattingen wordt onderuitgehaald, is opnieuw heel leuk en interessant leesmateriaal.

Al bij al een boek dat dus een diepzinnig thema behandelt, en vrij interessante inzichten hieromtrent aanbiedt, maar vaak (onbedoeld) grappig is.

Dawkins kan best aardig schrijven, hilarisch soms, maar als bewijsvoering dat God een misvatting is, is het gewoon een slecht boek.

Alle (genuanceerde) vormen van geloof worden in één pennestreek op een hoop gegooid met de ergste. meest achterlijke vormen en uitspattingen van dogmatische religie. En vervolgens hakt ie daar het hele verdere boek op in, met een fanatisme en verbetenheid, waar de Jehova's nog een puntje aan kunnen zuigen, inclusief de enorme oogkleppen die hij opheeft.

Dawkins toont zich enorm gefrustreerd m.b.t. het onderwerp, en schrijft deze frustraties van zich af als of zijn leven ervan afhangt. Hij rekent vooral af met het verkrampte dogmatisch religieuze in hemzelf, als een soort therapie.
En hij schrijft er tevens een enorme best-seller mee, waarschijnlijk omdat heel veel mensen in onze cultuur ook kampen met hun eigen innerlijke frustraties mbt dogmatische religie, die onze cultuur zolang gedomineerd heeft..

Atheïsten zullen het waarschijnlijk heerlijk vinden. Maar in feite is Dawkins zelf een dogmatisch gelovige in zijn eigen overtuigingen.

Atheïsme is ook een geloof. Evenals "de wetenschap", en (neo-)darwinisme.

Je kunt niet (wetenschappelijk) bewijzen dat god wel of niet bestaat.

Me toch nog best verwonderd over hoe infantiel sommige redeneringen hier zijn.

Dawkins hoe het ook zij toch best een slimme man, weten we allemaal wel.

Spreekt niemand ooit tegen.

Maar.

Het hele gedoe met de microscopische theepot in outer space.

Of zoiets.

Om even wat te noemen.

Als argument tegen agnosticisme.

Zijn expliciet uitgesproken intentie om mensen van hun geloof te beroven en ze creperend atheïstisch achter te laten nadat ze het boek zouden hebben voltooid ook op z'n minst discutabel te noemen.

Waarom zou je zoiets nou weer willen doen dan.

Afgezien van enig exemplarisch extremisme zat gevallen denkbaar waar atheïsme helemaal niet een verrijkend alternatief zal zijn voor wat mensen nu hebben.

Waarom zo gebrand het ze toch op te dringen, zaken voor hen wellicht van levensgrote waarde van ze af te nemen en te vervangen door de holle leegte van je kille levensvisie, dat weet het boek dan weer net niet treffend uit de doeken te doen.

Want neem een Mormoon bijvoorbeeld, die zit heus wel lekker daarzo hoor, helemaal hermetisch afgetegeld in die wouse wolk van 'm.

Zelfs al mag ie geen Coca Cola en shit.

Doen.

Keertje keihard hardgaan samen:

Neen.

Zit er allemaal absoluut helemaal nooit in.

Maar

Er is meer in het leven dan dat alleen.

Ben zelfs ik wel van mening.

Tuurlijk hij heeft met veel dingen een punt, maar dat zijn dan doorgaans wel dingen die een beetje een weldenkend persoon zelf ook al wel had bedacht.

Dat brengt mij op de vraag voor wie dit boek nou eigenlijk echt is.

Wie haalt hier nou ooit iets van ingrijpende wijsheid uit.

Religieuze fanaten in hun afgebakende mentale staat waarmee ze in staat zijn tot letterlijke aanname van zaken als Adam & Eva ga je echt niet nu ineens wel bereiken.

De gemiddelde meneer in Saudi-Arabië evenmin.

En mij:

Ook al niet.

Mijn reeds bestaande levensbeschouwing in het geheel ongeprikkeld laat staan radicaal aangetast.

Ook na dit boek gewoon nog steeds standvastig gelovend in de spirituele bewijsvoering aangetroffen in allerhande alledaagse zaken als fleurige fruitsnoepjes in allerlei leuke kleurtjes en natuurlijk de vogeltjes die vrolijk fluiten, daarbuiten.

Maar deze hele kijkwijze behandelt het boek om te beginnen dan ook niet eens.

Domper.

Heb ik weer.

Doet mij ten slotte concluderen dat dit hele project, pompeus als het zijn mag met haar weinig spaarzame aantal pagina's vol hoogdravend gebral van academisch aandoende allure een beetje lekker weglezend allerminst helemaal niet zo geslaagd is eigenlijk.