No Country for Old Men - Cormac McCarthy (2005)

De film was beter dan het boek. Maar dat is mede mijn eigen schuld. Ik kan beter eerst het boek lezen en dan pas de film kijken. Nu wist ik telkens al wat er zou gebeuren. Maar desondanks blijft het een zeer goed verhaal.

Minpunt:
Als het verhaal eigenlijk al klaar is en de sheriff nog een monoloog houdt waar ik niet altijd een touw aan vast kon knopen, iets wat ook in het verhaal zelf wel eens het geval was. Het is de stijl van Cormac McCarthy waarbij soms iets gebeurd is waar je niks over leest waarna het verhaal verder gaat zonder dat je weet hoe en waarom er gebeurde wat er gebeurde of waar die plotsklapse nergens genoemde bandieten nu opeens vandaan komen. Ik vind dat niet altijd prettig lezen. Alsof er een paar bladzijden uit het boek gescheurd zijn. Al zijn er ook momenten dat het wel werkt.

Boekrecensie: No country for old Men – Cormac McCarthy | Abubakari de Vries' Blog - abubakaridevries.wordpress.com

Een echte van McCarthy zal ik nooit worden, gezien de zeer hevige nadruk die hij legt op handelingen boven afwegingen - ook No Country for Old Men staat vol figuren die zich bedienen van harde taal en doelgerichte handelingen, zonder dat de twijfel even lijkt toe te slaan. Wat ze ergens van denken - voor zover ze al echt veel denken, wat bijvoorbeeld in het geval van Chirugh zeer te btwijfelen valt - moet uit de handelingen maar blijken; dat heeft een zekere charme, de charme die bijvoorbeeld Hemingways proza ook heeft, en No Country for Old Men heeft ook mede daardoor een aanstekelijk tempo, een paar zeer spannende momenten, en de sherif, toch een soort protagonist van het geheel, heeft in zijn ouwelijkheid iets bijzonder innemends. Mede daardoor: een indringende roman, die me echter nergens echt wist te raken.

Voor wie meer wil weten over de roman ten opzichte van de verfilming (die ik helaas eerder zag dan dat ik dit boek las) is dit een interessant artikel: Book Vs. Film: No Country For Old Men · Book vs. Film · The A.V. Club - avclub.com

Alleen de film heb ik tot nu toe gezien en ik vond het echt zo'n vrijdag/zaterdag avond film die NPO3 uitzendt om 23.00 uur. Niet alle films van de gebroeders Coen zijn even goed natuurlijk maar dit was wel een van de betere volgens mij. Ik wist trouwens niet eens dat er een boek was. Is dit een boek dat geschreven is na de film of is de film gebaseerd op het boek?

Dat laatste. (Zoals ook in het linkje staat.)

Oops! bedankt Thomzi.

Waarom beeldt de avatar op dit forum standaard een mannelijk silhouet uit? Of is het een "stempel" of een masculiene uitbeelding van een "pion" in een schaakspel?

Ik betwijfel of dit daarvoor de juiste discussieplaats is.

Dit kan ook een vrouw zijn met een kort pittig kapsel.

Overigens heeft het wel wat weg van het silhouet op de cover...

En schoudervulling?

Je hebt gelijk, Thomzi. Maar om voor zoiets triviaals nu gelijk een apart topic aan te snijden...

Over naar de orde van de topic dan maar weer.

Zeer opmerkzaam.

Yessir.

Prachtig en vlot boek. In het begin wel wat wennen. Schrijver gebruikt korte zinnen. Altijd opletten want soms gebeuren er belangrijke dingen op een halve pagina. Het mankeren van aanhalingstekens zorgde voor extra oplettendheid tijdens het lezen. Verhaal zat goed in elkaar. Geweldig dat sommige dingen door iets banaals kon worden opgelost. Nu ik de schrijfstijl gewoon ben, ga ik zeker nog wat van McCarthy lezen.
Ben eens gaan kijken op internet. Heb ik dan The Road en Blood Meridian gevonden. Heb op aankopen geklikt. Kan niet wachten tot ik ze in handen heb.

4*

Ik heb het boek twee keer moeten lezen: de eerste keer kon ik gewoon niet ophouden met lezen en ik heb het een tweede keer, nu wat rustiger moeten lezen om te weten waar het eigenlijk over ging. Overrompelend beeld van een maatschappij waarin alleen geld en koude berekening bestaat en waarin moord en roof normaal zijn. De sterkste met het minste gevoel wint. Dat lijkt misschien zeer oppervlakkig, zo iets voor een sensatieverhaal, maar het mensbeeld dat wordt getoond, is schrikwekkend, zeker rekening houdend met de overwegingen van een van de overlevers op het einde: we evolueren naar een wereld waarin moraal niet meer geldt en waarin Gutmenschen en zwakkelingen geen kans meer maken. Griezelig.

En dat terwijl we inmiddels weten dat de meeste mensen deugen.

Wow wat een gaaf boek weer van een schrijver die me zeer aanspreekt tot nu toe. Na het geweldige boek The Road las ik dit keer No country for old men. Ook ik heb helaas eerst de film gezien, maar goed dat viel niet meer terug te draaien.

McCarthy heeft een bijzondere schrijfstijl. Korte, droge zinnen, vaak zonder leestekens... de 2 verhalen die ik nu van hem las, leenden zich hier echter uitstekend voor. Ook dit verhaal was weer rauw, spannend en bij vlagen troosteloos. Mensen die leven op of net over het randje van de samenleving, emotieloze killers, grauwe stadjes in het hete en droge zuiden van Amerika. Tijdens het lezen viel e.e.a. goed te visualiseren.

Het begint met de vraag wat je zou doen als je toevallig tegen een 'crime scene' aan loopt en een koffer vol geld vind. Draai je je snel om of neem je het mee? De hoofdrolspeler kiest voor optie 2 en roept daarmee veel ellende over zich af. Spannende scènes volgen, waarin hij wordt achtervolgt door goedwillende politie agenten en nietsontziende moordenaars. Met name Anton Chigurh spreekt tot de verbeelding. Als lezer kom je niets van zijn motieven te weten. Heeft hij je eenmaal gevonden dan is het kop of munt spel nog de enige uitweg uit een zekere dood. Hij legt daarbij rustig uit, waarom hij je gaat doden. Aanstekelijke gesprekjes, alsof het over koetjes en kalfjes gaat. Nogmaals, de schrijfstijl van McCarthy werkt uitstekend in dit boek.

Na De Ontembare, opnieuw een mooie leeservaring. Het najaar brengt me nog veel goeds!

Oorsprong titel:

Sailing to Byzantium by William Butler Yeats | Poetry Foundation - poetryfoundation.org.

Enkele weken geleden overleed Cormac McCarthy op 89-jarige leeftijd en dat was even een triest moment, want deze man heeft één van mijn favoriete boeken ooit geschreven (All the Pretty Horses). Tot een week geleden was dat ook het enige boek dat ik van de beste man las, en dat kan natuurlijk eigenlijk niet als je weet dat enkele gebeurtenissen uit All the Pretty Horses me jaren na het lezen nog steeds achtervolgen. Hoog tijd dus om nog eens wat van deze schrijver ter hand te nemen, en de keuze viel op No Country for Old Men, omdat ik die reeds in mijn boekenkast had staan en omdat ik de verfilming toch wel zie als één van de betere van de Coen Brothers.

Texaan Llewelyn Moss ontdekt tijdens het jagen de bloederige uitkomst van een drugsdeal gone wrong. Hij volgt een bloedspoor en treft aan het einde 2,4 miljoen dollar aan. Hij neemt het geld mee en is vanaf dat moment zijn leven niet zeker meer. De kille, kwaadaardige moordenaar Anton Chigurh aast namelijk ook op het geld en gaat letterlijk over (talloze) lijken om het geld in handen te krijgen. Het derde hoofdkarakter is sheriff Ed Tom Bell die de zaak onderzoekt en die Moss en diens vrouw probeert te behoeden voor het naderende en ogenschijnlijk onontkoombare onheil.

Kat-en-muis-spel
De verfilming uit 2007 door de Coen Brothers herinner ik me vooral vanwege het spannende kat-en-muis-spel tussen Moss en Chigurh, waarbij je telkens hoopt dat de sympathieke en gortdroge Moss weet te ontkomen aan de gewetenloze schurk Chigurh. Het boek bevat die spanning ook en is bij vlagen ook erg komisch, maar gaat – zeker in de tweede helft – nog wel een stuk meer de diepte in dan de film. Dat de film zich meer richt op de spanning is misschien niet zo vreemd; ik herzag de film na het lezen van deze roman en ik vind ‘m nog steeds ijzersterk, al vind ik de roman nog net een tikkeltje beter.

Dat zit hem dus vooral in het feit dat het wereld- en mensbeeld van McCarthy meer aandacht krijgt in de roman. Want hoewel ik regelmatig gelachen heb en vooral de eerste helft een hoge entertainmentwaarde heeft, voelde ik me toch wel weer enorm bedrukt toen ik No Country for Old Men dichtsloeg.

Domper
Het feit dat het zinloze geweld elkaar in hoog tempo opvolgt en steeds zinlozer lijkt te worden, het idee dat de Verenigde Staten verschrikkelijk hard zijn voor mensen en dat de Vietnamoorlog de genadeklap is geweest voor het land dat zich nu (jaren tachtig) op een dieptepunt bevindt qua mores en fatsoen, hoe sympathieke figuren proberen om fouten uit het verleden weg te poetsen en hoe dat uiteindelijk toch niet lukt, de gedachte dat niemand aan zijn lot kan ontsnappen, ook al is er een moment dat ze zichzelf als de grootste mazzelaars zien, het feit dat het hele boek je het gevoel bekruipt dat het kwaad zal overwinnen, het zorgt allemaal voor een enorme domper op de feestvreugde.

Cormac McCarthy laat in dit boek de Amerikaanse droom volledig uiteenspatten (ik heb zo het gevoel dat dit als een rode draad door zijn oeuvre loopt) en doet dat op een enorm overtuigende manier. Door een zwartgallige kijk op de wereld te vermengen met gortdroge humor en ijzingwekkende spanning heb je heel lang niet door hoe droefgeestig No Country for Old Men eigenlijk is, maar het laatste deel – dat heel ingetogen is en haast ontdaan is van actie en spanning – komt daardoor des te harder aan.

Meester
Wat me bovendien in positieve zin opviel was hoe McCarthy zijn personages nooit laat denken, behalve in het geval van Bell, waarbij McCarthy soms vanuit de eerste persoon enkelvoud schrijft. Bij de andere personages leren we nooit wat over hun binnenwereld, tenzij ze het expliciet benoemen terwijl ze in gesprek zijn met iemand. Het is daarom volstrekt onduidelijk wat Moss precies bezielt wanneer hij het geld pakt en zich al snel lijkt te verzoenen met de oorlog die hij ontketend heeft, of wat er omgaat in de niets ontziende Chigurh die een enorm plezier lijkt te halen uit het vermoorden van mensen. Het creëert een zekere afstand tussen de lezer en het vertelde en dat geeft ruimte om zelf te interpreteren en na te denken. Bovendien maakt het de delen vanuit het perspectief van Bell des te persoonlijker en indringender.

Misschien niet zo goed als All the Pretty Horses, maar McCarthy laat ook hier zien dat hij de meester van de in rook opgaande hoop is. In No Country for Old Men verweeft hij op vernuftige wijze een deprimerend wereldbeeld en actievolle gebeurtenissen tot een onweerstaanbare thriller. Het zal hopelijk niet opnieuw jaren duren voor ik weer een McCarthy lees.

Blogpost

Na een paar jaar geleden The Road te hebben gelezen had ik wel weer zin in een nieuwe McCarthy, en dit was precies het soort boek waar ik nu even behoefte aan had. Sobere schrijfstijl, geen gezeik, rauw, hard en duister. Naïef als ik ben had ik ook pas laat door dat het boek eigenlijk een deconstructie is van het hele ‘good guy vs. bad guy’ semi-Western genre. Daardoor wist McCarthy me een aantal keer op het verkeerde been te zetten en met verrassende plotwendingen te komen. 4*