Vogeljongen - Guus Bauer (2016)

mijn stem

3,25 (2)

2 stemmen

Nederlands
Psychologisch

173 pagina's
Eerste druk: Marmer, Baarn (Nederland)

Een geslaagde zakenman ontwaakt in een ziekenhuisbed. Hij kan zich niet bewegen en ook niet praten, maar zijn brein werkt op volle toeren en hij registreert alles wat er om hem heen gebeurt. Zijn zintuigen lijken zelfs aangescherpt, maar interveniëren kan hij niet. Hij is volledig in zichzelf opgesloten, comateus voor de buitenwereld. Hoe is hij in die toestand beland? Mogelijk heet het te maken met de ontdekking van 'zijn nieuwe identiteit'. Gelukkig is zijn geheugen niet aangetast en hij gaat op zoek naar gemiste tekens in zijn leven, in zijn jeugd. Zijn herinneringen projecteert hij op het systeemplafond, zijn enige houvast, zijn 'plafondagenda'. Langzaam vult zich ook de blanco pagina over de oorzaak van zijn aandoening en realiseert hij zich de impact van wat altijd voor hem is verzwegen. Tegelijkertijd vraagt hij zich af of hij zich zelf niet ook schuldig heeft gemaakt aan ontkenning en aan wat er echt is gebeurd met zijn eerste schoolvriend. Stukje bij beetje ontdekt de zakenman de waarheid. Maar krijgt hij nog de kans om die wereldkundig te maken?

Links

zoek naar dit boek op bol.com

zoeken in: gebruikersnaamgebruikers bericht beide

<1 >

liv2

geplaatst: 22 februari 2016, 10:26 uur

Boekrecensie: Vogeljongen van Guus Bauer door Ezra de Haan | Literatuurplein.nl

3,0

Donkerwoud

geplaatst: 15 mei 2021, 10:57 uur

Guus Bauer heeft een heerlijk sobere schrijfstijl. Met weinig woorden en in korte hoofdstukjes raakt hij direct aan de misère van een man met locked-in-syndroom. Zonder stem of handelingsvermogen rest de hoofdpersoon weinig meer dan flitsobservaties en terugtrekken in zijn eigen herinneringen. Het geeft 'Vogeljongen' (2016) ontegenzeggelijk ook een grappig perspectief van iemand die vanuit zijn machteloze positie genadeloos oordeelt over de mensen die aan zijn bed verschijnen. Zoals over hun hypocriete houding ten aanzien van zijn ziekbed of over hun schroomverlies omdat hij toch niks kan terugzeggen of terugdoen. Ze denken wel dat die 'levende dode' geestelijk afwezig is, maar een heleboel mensen hebben iets uit te leggen als hij ooit uit zijn toestand mocht ontwaken. Ironisch genoeg kan Bauers' loepzuivere schrijfstijl niet verhelpen dat hij in grote lijnen teveel wil zeggen met het beperkte uitgangspunt. In het geheugenpaleis blijkt namelijk de metafoor van 'stemloosheid' door te trekken naar diverse andere maatschappelijke thema's. Allemaal wat geforceerd en gezocht. Voor mij was 't genoeg geweest als 'Vogeljongen' (2016) echt alleen zou gaan over een man in de tussenruimte tussen zijn en niet-zijn.

* denotes required fields.