Vuurland - Andreas Oosthoek (2016)

mijn stem

3,50 (2)

2 stemmen

Nederlands
Autobiografische Roman

224 pagina's
Eerste druk: Cossee, Amsterdam (Nederland)

Andreas Oosthoek vertelt over zijn tijd als dienstplichtig militair bij het omstreden detachement Dienst Identificatie, een 'samenraapsel van dromers en denkers, gestrande studenten en rotjongens'. Ze zijn overgeleverd aan de naweeën van de oorlog, ze zijn overgeleverd aan elkaar. Dagelijks worden ze geconfronteerd met de dood, de gesneuvelde jongens zijn van hun eigen leeftijd en hebben de tekenen van vergelding, moord en verraad. Het is de taak van Eenheid 402 om de naamlozen een naam te geven en thuis te brengen. De Duitse grens over, met trompetgeschal en wapperende vlaggen. 'Vuurland' vertelt ook over de drieëntwintigjarige commandant Alva, een bikkel met een zachte kern. Zijn 'lijkenpikkers' hebben een mascotte, Krakau de Kraai, en kennen bizarre rituelen. Ze delen liefde en noodlot en soms raken ze aan de grens van de waanzin, zonder begeleiding, zorg of nazorg. Ze zijn, zoals Alva zegt, 'de spelers in een antioorlogsfilm'. Maar 'Vuurland' is ook het verhaal van de Duitse grenadier die omkomt bij de haast vergeten Slag om de Schelde, de van brute moord beschuldigde Britse commando's en de jongen uit Keulen die - jaren na de oorlog - het spoor zoekt van zijn vader, een gevreesde commandant die in de duinen van Walcheren door zijn eigen mannen is afgeknald.

Links

zoek naar dit boek op bol.com

zoeken in: gebruikersnaamgebruikers bericht beide

<1 >

3,5

Donkerwoud

geplaatst: 23 maart 2017, 18:56 uur

Ergens een fantastische roman over een openlijk homoseksuele jongeman die een twintigtal jaar na WOII moet lijkenruimen voor zijn dienstplicht. Ergens is de staccatostijl van Andreas Oosthoek ook een enorme domper. Hij vuurt maar korte zinnetjes op je af, maar het leest daardoor een tikkeltje krukkig en onprettig fragmentarisch. Ik laat het nog even bezinken.

3,5

Donkerwoud

geplaatst: 25 maart 2017, 14:13 uur

Oorlogsherinneringen zonder oorlog. Andreas Oosthoek vertelt het (deels) autobiografische verhaal van een identificatieteam, bestaande uit dienstplichtige jonge mannen, dat opgezadeld wordt met het opsporen van Duitse oorlogsslachtoffers in Nederland. Door de staat opgelegde dwangarbeid zonder passende psychische begeleiding. Het zijn dan ook tragikomische overleveringen over de camaraderie tussen de manschappen als tegenwicht aan het leed dat ze ervaren door de heftige confrontaties met de restsporen van de Tweede Wereldoorlog. Vuurland (2016) heeft niet echt een plot, maar het narratief meandert voort met sfeerimpressies in korte staccato-zinnetjes. In de vluchtige telegramstijl worden feitelijke beschrijvingen van de werkzaamheden rond het lijkenruimen afgewisseld met lyrische overpeinzingen over de oorlogstragiek tegenover de overweldigende ervaringen van het natuurschoon. In sommige passages werkt die schrijfstijl beter dan in andere passages, waardoor het boek als geheel geen lekker ritme weet te krijgen. En toch heeft het ondanks - of dankzij (?) - de stotterende stijl een eigenheid in hoe het de magnitude beschrijft van het oorlogsgebeuren op een naoorlogse generatie.

* denotes required fields.