Trainspotting - Irvine Welsh (1993)

Erg mooi boek, vond ik. De verhaalstijl is aanzienlijk fragmentarischer dan de film, maar het leest toch wel fijn weg (als je eenmaal gewend bent aan het rauwe Schots, want het boek is in dialect geschreven). Al met al een stuk duisterder dan de film. Wat me nog het meeste bijstaat zijn de dagboekfragenten die soms de hoofdstukken afwisselen, waarin het drugsgebruik zelf nauwkeurig beschreven wordt.

Een van mijn favorieten van mijn middelbare schooltijd en tegelijkertijd ook het enige echt goede dat ik van Welsh gelezen heb.

Ik denk dat ik dit boek op Nr. 1 in mijn Top-10 ga zetten !

Ik ben nu bezig in de Nederlandse vertaling van "The Acid House," wat enigszins jammer is omdat ik dat Schots nu goed kan lezen (ik heb namelijk wel de Schots/Engelstalige versie van "Trainspotting" gelezen). Als je weet hoe het uitgesproken wordt, valt het met (wellicht enige tijd en moeite) goed te lezen.

Zoals Herman al aangaf, is dit boek fragmentarischer geschreven. Dit is net als "The Acid House" een bundel van korte verhalen, maar hier zit meer lijn in, omdat de personages telkens weer terugkeren; in "The Acid House" las ik tot nog toe maar twee verhalen waar een en dezelfde persoon in zat. In het boek "Trainspotting" leer je ook een heleboel andere personages kennen, die je in de film niet zag, en bovendien is het karakter Tommy in de film een samenvoegsel van Tommy en Marty; deze laatste komt dus in de film niet voor.

Ik ben eigenlijk van mening dat Mark Renton niet zozeer de hoofdpersoon van het boek is. Zijn naam wordt wel in bijna alle verhalen genoemd, want hij komt lang niet in alle verhalen voor. En als hij niet genoemd word, is de hoofdfguur van een van de specifieke verhalen wel een vriend of een (verre) kennis van hem. Bovendien heeft Mark (blijkt) ook een broer, Billy.

Net als de film zijn de verhalen in dit boek uiterst komisch tot ernstig en schokkend en geven ze de lezer ook vaak een gevoel van walging. Ontzettend veel ellende, wat ook wel eens geschreven mag worden, zodat men weet wat er zich af kan spelen in de grote steden (wat klinkt dit eigenlijk moralistisch, zeg!).

Wat de titel betreft, van WikiPedia kreeg ik de volgende uitleg, een verwijzing naar een passage uit het boek, die ik me goed herinner;

"The book does not contain any references to the non-drug-related hobby of train spotting. The title is a reference to an episode where Begbie and Renton meet "an auld drunkard" in the disused Leith Central railway station, which they are visiting to use as a toilet. He asks them (in a weak attempt at a joke) if they are "trainspottin"."

Kortom; een boek dat rauw is, zonder blad voor de mond, recht voor z'n raap en de lezer met een gevoel van blijdschap achter laat. Tenminste, als de lezer (net als ik) ver van het type leven staat dat in dit boek wordt beschreven.

Ik geef dus een vijf.

Wat weinig reacties voor zo'n goed boek ...

Goed boek inderdaad van een bijzondere schrijver, Welsh is heerlijk rauw, cynisch, aandoenlijk en grappig tegelijk. Maar toch... Ik vond de film net iets beter

Het boek is wat onsamenhangend, zelfs de ik-persoon wisselt nogal eens waardoor je als lezer soms moeite hebt te achterhalen wie nu wie is en wat de onderlinge relaties zijn. Vooral de eerste helft van het boek koste dit mij best de nodige moeite. Toch vind ik knap dat, net zoals in de film, ernstige zaken zoals drugsgebruik, zinloos geweld en AIDS vaak zonder moralistisch te gaan worden behandelt worden. Maar Trainspotting is ook zeker niet pro-drugs, het gaat de vieze gemene kanten absoluut niet uit de weg maar behandelt ze vaak met humor en cynisme zonder daarbij oprechtheid uit het oog te verliezen. Een enkele keer weet Welsh zelfs diep onder de huid van de junk door te dringen, en gaf het mij een brok in de keel.

Kortom, voor wie graag over hedendaagse sociale thema's leest en niet om een scheldwoordje hier en daar verlegen zit en niet te teergevoelig is een absolute must. 4*

Het is in het begin inderdaad even wennen aan die wisseling van ik-persoon. Zelf vond ik dut juist heel mooi, dat je (vooral in het begin) eerst niet weet wie het in dit hoofdstuk nou weer is. En dat je gaandeweg de personages gelijk begint te herkennen aan het taalgebruik. Ik vond het vooral knap gedaan, iedereen had een heel natuurlijk herkenbaar taalgebruik.

Het is een goed boek maar wel heel erg somber!
Zijn taal ligt me beter in vertaling dan in het origineel.Vermoedelijk omdat ik weinig notities heb van het Schots!
De grappig bedoelde scènes vind ik niet altijd even sterk!

Ik ben vandaag voor de tweede keer in het boek begonnen en nu pakte het wel meteen. Hiernaast zonet de film gezien waardoor het waarschijnlijk voorspelbaar wordt maar goed, ik lees toch verder omdat ik de film indrukwekkend, schrijnend, ontroerend vond doodvan baby Dawn die bijna niet kon uitblijven en soms ook moest lachen.

mooi boek, soms wat verwarrend en met afwijkende verhaallijnen die niks met de personages te maken hebben, iets te fragamentisch,

Hmm raar verhaal heb ik hierboven geschreven zeg.

Duurde me een tijdje om in te komen, vooral door de monologen geschreven in Schots, maar op een gegeven moment las dit boek als een trein (no pun intended).

Heerlijk smerig boek dat zeker niet alleen over drugs gaat en ook goed te lezen is voor iedereen die geen ervaringen heeft met de levensstijl. Zelfs zonder heroïne te hebben gebruikt zat er voor mij herkenbaarheid in dit boek, herkenbaarheid in de vervreemding die elk persoon naar de anderen toe voelt, herkenbaarheid in de observaties die de personen opdoen en herkenbaarheid in de manier waarop mensen over het algemeen met elkaar omgaan. Alleen is bij dit boek alles een stuk grauwer en rauwer dan dat ik ooit zelf mee zou maken.

Boeiend, hier en daar zelfs wat intens, goed geschreven en ik hield eigenlijk wel van het fragmentarische. De verhalen die niet vanuit het perspectief van een van de karakters uit de centrale vriendengroep werden verteld hadden niet altijd een sterke pay-off, maar waren alsnog prima gedaan. Al waren het die verhalen die mij doen afvragen of het andere werk van Welsh mij zal bevallen, want deze hoofdstukken spraken mij toch beduidend minder aan dan de rest. Met Bad Blood (toch een groot gedeelte van dit boek) had ik bijvoorbeeld niks en was voor mij ook echt even een inzinking. Niet perse slecht geschreven, het is zelfs best pittig om al die hatelijke gevoelens te lezen, maar het haalde mij voor de eerste keer even echt uit het geheel. Sterk minpunt, had echt wat korter mogen zijn of gewoon ergens anders gepubliceerd.

Al met al: Sterk. Verre van perfect, maar dat had ik ook niet verwacht. Een intense trip voor ieder die van tijd tot tijd met het gevoel rond loopt dat de hele wereld om je heen lijkt weg te rotten. 4*
Wat betreft de titelverklaring ben ik zelf wel een aanhanger van een verklaring die ik ergens hoorde dat het slaat op de doelloosheid van de karakters uit Leith, omdat er al erg lang geen trein meer te zien is.

Pff, ik ben afgehaakt na enige hoofdstukken. Dat Schots irriteert me enorm.
Normaal gezien koop ik Engelse literatuur altijd in de originele versie, maar hier had ik dat beter niet gedaan. Ik kan het taaltje wel begrijpen, maar het kost me teveel moeite, het gaat te traag en het stoort me gewoon. Spijtig, want het leek me wel een goed en geestig boek.

Dit gaat mijn eerste stem worden op de Boekmeter!
Ik ben eigenlijk een slechte lezer, vooral door m'n Adhd...
En ik doe er dan ook heel lang over, maar in dit geval is het niet de concentratie..
Maar omdat Trainspotting zo ontzettend ziek, hard en herkenbaar is.
Dit is een van de heftigste boeken die ik tot nu gelezen heb, hij is nog beter dan de film!.

5 sterren

Inderdaad een verwarrende stijl, maar anderzijds ook heel boeiend en tot scherpte dwingend. Ik ben benieuwd of ik dit een supergoed boek blijf vinden of dat ik ga afhaken als het meer van hetzelfde blijft. De tijd gaat het leren, nog 170 bladzijden te gaan.

Rauw en heftig boek. Bij vlagen deprimerend en uitzichtloos. Maar zeker niet saai! Er gebeurd veel en anderzijds weinig. Illustere namen als Sick Boy, Second prize, Begby en Mark Renton passeren de revue en ergens voel je sympathie voor ze. Maar niet teveel... want het is natuurlijk een slap en bij vlagen karakterloos zooitje. Dat gevoel kreeg ik tenminste.

Goed boek welke mij, maar dat is gezien de hoge waarderingen zeer persoonlijk, niet genoeg wist te boeien.