Anna - Niccolò Ammaniti (2015)

Is een genre dat mij erg aanspreekt, dus ik wou het zeker eens proberen toen ik de synopsis en een interview met de auteur las, hoewel ik nooit iets van hem gelezen had.
Ik vind het niet het beste dat ik ooit in het genre gelezen heb, maar het heeft zijn sterke momenten en is over het algemeen goed geschreven. Er zit wat Italiaanse flair in en daar ben ik minder in mee.
The road van McCarthy greep me meer aan en vond ik een krachtigere indruk en sfeerbeeld neerzetten.

Dat is wel even schrikken na een aantal bladzijden... dit landschap ken ik. Een asfaltweg en een door branden zwartgeblakerde omgeving. Niet zo lang geleden heb ik The Road van Cormac McCarthy gelezen. Het is duidelijk dan Ammaniti dit bewust heeft gedaan en het boek van McCarthy als een kapstok heeft gebruikt voor zijn eigen verhaal. Alleen The Road is zo een sterke roman. De beklemming die je bij het lezen van dat boek ervaart is alsof je het zelf meemaakt. Dan moet Ammaniti wel erg zijn best doen om dat zelfde niveau te halen.
Anna is veel lichter van toon en de beschreven catastrofe blijft een decor, maar vol vertrouwen dat het nog wel goed zal komen bleef ik echter doorlezen. Ammaniti kan namelijk een sfeer oproepen die volledig op zichzelf staat en dat doet je The Road gelukkig gaandeweg vergeten. De kinderen zijn levensecht en het drama dat ze meemaken is bijzonder aangrijpend en ook erg grappig tegelijkertijd.
Op de vlucht zijn is iets van alle tijden en kan iedereen overkomen...dat is wel duidelijk.

Wat mij opvalt is dat het woordgebruik wel heel volwassen is, met prachtige metaforen. (...) Het verhaal is steeds spannend genoeg om te willen doorlezen. Het duurt dan ook niet lang voordat ik het uit heb. Anna is een heel sterk verhaal en ik begrijp nu eindelijk waarom Ammaniti zo populair is.

Anna – Niccolò Ammaniti | Lalagè leest - lalageleest.wordpress.com

In deze dagen toch wel een heel andere lading gekregen....

De vergelijking met McCarthy's "The Road" is snel gemaakt, maar op het plot na houden de vergelijkingen gelijk op. "The Road" is grimmig, "Anna" een veredeld sprookje.

Hmm.... mijn 5e Ammaniti en ik denk toch wel de zwakste tot nu toe. Dit heb ik allemaal al veel eerder, vaker en beter gelezen/gezien. Het verlaten landschap, het zien te overleven in een dystopia, de gebruikelijke metaforen en de ogenschijnlijk hulpeloze protagonisten. Nee, dit was helaas allemaal erg voorspelbaar en had niets nieuws te bieden in een reeds oververzadigd subgenre.

Voor mij zakt het nergens door een ondergrens, maar weet het in de verste verte ook niet te overtuigen. Een 5,5.