Pageturner schreef:
Verwachten. Het is iets wat we beter niet zouden doen, want we verwachten immers altijd te veel, en dan zijn we teleurgesteld. Maar toch doen we het, elke keer opnieuw. Zoals drinken, en achter de liefde aan gaan. Over die hypermenselijke onhebbelijkheid gaat
Club Brancuzzi van Maarten Buser, een roman in gedichten, of een dichtbundel die een roman vormt, ’t is maar hoe je ’t bekijkt.
Dat verwachten is al meteen sterk aanwezig in
Daar zijn, dat ook op de achterflap staat. De protagonist is zo benieuwd naar de club uit de titel, die weldra opent, dat hij al eens wil gaan kijken of er nog niks te zien is, ook al weet hij dat dit geen zin heeft. Het zijn die beelden die
Club Brancuzzi zo sterk maken. De avond die valt en als een slang op je afkruipt en als je wakker wordt om je been zit. Het gesprek als een schommel waar jeugdherinneringen op gezet worden. En de damesjas aan de kapstok, die aankomt als een vuistslag. Je krijgt dat bekende gevoel van wakker worden op een koude ochtend en al wat er rest van het feestje zijn de kleverige vloer, de glazen confetti en de indruk dat het allemaal zoveel meer had kunnen zijn. Je ziet een beklijvend verhaal voorbij trekken, subtiele plotwendingen uit een film over een driehoeksverhouding die vroeg of laat wel tot een einde moet komen. En toch blijft de protagonist hopen dat dit nooit zo ver komt. En dat het achteraf toch nog kan goedkomen. Toch blijft hij verwachten.
Nu heb ik zelf de bundel nog niet gelezen maar
Pageturner jouw beschrijving kan ook wel tellen vind ik. Sublieme weergave van een gevoel bij een boek.