Io Non Ho Paura - Niccolò Ammaniti (2001)

Geen berichten?

Of is er gewoonweg niets aan dit magistrale werkje toe te voegen?

Gewoon even zelf lezen... geen beschrijving mogelijk

Toch een aantal jaren geleden verfilmd? Trouwens nooit gezien omdat Nederlandse ondertitels ontbreken.

De film heeft een tijdje in Nederland gedraaid. Ik heb hem nog gezien in het (helaas) ter ziele gegane Babylon in Den Haag. Mooie film, spannend ook wel. Met heel felle zomerkleuren. Misschien het boek ook ooit maar eens lezen.

Al bij het lezen van de eerste zinnen raak je bedwelmd door de verzengende hitte die het boek uitstraalt. Meteen word je meegesleurd in de geheimzinnige wereld van een kind dat opgroeit in een Italiaanse familie in een piepklein dorpje ergens in Italië. Familie en dorpsgenoten zijn betrokken bij een criminele actie die te hoog gegrepen blijkt. Niccolo beschrijft op een hele mooie en pakkende manier vanuit het perspectief van de jonge Michele Amitrano hoe diens belevenissen uiteindelijk op dramatische wijze aflopen.

Prachtig boek, in een ruk uit: Spannend, kinderlijk, vrolijk, drukkend, geheimzinning!

Hoe bedoel je op dramatische wijze? Ik vond het einde juist wel mooi: allebij de jongens blijven in leven. Zijn vader moet waarschijnlijk naar de gevangenis, maar voor de rest is het toch een happy end?

Mooi boek, de Italiaanse sfeer kun je bijna proeven. Ook lijkt het boek bijna geschreven om verfilmt te worden. Minpunt is wel dat het verhaal ietwat onrealistisch is, maar dat doet er voor de rest niet toe.

Prachtig geschreven jongensboek

Het is bloedheet. De brandende zomerzon houdt de inwoners van het Zuid-Italiaanse gehucht Acqua Traverse binnen. Maar alle kinderen zijn buiten. Het handjevol is min of meer veroordeeld tot elkaar. Het negenjarige jongetje Michele speelt ook, al is het niet altijd van harte. Hij heeft ook nog een eigen fantasiewereld waarin hij leeft. Maar hij moet meedoen met de ruwe en competitieve spelletjes die de anderen bedenken.

Als de groep eens ver van huis is, voorbij een grote heuvel, ontdekken de kinderen een oud, vervallen huis. Michele wordt gedwongen het huis in te gaan en aan de achterkant er op de eerste verdieping via een boom weer uit te klimmen. Het huis is gammel, verlaten en dus eng. Maar Michele zet door en doet wat de anderen van hem verwachten. Maar aan de achterkant van het huis is hij alleen en daar doet hij een gruwelijke ontdekking.

Als hij zich weer bij zijn kameraadjes voegt, zwijgt hij in alle toonaarden over wat hij heeft gezien. Ook later, tegenover zijn vader en moeder, doet hij er het zwijgen toe. Wat hij zag is zo verschrikkelijk, het gaat zijn bevattingsvermogen bijna te boven. Maar toch niet helemaal, want dit past wonderwel in de fantasiewereld die hij door de echte wereld heen ziet, een wereld waarin kwaardaardige monsters en reuzen op de loer liggen.

Het kwaad in zijn fantasie gaat zo moeiteloos over in het kwaad dat er op de echte wereld is. Of is het toch niet echt wat Michele heeft gezien? Is het een verzinsel? Hij is immers de enige getuige en hij praat er met niemand over. Even staat hij op het punt zijn vader deelgenoot te maken van zijn ontdekking, maar dat gaat op het laatste moment niet door.

De Italiaanse schrijver Niccolò Ammaniti geeft in zijn roman Ik ben niet bang uit 2001 een mooi en overtuigend portret van de belevingswereld van een negenjarige. Hij zit vol branie én onzekerheid, zoekt onafhankelijkheid én de liefde van zijn vader en moeder. Hij ziet dingen die er helemaal niet zijn, maar wordt gaandeweg ook al wat wijzer en wordt klein kind af.

Het moet gezegd, Ammaniti heeft een prachtige pen. Hij schrijft heel beeldend zonder dat het overdreven of langdradig wordt. Hij is een top-verhalenverteller. Dit boek las ik in mijn vakantie moeiteloos in een ruk uit. Maar ook dankzij de spanning die hij in het verhaal legt, is Ik ben niet bang een heuse pageturner.

Maar toch maakt hij een paar keuzes die jammer zijn. Ik kan er niet te expliciet op ingaan, omdat ik dan het plot zou kunnen verraden. Om het wat algemeen te houden: het had van mij geen spannend verhaal hoeven zijn. Een mooi geschreven studie van een negenjarige vind ik uiteindelijk interessanter dan een spannend verhaal met een duidelijke kop en een staart, met een verrassende clou. Want die wendig krijgt dit boek gaandeweg.

Het is wat tegenstrijdig, want vanwege dat plot en die spanning wil je steeds maar doorlezen. Maar is het boek eenmaal uit, dan heb je het gevoel vooral naar een spannende film te hebben gekeken. Het literaire, het fijnzinnige is er dan inmiddels wel vanaf. Een diepgaande Bildungsroman is het daardoor niet geworden. Maar een prachtig geschreven jongensboek is het absoluut. En ook in die hoedanigheid is Ik ben niet bang zeker aanbevelenswaardig.

Eindelijk eens een boek waarvan de lezer echt teleurgesteld wordt. Vanwege de karige 119 pagina's die het boek telt. Ammaniti moet zich schamen dat hij maar 119 pagina's heeft volgeschreven over dit tragische doch boeiende verhaal. 't Had wel meer dan duizend pagina's kunnen zijn, mits er (nog) meer verhaallijnen geweest zouden zijn; meer settings; meer personen en bovenal: meer intriges. Ammaniti's schrijfkunst en imaginaire vermogen verdienen een staande ovatie, een prijs en een daarbij gepaard gaand juryrapport van méér dan 119 pagina's lang!

Dit is inderdaad een heel erg mooi boek.

Toevallig heel onlangs gelezen. Ik vind al het werk van Ammaniti steengoed en heb ook al zijn boeken in de kast staan.

Zwarte humor tot treffende drama's of in combinatie met elkaar.

Dit was het eerste (en tot nu toe enige) boek wat ik van Ammaniti gelezen heb. Ik vond het knap hoe de sfeer snel neergezet werd, maar het plot is me wat te dramatisch. Het leest wel heel snel weg; zowel doordat het maar een dun boekje is, als door de spanning die in het verhaal zit.

Echt een verassing deze roman. De wereld gezien vanuit het kind. Mooi beeldend geschreven en alle personages komen tot leven. Het landschap is tastbaar aanwezig...

Een leuk en spannend boek dat vlot weg leest.

Je wordt mee genomen naar een klein, arm Italiaans dorpje door een kind dat een akelige ontdekking doet.
Het vervolg is enkel drama en angst, wat eindigt in een plot dat zowel verrassend als voorspelbaar is.
Toch een goed boek dat de moeite van het lezen waard is.

Bij jou is het glas kennelijk halfvol.

Mijns inziens houdt Ammaniti in het midden of Michele in leven blijft of niet (het werd donker; dat behelst meerdere betekenissen). Weliswaar verhaalt hij als volwassen man over zijn avontuur, maar doet hij dit niet vanuit het hiernamaals? Hij heeft het niet voor niets meermaals over zijn angst dat monsters hem komen halen.

Prachtig boek dat zijn kracht voornamelijk in ogenschijnlijke simpelheid weet te halen, maar ondertussen zware thema's behandelt als dood, familieproblemen en seksualiteit. Het oppervlakkige spannende jongensverhaal wordt uitstekend ingezet om dieper in te gaan op allerlei problemen zonder ergens prekerig of zeurderig te worden. Dit valt voor een groot deel toe te kennen aan de bijzonder prettige en levende schrijfstijl van Ammaniti.

Ik heb het boek zojuist uitgelezen en moet het echt nog laten bezinken. Passages lang heb ik met ingehouden adem gelezen door het meeslepende verhaal, maar vooral door de wereld die gecreëerd wordt. Het boek zet je aan het denken en ik kon niet anders dan automatisch terugdenken aan mijn eigen jeugd door alle groepsprocessen die omschreven worden en die dynamiek binnen de vriendengroep.

Het lukt me ook niet om een fatsoenlijk bericht over het boek achter te laten op dit moment en laat mijn eerste gedachten gewoon de vrije loop. Misschien dat ik op een later tijdstip, of bij een herlezing, een meer inhoudelijke recensie kan achterlaten. Voor nu ga ik nog even nagenieten van dit pareltje.

Bepaald geen jeugdboek, hoewel de hoofdpersoon nog maar negen jaar oud is. En hij maakt veel mee in zijn nog zo jonge leven. Die belevenissen worden vanuit de ik-persoon beschreven. Hij krijgt te maken met vrienden die spelletjes met elkaar uithalen, ook gemene spelletjes. En hij krijgt in zijn milieu en omgeving te maken met een soort kleine maffia. De macht en onmacht van alle personen wordt treffend beschreven. Een dergelijk boek kan alleen maar in Italië geschreven worden met die sfeer van intense hitte en deze personen die proberen te overleven in hun soms barre omstandigheden. Een heel apart coming of age-verhaal. De schrijver kreeg voor dit boek in 2001 de prestigieuze Premio Viareggio.