The Alienist - Caleb Carr (1994)

Ik vind het echt zo jammer dat half Nederland een boek als Vijftig Tinten Grijs leest,
terwijl er zo veel andere, beslist mooiere boeken bestaan die haast door niemand
worden gelezen.
The Alienist van Caleb Carr is zo'n boek. Zeer angstaanjagend, met stuk voor stuk
prachtige personages, zoals Dr Kreizler zelf, zijn vrienden en een interessant rolletje
voor Theodore Roosevelt, de latere President van Amerika.
Ben je van plan binnenkort een boek te kopen, bijvoorbeeld bij de pittoreske winkel-
keten Selexyz, kan niet missen, er zit tegenwoordig op elke hoek van de straat één
van hun Dickensiaanse winkeltjes, schaf dan dit boek aan.
Voor het geval de verkoper zegt dat het boek er niet is, maar de boeken van Heleen
van Royen, Daphne Deckers en Van der Gijp vanzelfsprekend wél verkrijgbaar zijn,
vraag dan vriendelijk doch dwingend het boek voor je te bestellen.

Veel leesplezier!

Eindelijk hebben ze dit schitterende boek verfilmd tot een serie. Het zou eigenlijk een film gaan worden, die plannen lagen er al in de jaren negentig, maar is er destijds niet van gekomen. Ik heb net de trailer bekeken, maar ik heb er zo mijn twijfels over. Het doet me teveel denken aan die Sherlock Holmes-films van Guy Ritchie, die ik echt vreselijk vond, hier ook al met zo'n blij westernmuziekje eronder. Over de acteurs ben ik ook niet te spreken. Daniel Brühl, die kan er als acteur mee door, maar bij dr. Kreizler had ik eerder een Sigmund Freud in gedachten, niet zo'n jong broekie als Brühl (Caleb Carr zelf had overigens - in de jaren negentig - het liefst Anthony Hopkins in deze rol gezien). Dakota Fanning als de stoere Sara is al helemaal een gemiste kans. Ik ben geen fan van haar. Weinig expressie in haar gezicht, nooit eens een cynische lach, voortdurend die bangige houding. Dan liever een Scarlett Johansson.

Nu maar hopen dat ze het niet verknald hebben.

Voor hen die graag de tanden graag in een zaak zetten. En ze er bijna op stuk willen bijten. Dit is hoe je een (meervoudige) moord behandelt, als je het mij vraagt. Grondige diepgraverij in zowel het delict als de psyche van de dader. In die mate dat ik het idee kreeg onderdeel te zijn van het onderzoek, onderdeel van Kreizler's team. En dat is waar je wezen wilt, want deze Laszlo is er eentje die nieuwsgierig maakt. Erg nieuwsgierig. Enigmatisch figuur. Niet het enige karakter dat de aandacht trekt.

Sterker nog, dat doen de meesten op de een of andere manier. Bijna iedereen, goed, slecht of daar ergens tussenin, heeft wel iets (on)aantrekkelijks te bieden. Het staat ook bol van de sfeer. 1896, hè. Ik kon het gekletter van de paardenhoeven op de straten van New York horen, de stank van de stad ruiken, de corruptie proeven. De moorden, het milieu waarin ze plaats vinden; het is een en al smerigheid. Maar alles vermengd met klasse en stijl die je associeert met die tijd. Of ik dan. Prachtboek.