Liars in Love - Richard Yates (1981)

Wederom zet Yates de meest doorsnee karakters en settings neer. Je wordt gedropt in een kleurloze wereld, maar één met een enorme rijkdom aan detail en doortastend gecreëerde stemming. Het grauwgrijze kan soms zwaar doordrukken, maar is ook ontzettend intrigerend en meeslepend, en behelst eigenlijk de ware kracht van Yates’ kortverhaal. In vele personages kan je jezelf tegenkomen en het ene moment heb je een glimlach van herkenbaarheid om je lippen terwijl je de volgende bladzijde terneer wordt geslagen door een gevoel van 'universele machteloosheid'.

"Alle gelukkige gezinnen lijken op elkaar, alle ongelukkige gezinnen zijn ongelukkig op hun eigen wijze." opende Tolstoj ooit. Yates doet de quote eer aan, want al lijken zijn kortverhalen qua toon dikwijls op elkaar, vervelen doen ze nooit en elk karakter en setting heeft toch zijn eigen stem. Kleurloos, maar lang niet dof.
A Compassionate Leave was degene die bij mij het beste binnenkwam; en ik geloof dat het het beste kortverhaal is dat ik ooit gelezen heb.

Yates' beide kortverhalenbundels nu gelezen te hebben, ben ik wel zeer benieuwd naar zijn romans. Afwachten, want ik denk dat zijn kortverhalen veel van hun kracht te danken hebben aan hun ‘compactheid’ — korte en snelle melancholieshots waarin je je even kan laten onderdompelen om er daarna vanop een afstand naar te kunnen grijnzen. Wat dat met een lange roman gaat geven … sja, ben er benieuwd naar.