The Fireman - Joe Hill (2016)

Er zijn (nog) geen plannen The Fireman in een Nederlandse vertaling uit te geven. Het zal ongetwijfeld commercieel goed te verantwoorden zijn, maar ik vind het zonde.

Mij hebben ze daar nooit zo mee i.v.m. dat ik toch de originele versie probeer te lezen, maar ik snap de frustratie. Vreemd hoe selectief ze soms zijn in wat wel of niet uitgegeven wordt.

€

Zou NOS4A2 het zo slecht gedaan hebben dan? Zag de vertaling destijds in elke boekhandel wel liggen.

Ik heb dat boek voor een paar euro op het Boekenfestijn gekocht, wellicht geen goed teken.

Dat zegt alweer het een en ander.

Besteld als hardcover, in het Engels dus. Ben benieuwd. Deze lijkt beter te verdienen dan een download naar de ereader...

Jammer (en het verbaast mij ook wel enigszins), ik heb inmiddels alle boeken van Joe Hill gelezen en vind ze stuk voor stuk erg te gek.
Lees liever in het NLs maar zijn debuut (korte verhalenbundel 20th century Ghosts) heb ik ook in het Engels gelezen bij gebrek aan vertaling.

Lekker vreemd boek. Het is niet makkelijk om in deze tijd nog met iets origineels te komen in het post-apocalyptische genre. Met dragonscale is dat Hill zeker gelukt. Fantasy, maar toch niet. In ieder geval een boek dat buiten het 'gewone' valt. Het middenstuk in camp Wyndham is wat aan de trage kant, hoewel het Margaret Atwood achtige dystopische tintje zeker niet misstaat. Het einde laat ruimte voor een vervolg, een vervolg dat ik zeker zou lezen. Het aantal bladzijden dat hier vermeld staat lijkt mij overigens niet correct. Mijn editie heeft er 752.

Mijn eerste boek van Joe Hill en direct een voltreffer. Deze postapocalyptische dikke pil is zeer de moeite waard, met goed uitgewerkte personages en een pakkend plot. Hier en daar wellicht wat aan de trage kant en er had wel wat meer aktie en spektakel in gemogen, maar uiteindelijk is het verhaal toch wel heel bijzonder. Het is in ieder geval duidelijk waar Hill's talent vandaan komt. Pappa Stephen King ging hem in het genre voor met het magistrale The Stand. Zo goed is The Fireman niet, maar ik ben fan.

In 'NOS4A2' (2013) kwam een moderne Dracula met zijn lijkenwagen terug om onschuldige kinderen mee te nemen naar een schaduw-werkelijkheid, waar de maan naar je glimlacht en bloemetjes terug praten. De tekenfilmlogica waar kinderen van smullen, maar volwassenen eerder het idee krijgen in een psychotische koortsdroom terecht te zijn gekomen. De moderne vampier als een pedoseksuele conservatieveling die minderjarige zieltjes verleidt, terwijl hij tegelijkertijd elke progressie en levenskracht uit ze zuigt. In 'The Fireman' (2016) is het uitgangspunt minstens zo vergezocht, met een infectievirus waar de dragers ervan schubben krijgen en na bepaalde tijd levend zullen verbranden. De roman is het sterkst wanneer de verpleegster Harper Grayson in de eerste 150/200 bladzijdes aan den lijve ondervindt hoe overheidsdiensten niet meer opgewassen zijn tegen de dreiging. Ongeveer tegelijkertijd raakt ze zowel zwanger als besmet met Drakenschub, terwijl haar levensgezel Jakob het obsessieve plan opvat om haar te vermoorden. Het werkt omdat Joe Hill de virusuitbraak en maatschappelijke onrust beschrijft als iets wat net buiten Harper's gezichtsveld plaatsvindt, maar dichterbij komt en haar dwingt om morele beslissingen te nemen, om zichzelf en haar ongeboren kind te redden.

Dit ondraaglijke uitgangspunt een complete roman opgeleverd maar het neemt een kolderieke wending als Harper wordt opgenomen in een commune als in 'The Village' (2004) van M. Night Shymalan. Een voormalig schoolkamp in het bos wordt een rebellenkolonie waar een groep Drakenschublijders ontdekt heeft dat ze zelf het virus kunnen beteugelen met hun telepathische gemeenschapszin. Onder leiding van een atheïstische predikant en de mythische brandweerman uit de titel proberen ze zichzelf (desnoods met geweld naar andersdenkenden) af te schermen tegen de buitenwereld. En niet zonder reden, want gewelddadige burgerwachten worden door de rechts-conservatieve radiohost Marlboro Man opgehitst om de viruslijders met harde hand aan te pakken. In 'The Fireman' (2016) ligt én de Trump-analogie er moddervet bovenop én Joe Hill weet geen balans te vinden tussen een bloedserieuze dystopie en een over the top pulproman. Waar het kinderlijke en het cartooneske bijdroeg aan 'NOS4A2' (2013), lijkt het hier soms afbreuk doen aan de naargeestige sfeer die hij schetst. Het gevolg is een soms onbedoeld lachwekkende genreroman die bij vlagen snoeihard binnenkomt, maar te lang blijft dralen rond oninteressante verwikkelingen. Het lijkt ook alsof Joe Hill te geforceerd probeert in de voetsporen te treden van Stephen King, terwijl zijn aantrekkingskracht ergens anders ligt dan bij zijn fameuze vader. Niks mis met een onvervalste stripwerkelijkheid.

Van het kwartet Nos4a2, Horns, Heart Shaped Box en The Fiteman vind ik dit toch wel de minste. Teveel trage stukken, sowieso naar mijn mening een te ver uitgesponnen verhaal wat in compactere vorm veel beter was geweest. Want het verhaal an sich is prima en origineel. Veel dichterbij een Stephen King boek is Joe Hill niet gekomen en dat is niet altijd een voordeel.

Het was wel een compleet ander verhaal dan ik verwacht had, wat Donkerwoud al zegt, de eerste 200 pagina’s zijn eigenlijk de beste. Daarna speelt het zich grotendeels af in een kamp met lotgenoten.
Dat deel boeit soms maar duurt al met al wel heel erg lang en er gebeurt ook niet altijd heel erg veel. Gebeurtenissen worden enorm uitgebreid beschreven en het zijn niet louter interessante gebeurtenissen.

Na het kamp is er dan nog een tocht door een apocalyptisch landschap naar een utopisch eiland waarvan mij al duidelijk was dat dat niet echt bestond. Die tocht was na het te lange verblijf in het kamp dan wel weer verfrissend.

Beetje een dubbel gevoel eigenlijk, het heeft zeker zijn goeie kanten maar ook zijn minpunten. Echt spannend vond ik het ook zelden worden, je kon iets te vaak wel raden wat er ging gebeuren.
En raden wie er uiteindelijk een slechterik zou zijn.
Klinkt wat negatief, dat is niet de bedoeling want het boek biedt ook genoeg leuks en bijzonders. Maar wat ik zeg, wat compacter, een pagina of 200 minder, had het goed gedaan.

Wel leuk, de eerbetonen aan (vooral) Harper Lee en (in mindere mate) Margaret Atwood.
En bijna onopgemerkt, een coda waardoor het verhaal een net iets minder open einde krijgt.

En 384 pagina’s? Klopt dat wel? Bij mij waren het er 698.