Al een tijdje heb ik deze klassieker van Shirley Jackson in mijn kast staan, maar ik had nooit de drang om het boek op te pakken. Tot onlangs dan, toen ik er plots zin in kreeg om mee te starten. Dat deed ik dan ook en ik viel met mijn neus in de boter, want dit boek heeft de status als klassieker terecht verworven. Erg goed en mooi geschreven, zeer beklemmend en sfeervol en veel meer dan een simpel spookverhaal voor het slapen gaan.
Het boek opent al met een prachtige eerste alinea die de toon en de sfeer van het boek eigenlijk direct typeert.
No live organism can continue for long to exist sanely under conditions of absolute reality; even larks and katydids are supposed, by some, to dream. Hill House, not sane, stood by itself against its hills, holding darkness within; it had stood so for eighty years and might stand for eighty more. Within, walls continued upright, bricks met neatly, floors were firm, and doors were sensibly shut; silence lay steadily against the wood and stone of Hill House, and whatever walked there, walked alone.
Ik vind het sowieso een erg mooi en beeldend beschreven verhaal. De beschrijvingen van het imposante Hill House gaven mij oprecht de kriebels; heel knap als een auteur dat weet te bereiken. Ook de karakters zijn erg levendig, al had ik helaas niet echt veel binding met hoofdpersoon Eleanor, die ik maar net wat te zweverig en vreemd vond, maar dat zal horen bij de periode waarin dit boek is gepubliceerd.
Ook het huis kan als een personage beschouwd worden, met al zijn vreemde hoeken en kamers. Het zorgt voor een sterke onderhuidse spanning, waarbij al snel de vraag rijst of het daar wel echt spookt of dat de menselijke psyche een spelletje speelt. De plot zelf is vrij rechttoe rechtaan: een onderzoeker nodigt drie mensen uit in Hill House, om op zoek te gaan naar bewijs voor paranormale gebeurtenissen, maar de manier waarop het verhaal gebracht wordt, is allerminst simplistisch. Er worden zeer spannende passages afgewisseld met mooie dialogen en memorabele quotes, al schiet Jackson hier en daar wat door, met name met Eleanor.
Richting het einde toe werd het wel iets minder; de sfeer was niet meer zo sterk als voorheen en de dialogen gaan een beetje de vreemde kant op af en toe. Het einde zelf is totaal anders dan de beroerde remake uit 1999 door Jan de Bont. Het boek eindigt in mijn ogen stukken beter, zij het wel vrij abrupt. De cirkel voelt rond aan, maar er blijft genoeg ruimte over voor eigen interpretatie.
Uiteindelijk kan ik niets anders concluderen dat The Haunting of Hill House een klassieker is. Niet eens zozeer in het horrorgenre, want het verhaal heeft veel meer te bieden dan horror alleen. Shirley Jackson schrijft erg sterk en schept met Hill House een bijzonder huis dat mij een paar keer de stuipen op het lijf wist te jagen. Af en toe voelt het wel enigszins gedateerd aan, vooral in het doen en laten van hoofdpersoon Eleanor, maar dat kan de pret absoluut niet drukken.
* * * *