Dune Messiah - Frank Herbert (1969)

Staan er niet teveel spoilers in de omschrijving? Ik ben ruim over de helft van het boek en onderstaande is nog niet gebeurd. Ik ben er dus niet zo blij mee het nu al te weten...

Aangepast.

Dit tweede deel van Dune gelijk maar er achteraan gelezen, en het is toch wel wat anders dan deel één. Inmiddels zijn 12 jaar verstreken, en Paul Maud'Dib is al die tijd keizer geweest. De jihad die hij al in het eerste deel aan voelde komen heeft zich voltrokken (waarom deze zo onontkoombaar was blijft trouwens volstrekt onduidelijk). Nu is het zaak de schade te beperken. En daar is het hele boek eigenlijk mee bezig. Gingen in het vorige boek de zaken nog wel eens erg snel, hier zijn vrijwel geen gebeurtenissen meer te vinden; politiek gekonkel en wazige toekomstvisioenen zijn het enige wat rest. Dune Messiah is gelukkig een stukje dunner en kan meeliften op wat er met het begindeel is opgebouwd, maar anders zou het ronduit saai zijn geweest. Verder blijven mijn eerder gegeven kritiekpunten staan, en ik vind Herbert vooral weer wat inconsistent in zijn personage-beschrijvingen (prinses Irulan bijvoorbeeld). Op hangen en wurgen opnieuw drie sterren, maar eerlijk gezegd denk ik dat mijn Dune-project hier wel zijn Waterloo heeft gevonden.

Het was al langer de bedoeling om me nog eens onder te dompelen in de wereld van Dune en het eerste boek was een leuk herzien met talloze personages. Ik kon me niet meer zo heel veel van de franchise in zijn geheel herinneren, ik las sowieso enkel maar de eerste 3 boeken, maar ik moest dit indertijd blijkbaar toch de moeite hebben gevonden aangezien ik delen bleef kopen. Ik wist dat er sowieso nog een tijdssprong zat aan te komen en zowaar: we starten Dune Messiah zo'n 12 jaar later na de gebeurtenissen uit Dune.

Op zich is dat een betere beslissing dan de tijdssprong uit Dune zelf, want hierdoor krijg je bijvoorbeeld een veel beter uitgewerkte Alia. Toch voel je dat Frank Herbert hier echt wel soms heel snelsnel bepaalde zaken mee hoopt af te ronden en dat doet het boek niet veel goeds. Daar komt dan ook nog eens bij dat dit qua aantal pagina's de helft is van zijn voorganger, maar dat dit wel dubbel zo taai aanvoelt. Je blijft lezen en het blijft wel fascineren, maar het niveau van het eerste boek wordt jammer genoeg nergens gehaald. De focus ligt dan ook veel meer op politieke spelletjes (waarbij dan de samenzwering tegen Paul de belangrijkste is) maar ook het religieuze aspect komt veel meer naar boven en dat kon me niet altijd even hard bekoren. We krijgen gelukkig wel Duncan Idaho in al zijn glorie terug en ergens pakte het einde van Chani me wel. Herbert is niet de meest begaafde schrijver om zo'n scène tot in je botten te laten voelen (hoewel ik de confrontatie van Baron Harkonnen en de dood van vader Leto in de voorganger emotioneel wel heel wat beter) maar Duncan die Bijaz vermoordt.. Het is in ieder geval een minder harde anti-climax dan het vorige boek.

Nu nog eens eventjes iets anders tussendoor lezen, want ik vrees dat anders het derde deel wat gaat tegenvallen. Uit de commentaren bij dat boek blijkt daar nog meer de focus op religie te liggen en daar heb ik momenteel niet zo heel veel zin in. Hopelijk komt men queeste al niet na 3 delen ten einde aangezien ik meer dan 10 boeken in de reeks heb liggen..

3.5*

Heb het nu, een hele poos na deel 1, toch ook eens gelezen, omdat het niet zo'n dik deel is, dus ik wou het wel eens een kans geven, ook al ben ik geen reeksen-liefhebber.
Is me toch wel meegevallen omdat het personage van Paul Atreides op een zeer boeiende en grondige wijze ontwikkeld wordt. Een toch wel belangwekkend en noodzakelijk vervolg op deel 1 van de saga waarin uitgewerkt wordt hoe de jihad onvermijdelijk naar een noodlottige afloop leidt voor Paul, maar hoe hij zijn integriteit weet te bewaren door afstand te doen van zijn goddelijkheid en al zijn autoriteit. Helaas sleept hij ook vrienden en geliefden mee in zijn ondergang...
Prachtig opgebouwd en beschreven drama met interessante en complexe personages bij de vleet.
Nog niet zeker of ik nu nog verder ga met de reeks, want zoals gezegd: ik lees niet graag reeksen. Ik vrees toch dat gaandeweg de connectie met het sterke basisgegeven verloren zal gaan. Dat is in dit deel zeker nog niet het geval. Ik zou het zelfs een belangrijk en noodzakelijk vervolg durven noemen op Duin.