Vernon Subutex - Virginie Despentes (2015)

Ongeveer op de helft, maar vast even mijn enthousiasme uiten! Wat een te gek boek is dit zeg!
Eerste boek wat ik van Virginie despentes lees, maar (ijs en weder dienende) zeker niet het laatste.

Vernons platenzaak is failliet gegaan en hij is uit zijn appartement gezet. Zijn vier beste vrienden zijn dood en Vernon moet overal aankloppen voor tijdelijk -een paar nachten- onderdak. Zo komt er een lange stoet bijzondere personages voorbij. De focus verschuift telkens van Vernon naar een ander personage, over wie het een hoofdstuk lang gaat. Het speelt zich deels af in de voormalige Parijse punkscene waarin een grote rol is weggelegd voor de pas aan een overdosis overleden grote rockster Alex Bleach, ook een vriend van Vernon. een boek doordrenkt met drugs en sex, waarin vernon telkens dieper zinkt en de personages telkens gekker worden.

Virginie Despentes schetst een universum vol doorgesnoven veertigers en begin vijftigers. Sommige succesvol, anderen uitgeblust. Ze beschrijft hun up en downs en hun levens in stijl vol vaart en spektakel. Een pornokoningin en haar vriend (die vroeger haar vriendin was), een bezitterige volledig gestoorde vrouw, een hele mooie Braziliaanse met een lul als relikwie van haar vroegere leven, een moeder wiens zoon aan de drugs bezweken is, haar rechtse zoon en zijn vrouw en hun kind en nog vele vele andere bizarre personages.

En daarnaast de aftakeling van de eens zo coole en mooie Vernon Subutex.
Een boek wat leest als een voortrazende natte coke droom met een constante en op den duur pijnlijke erectie.

Ik wilde de uitgebreidere versie van mijn boekbespreking plaatsen ipv die hierboven, maar dat kan geloof ik al niet meer. Bewerken is niet meer mogelijk. Whatever, plaats ik de link wel.

Abubakari leest Het Leven van Vernon (Deel 1) – Virginie Despentes | Abubakari de Vries' Blog - abubakaridevries.wordpress.com

Dit boek is zeer goed qua sfeerschepping. Het reilen en zeilen van de Parijse rock-scene wordt aan de hand van het opvoeren van (een groot aantal) personages uit de doeken gedaan. Personages die bijna allemaal ooit tot de culturele elite behoorden, soms succesvol waren en volop deel van de scene uitmaakten maar die ook verwerpelijk egoïstisch, zotgesnoven en afgunstig zijn. Despentes schept geen fraai beeld van deze vijftigers. Haar wereld- en mensbeeld is ronduit hallucinant te noemen.

Wanneer het hoofdpersonage, ooit een populaire uitbater van een platenzaak en muziekkenner, aan lager wal geraakt door het ineenstorten van de platenindustrie komt hij terug in contact met zijn vroegere 'vrienden' en dan blijkt wat een triest zootje dat is.

Het sociale luik van dit boek vond ik zeer goed uitgewerkt, maar het groot aantal opgevoerde personages konden me op den duur minder en minder boeien. Te veel van hetzelfde waardoor het boek, voor mij, toch wel aan kracht verliest. Soms is dit boek indrukwekkend goed maar soms ook langdradig en vrij repititief.

Daarom 3,5*

Prikkelt wel hoor. Ik ga er naar op zoek.

Is er leven na de dood van rock 'n' roll?

Virginie Despentes schreef met ‘Vernon Subutex, 1’ (2015) een roman die rock 'n' roll uitstraalt en toch het belachelijke accentueert van de mythevorming eromheen. De voormalige platenbaas Vernon zag zijn roemrijke platenzaak, Revolver, failliet gaan door de digitalisering in de muziekindustrie. Pogingen tot herscholing en een bijstandsuitkering ten spijt, maar het lukt de man van middelbare leeftijd niet meer om zijn maatschappelijke invloed te behouden. Het breekpunt komt wanneer een oude vriend, de rockster Alex Bleach, verdrinkt in zijn badkuip tussen de champagne en de coke. De ultieme heldendood na een ‘rock 'n' roll’ levensstijl? Of was het een zelfmoord in slow motion? Maar het belangrijkste: Vernon kan niet meer financieel rekenen op de steun van de laatste mecenas die is overgebleven uit zijn heldenjaren. Hij staat op straat in deze nieuwe tijd.

Het leidmotief in de roman is de hallucinante dollemansvlucht waarin Vernon poogt om weldoeners te vinden onder zijn ooit rockminnende generatiegenoten. Met de literaire techniek ‘monologue intérieur’ (innerlijke monologen) wordt beschreven hoe de verschillende veertigers en vijftigers tegen de zwervende platenbaas aankijken. Ze verachten hem om zijn armoede. Ze voelen de neiging om hem tegen zichzelf te beschermen en hem binnen te halen. Ze kijken tegen hem op. Ze zien in hem een pijnlijke confrontatie met het eigen verlies van status en hun afnemende invloed in een veranderende maatschappij. Het zijn de vrouwelijke personages die hem binnenslepen. Soms omdat zij oprecht begaan met hem zijn of omdat zij andere zakelijke motieven hebben, maar soms ook omdat ze zich obsessief aan hem vastklampen uit een borderline aanhankelijkheid. Vernon’s seksegenoten zijn meestentijds personages waarvan het mannelijke ego flink is opgeblazen; resulterend in seksuele frustratie, agressie en een angst voor statusverlies.

‘Vernon Subutex’ heeft een plot met enige continuïteit, maar voor het grootste deel is het opgehangen aan de subjectieve waarnemingen van de nieuwe karakters die worden geïntroduceerd. Vernon is het centrale punt en tegelijkertijd zelf een bijrol in zijn eigen verhaal. In de veelheid aan kleurrijke personages ontstaat een cultuurschets van het eigentijdse, gepolariseerde Frankrijk, waarin politieke gezindtes en maatschappelijke posities lijnrecht tegenover elkaar staan. Vernon wordt steeds heen en weer geslingerd tussen de verschillende uitersten, terwijl hij zelf vast blijft klampen aan de rock-’n-roll-mythologie waarmee hij zijn eigen identiteit vormgeeft. Het is een abjecte rotzak, maar tegelijk is het een aimabele figuur als een zelfvernietigende, verdoemde muziekheld.

Virginie Despentes weet op een aardige manier feministische thema’s over seksueel geweld en masculiniteit te verwerken in een politieke allegorie met pulp-invloeden. De kleurrijke personages als de ex-pornoactrice Pamela Kant en de lesbische ‘De Hyena’ zouden niet misstaan in het cult-werk van Elmore Leonard of Bret Easton Ellis. Stoer, stijlvol en onverbiddelijk. Toch kruipt er gaandeweg de roman de klad in als het nieuwe personages uiteen blijft zetten en het plot nauwelijks genoeg vlees op de botten heeft om hen iets wezenlijks te laten doen. Het voelt alsof het steeds opnieuw aan het opbouwen is naar een climax die er nooit komt. Daarnaast zijn de personages erg eenzijdig gefrustreerd en boos op de wereld, waardoor na verloop van tijd het ene karakter enigszins inwisselbaar wordt met het andere karakter. Het maakt de roman er uiteindelijk niet minder amusant op, maar soms is het even doorbijten tijdens de passages die als een vastzittende langspeelplaat door blijven slepen.