Heimwee en de Ruïne - Frank Martinus Arion (2013)
Nederlands
Gedichtenbundel
Politiek / Sociaal
208 pagina's
Eerste druk: De Bezige Bij,
Amsterdam (Nederland)
Weinigen weten dat Arion in 1957 zijn entree maakte in de Nederlandse letteren als dichter. In de afgelopen decennia publiceerde hij in kranten en tijdschriften en droeg geregeld poëzie voor. In ''Heimwee en de Ruïne'' zijn deze gedichten eindelijk verzameld. In zijn poëzie zijn het vaak de machtelozen die de hoofdrol spelen: mijnwerkers in Zuid-Afrika, opgejaagde stammen. Zijn Jezus is zwart, zijn god is een vrouw en de Europeanen zijn mensen die je eeuwenlang uitnodigen voor een feest, 'maar als je er bent hebben ze/ met elkaar zo'n heibel/ dat de bommen links en rechts in hun versierde/ kerken gaten slaan' en dan blijkt het ook nog een 'Amerikaanse fuif waarbij iedereen zijn eigen eten en drinken meeneemt'. Haarfijn schetst hij hoe het koloniale systeem generaties lang doorwerkt. Dat begint al bij de taal waarin hij schrijft; het Nederlands, waar hij niet zonder kan maar dat hem kwetst, omdat het een geleende taal is die op zijn lippen verschrompelt. Er is veel onrecht in Arions poëzie, maar kwaad wordt hij nergens. Zijn toon is mild en als de woede even opduikt, slaat die al snel om in droefenis. Door die droefenis heen snijdt de ironie, bijvoorbeeld als hij schrijft over de Hollanders en hun goede bedoelingen. Maar het is de steeds terugkerende thematiek van wit versus zwart, macht versus machteloos die de bundel zo confronterend maakt. In zijn beste gedichten laat Arion zien hoe de mens tot in zijn vezels is doordrongen van machtsverhoudingen en politiek.