Kafamda Bir Tuhaflık - Orhan Pamuk (2014)
Alternatieve titel: Dat Vreemde in Mijn Hoofd
mijn stem
7 stemmen
Turks
Sociaal / Streek/Familie
480 pagina's
Eerste druk: Yapı Kredi,
Istanbul (Turkije)
Mevlut Karatas is een straatverkoper die in Boza handelt, een traditioneel Turks drankje. In de roman wordt niet alleen het liefdesverhaal beschreven van Mevlut en zijn vriendin, aan wie hij brieven schrijft, maar ook het leven van Mevlut in de straten van Istanbul over een periode die vier decennia omspant, van 1969 tot 2012. In deze periode heeft Mevlut verschillende baantjes overdag, naast het verkopen van drank tijdens kille winternachten. Hij is getuige van de veranderingen die de stad en zijn bewoners ondergaan en vraagt zich af wat de bron van de gekte in zijn hoofd is, een gekte die hem anders maakt dan alle anderen.
0
geplaatst: 14 mei 2016, 09:00 uur
Vorige maand is de nieuwe Pamuk verschenen in Nederlandse vertaling. Een voorpublicatie is hier te vinden.
0
psyche (crew)
geplaatst: 21 juni 2016, 23:41 uur
Bijzonder aangename kennismaking met Orhan Pamuk, waarbij deze vraag op de omslag Wat is belangrijker in de liefde: wat we wensen of wat het lot ons heeft toebedeeld? in het eerste hoofdstuk direct treffend wordt geïllustreerd. Wat een gegeven, wat een opmaat...
1
psyche (crew)
geplaatst: 11 juli 2016, 10:50 uur
Dat vreemde in mijn hoofd van Orhan Pamuk is de eerste roman die ik van hem lees, en als ik naar zijn oeuvre tot nu toe kijk, heb ik wat in te halen.
Van meet af aan vond en voelde ik dat hier de hand van een bijzonder schrijver de inhoud bepaalde. Ik heb getwijfeld tussen 4,5* en 5* omdat ik nog niet deze roman met zijn andere werk kan vergelijken, aan de andere kant als ik het nu meesterlijk vind, vind ik het meesterlijk.
Eigenlijk omschrijft de plot prima kortweg de gebeurtenissen in het boek, niet alleen in de context van veranderingen in de stad, ook politiek gezien. Pamuk weet dat opmerkelijk helder aan me over te brengen. Wie weet komt dat om dat voor mij het hele boek rust uitstraalt, zelfs wanneer er sprake is van grote gebeurtenissen, gepaard gaand met stress.
Dat komt 'natuurlijk' ook door Mevlut, een personage 'op wie ik niet boos kan worden', zoals ik ergens in dit boek lees. Waarbij wat wordt bedoeld met de vraag Wat is belangrijker in de liefde: wat we wensen of wat het lot ons heeft toebedeeld? in het eerste hoofdstuk direct duidelijk wordt. Hier wordt tot aan de laatste zin op voort geborduurd. Net als op de vragen: wat zijn zaken van het hart en van de mond. Wat zijn officiële - en persoonlijke meningen. Gaan die samen of niet?
Bepalen onze keuzes of we gelukkig worden, of gebeurt dat door krachten die we niet onder controle hebben?
Ondertussen is Mevlut, net als ieder ander mens, 24 uur per dag in ieder geval in gezelschap van zichzelf; bijvoorbeeld wandelend door straatjes, wijken; samen met dat vreemde in zijn hoofd dat meer en meer concreet wordt.
Compleet werk, waarin de grote menselijke vragen natuurlijk verweven in Mevluts geschiedenis voorbij komen. Dat dit ondanks de veranderende chaos dat leven kan zijn in alle rust wordt gebracht vind ik meesterlijk.
5*
Van meet af aan vond en voelde ik dat hier de hand van een bijzonder schrijver de inhoud bepaalde. Ik heb getwijfeld tussen 4,5* en 5* omdat ik nog niet deze roman met zijn andere werk kan vergelijken, aan de andere kant als ik het nu meesterlijk vind, vind ik het meesterlijk.
Eigenlijk omschrijft de plot prima kortweg de gebeurtenissen in het boek, niet alleen in de context van veranderingen in de stad, ook politiek gezien. Pamuk weet dat opmerkelijk helder aan me over te brengen. Wie weet komt dat om dat voor mij het hele boek rust uitstraalt, zelfs wanneer er sprake is van grote gebeurtenissen, gepaard gaand met stress.
Dat komt 'natuurlijk' ook door Mevlut, een personage 'op wie ik niet boos kan worden', zoals ik ergens in dit boek lees. Waarbij wat wordt bedoeld met de vraag Wat is belangrijker in de liefde: wat we wensen of wat het lot ons heeft toebedeeld? in het eerste hoofdstuk direct duidelijk wordt. Hier wordt tot aan de laatste zin op voort geborduurd. Net als op de vragen: wat zijn zaken van het hart en van de mond. Wat zijn officiële - en persoonlijke meningen. Gaan die samen of niet?
Bepalen onze keuzes of we gelukkig worden, of gebeurt dat door krachten die we niet onder controle hebben?
Ondertussen is Mevlut, net als ieder ander mens, 24 uur per dag in ieder geval in gezelschap van zichzelf; bijvoorbeeld wandelend door straatjes, wijken; samen met dat vreemde in zijn hoofd dat meer en meer concreet wordt.
Compleet werk, waarin de grote menselijke vragen natuurlijk verweven in Mevluts geschiedenis voorbij komen. Dat dit ondanks de veranderende chaos dat leven kan zijn in alle rust wordt gebracht vind ik meesterlijk.
5*
2
geplaatst: 22 april 2017, 11:16 uur
Gisteren plaatste ik al even een bericht op de auteurspagina om dit boek in de context van het oeuvre van Pamuk weer te geven.
Dat vreemde in mijn hoofd is een heel fijn leesboek, inderdaad compleet in de zin dat het een heel leven beslaat maar daaromheen ook een familie en een stad (en daarmee weer een land). Het 'haakje' in het plot is de manier waarop het huwelijk tussen hoofdpersoon Mevlut en zijn geliefde Rayiha tot stand is gekomen (er is sprake van een persoonsverwisseling met haar zus, Marías zou er jaloers op zijn); dit blijft de protagonist achtervolgen, zowel in z'n gelukkige als z'n minder gelukkige jaren. Erg goed uitgedacht en uitgewerkt door Pamuk. Dankzij de bekende veelheid van perspectieven is het ook een familiekroniek. Daarin blijkt het er eigenlijk niet zoveel toe te doen wat voor rotstreken sommigen uithalen, je blijft met elkaar verbonden (gekeken over een totale levensspanne).
Om het persoonlijke verhaal heen vertelt Pamuk ook van de ontwikkeling in Istanbul en Turkije vanaf de jaren '60 tot nu. De stedelijke modernisering, de opkomst van het nationalisme, de omgang met minderheidsgroeperingen, het religieuze conservatisme, je ziet het als lezer allemaal opdoemen. Subtiel maakt de auteur duidelijk dat een uniforme Turkse cultuur en een islamitisch Turkije constructies zijn, bedacht door mensen die daar persoonlijk belang bij hebben. Standpunten worden er overigens niet ingenomen, het verhaal spreekt voor zich.
Zoals gezegd dus een heerlijk leesboek. Wel moet ik zeggen dat het op literaire gronden wat mij betreft niet bij het allerbeste hoort van de hand van Pamuk. De compositie is vrij losjes opgezet, soms voelt het zelfs wat slordig aan (enige herhaling, onnodige zijplotjes, niet geheel consequente wisselingen van perspectief). Op zich correspondeert het wel met wat het boek overbrengt, maar waar een dergelijk procedé bij iemand als bijvoorbeeld Garcia Marqúez de leeservaring versterkt, doet het dat hier niet. Het is gewoon net niet scherp genoeg, net iets te gemakkelijk. Denk ik.
Maar verder wil ik hier zeker niet teveel over zeuren, want Pamuk blijft leveren, en dan te bedenken dat zijn nieuwste roman dit jaar al weer uitkomt. Heerlijk. En ik zou dolgraag eens een glaasje "Bo-za!" proeven.
Dat vreemde in mijn hoofd is een heel fijn leesboek, inderdaad compleet in de zin dat het een heel leven beslaat maar daaromheen ook een familie en een stad (en daarmee weer een land). Het 'haakje' in het plot is de manier waarop het huwelijk tussen hoofdpersoon Mevlut en zijn geliefde Rayiha tot stand is gekomen (er is sprake van een persoonsverwisseling met haar zus, Marías zou er jaloers op zijn); dit blijft de protagonist achtervolgen, zowel in z'n gelukkige als z'n minder gelukkige jaren. Erg goed uitgedacht en uitgewerkt door Pamuk. Dankzij de bekende veelheid van perspectieven is het ook een familiekroniek. Daarin blijkt het er eigenlijk niet zoveel toe te doen wat voor rotstreken sommigen uithalen, je blijft met elkaar verbonden (gekeken over een totale levensspanne).
Om het persoonlijke verhaal heen vertelt Pamuk ook van de ontwikkeling in Istanbul en Turkije vanaf de jaren '60 tot nu. De stedelijke modernisering, de opkomst van het nationalisme, de omgang met minderheidsgroeperingen, het religieuze conservatisme, je ziet het als lezer allemaal opdoemen. Subtiel maakt de auteur duidelijk dat een uniforme Turkse cultuur en een islamitisch Turkije constructies zijn, bedacht door mensen die daar persoonlijk belang bij hebben. Standpunten worden er overigens niet ingenomen, het verhaal spreekt voor zich.
Zoals gezegd dus een heerlijk leesboek. Wel moet ik zeggen dat het op literaire gronden wat mij betreft niet bij het allerbeste hoort van de hand van Pamuk. De compositie is vrij losjes opgezet, soms voelt het zelfs wat slordig aan (enige herhaling, onnodige zijplotjes, niet geheel consequente wisselingen van perspectief). Op zich correspondeert het wel met wat het boek overbrengt, maar waar een dergelijk procedé bij iemand als bijvoorbeeld Garcia Marqúez de leeservaring versterkt, doet het dat hier niet. Het is gewoon net niet scherp genoeg, net iets te gemakkelijk. Denk ik.
Maar verder wil ik hier zeker niet teveel over zeuren, want Pamuk blijft leveren, en dan te bedenken dat zijn nieuwste roman dit jaar al weer uitkomt. Heerlijk. En ik zou dolgraag eens een glaasje "Bo-za!" proeven.
* denotes required fields.
* denotes required fields.