Wat een teleurstelling: je slaat een boek open en moet na enkele pagina's al constateren dat het niet de roman is waarop je hoopte, om de simpele reden dat het überhaupt geen roman is. Dat overkwam me bij Het absurde idee je nooit meer te zien, waarin Rosa Montero het levensverhaal van Marie Curie beschrijft. Vertrekpunt is een gedeeld verdriet, namelijk het verlies van een partner.
Het leven van Curie zelf was natuurlijk interessant genoeg en de in het boek opgenomen dagboekfragmenten van haar hand zijn dat ook. Maar het boek is geschreven op de babbeltoon van een (steevast te lang) internetblog (zoals wait but why). De lezer wordt aangesproken met "je" en er staan uitroepen in als "wauw!" en "ai". Daarbij heeft Montero het lumineuze idee opgevat om met kardinaalstekens (hashtags) te gaan strooien in haar tekst. De debilisering van het geschreven woord die eerst primair digitaal rondwaarde, heeft nu de boekdrukkunst bereikt. Het einde moet wel nabij zijn.
Nog erger is het welhaast rabiate feminisme dat de ondertoon vormt van het relaas van Montero. Ze sympathiseert met Curie eerst en vooral als vrouw, niet als mens, wetenschapper of persoon die een geliefde verloor. Als mannelijke lezer kan ik niet op dezelfde manier met Marie Curie sympathiseren, en voila, ik beland automatisch in het andere kamp. (Zoals ook enkele biografen die het wagen een verklaring te geven voor bepaalde zaken waarin het feministische aspect geen rol speelt. Zij zitten er uiteraard naast.) Algemene menselijke ervaringen worden toegewezen aan een bepaalde sekse, oppervlakkige generalisaties en hele alinea's vol "wij's" en "zij's" zijn het pijnlijke gevolg.
Wanneer je voorgaande zaken optelt, dan ontstaan er passages als deze:
Maar ik begrijp haar vooral omdat het iets is wat ons vrouwen op de een of andere manier allemaal overkomt. Opnieuw is het een probleem van de #PlaatsVanDeVrouw, van de vervloekte en onduidelijke eigen ruimte die wij moeten vinden. Een #Plaats in de maatschappij, maar ook een #Plaats voor ons privéleven. Wat een beklemmende verwarring tussen eigen verlangens en overgeërfde plichten.
Verderop schrijft Montero, en ik verzin het niet: "Ja, het is moeilijk, heel moeilijk om een vrouw te zijn, [...]" (en nu denk je natuurlijk dat ik een belangrijke precisering weglaat, maar dat is niet zo, want de zin vervolgt: "want eigenlijk weet je niet wat het inhoudt en wil je niet luisteren naar wat de traditie van je verlangt").
Ze slaat ook nog een paar wetenschappelijke planken mis (over het neuregulin 1 gen, over de 2D:4D vingerverhouding) en overinterpreteert foto's, maar goed, dat is het ergste niet.
Toch nog twee sterren van mijn kant, want er staat ondanks alles een aantal interessante dingen in het boek; over het leven van Madame Curie, de houding van haar tijdgenoten of inzichten van andere schrijvers. Montero heeft haar research in dat opzicht op orde, dat is in elk geval iets.