Reliquary - Douglas Preston en Lincoln Child (1997)

Na het lezen van De Vloek van het Oerwoud, de eerste in de Pendergast reeks, was ik erg benieuwd naar het vervolg. Het heeft even geduurd voordat ik 'm ergens kon vinden, maar inmiddels heb ik 'm aangeschaft en uitgelezen. Met plezier.

Over het algemeen vind ik De Onderwereld nét iets minder dan het voorgaande deel. Er zijn ontzettend veel gelijkenissen te vinden: dit deel borduurt verder op het Mbwun-mysterie, veel karakters keren terug en het geheel is allemaal bijzonder mysterieus, maar helaas ontspoort het verhaal op een gegeven moment.
De eerste honderdvijftig pagina's zijn echter wel ijzersterk. Net als in De Vloek van het Oerwoud scheppen Preston en Child een heerlijk mysterieuze sfeer. Daarnaast kiezen ze weer een uitstekende locatie uit voor het verhaal. Het National History Museum uit deel één was een prima locatie, maar het gangenstelsel onder New York is nog interessanter. De sfeer wordt op deze manier uitstekend neergezet. Het leest ook weer als een trein weg en vooral de stukken uit het boek die ondergronds plaatsvinden zijn zenuwslopend.
De personages krijgen ook in dit deel niet bijzonder veel uitdieping. Dat is niet storend: het duo richt zich duidelijk op andere aspecten van het verhaal en daarmee maken ze de wat oppervlakkige personages meer dan goed. Preston en Child doen bovendien ook geen verwoede pogingen om de personages een extra draai mee te geven.
Na de eerste tweehonderdvijftig pagina's begon het verhaal helaas wel enigszins te ontsporen. De massale optochten in de stad, de rellen en het gedoe met het ritueel van de mutanten vond ik niet echt in de lijn van het verhaal passen. De twist met Frock als leider van de mutanten was niet echt verrassend en ook wat vergezocht. Alsof dat personage maar even snel moest verdwijnen.

Met De Onderwereld leveren Preston en Child een prima vervolg op De Vloer van het Oerwoud af. Het is opnieuw een heel mysterieus verhaal met een horrorachtig tintje en het leest weer heerlijk weg. Helaas weten ze het einde niet zo mooi af te ronden als deel één.

* * * ½

Een direct vervolg dat geen moment verveelt. Maar dan ook geen moment. Meteen vanaf de start is de trein onderweg en deze tsjoeketsjoek stopt nergens. Volle kracht vooruit met personages die allemaal tot de verbeelding spreken. Er zijn boeken waar ik wel eens wat namen vergeet en zo, maar niet in de wereld van Preston & Child. Een Pendergast thriller, zegt de cover, Team Pendergast is misschien beter geformuleerd. En weer erg levendig geschreven. Ook lomp, in zekere zin.

Er zijn wel wat zaken die me in andere verhalen serieus zouden kunnen storen, de klungels die de dienst uitmaken bij de politie bijvoorbeeld, maar op de een of andere manier is het hier iets dat het er juist leuker op maakt. En het is van tijd tot tijd nog lekker smerig ook. Vooral qua geur. De gorte tunnels, het vieze volk dat daar heerst en -vooral- de figuren die mensen veranderen in fastfood. Geitenparfum. Dat wordt met een grote boog om de kinderboerderij heen de komende weken.