Onna no inai Otokotachi - Haruki Murakami (2014)

De nieuwe uitgave van Haruki Murakami, 'Mannen zonder vrouw', is verschenen bij Uitgeverij Atlas Contact. Zeven verhalen zijn uitgegeven als zeven losse boeken in cassette, in zeer bijzondere vormgeving. Zeven gerenommeerde kunstenaars, waaronder Anton Corbijn, Joost Swarte, Piet Paris en Floor Rieder ontwierpen voor het omslag van elk verhaal een uniek kunstwerk.

Het gaat om gelimiteerde, genummerde edities.

Gaaf (denk ik), maar dat kost wel 100 euro. Ik heb de reguliere roman maar gekocht.

Een aantal zeer sterke verhalen, en een aantal matige. Drive my car, Yesterday, Onafhankelijk orgaan en Kino behoren mijn inziens tot de betere korte-Murakami-verhalen. De bekendere verhalen, Sheherazade - Charles Lewinksy schreef er een volledige verhalenbundel over, Tien-en-een-nacht - en Samsa Verliefd (bewerking van Kafka's de Gedaantewisseling) maken weinig tot niets bij mij los, evenals het afsluitende titelverhaal.

Nadat ik mijn eerste Murakami, ben ik hongerig om meer van hem te lezen. Dit was de eerste. En opnieuw heb ik van dit boek genoten. Niet elk verhaal was even sterk, maar er waren een aantal juweeltjes bij. Zo heb ik genoten van Drive My Car, Onafhankelijk Orgaan en Kino. Samsa Verliefd, een ode aan Kafka, vond ik minder sterk, evenals het afsluitende verhaal.

Toch wel vintage Murakami maar niet heel beklijvend of indrukwekkend. Ook ik vind de kwaliteit van de verhalen wisselend.
Lees nu The Elefant Vanishes en die bevalt me toch beter.

Aardige verhalen van de meesterverteller. Zoals hierboven al gezegd is, niet alles is even goed. Ik heb zelf met name genoten van 'Kino', 'Een onafhankelijk orgaan' en 'Scheherazade'. Klassiek Murakami met een lange opbouw, waarna normaal gesproken een twist komt. De korte verhalen waren vaak een opmaat naar meer, maar dat meer kwam niet.

Paar dagen later toch maar het eerste deel van De moord op commandatore gekocht en de eerste 70 pagina's pakken me dan toch meer. Murakami is, mijns inziens, beter in een langer formaat.

Niet het boek dat je MOET lezen, maar kwaad kan het zeker niet.
De verhalen zijn zeker geen mooi afgeronde klassieke verhalen. Moeilijk te plaatsen ook. 'Drive My Car' vertelt het verhaal van iemand die een persoonlijk verhaal vertelt… nou. Een verteller met een zwijgzame luisteraar. Dat schept al een vreemde dubbele bodem die heel het verhaal in een vervreemdend perspectief steekt.
'Yesterday' is dan weer het verhaal van vreemde kwast Kitaro, die zijn vriendin uitleent aan zijn toevallige vriend. Waarna het verhaal een heel weemoedige bocht maakt. Meer dan het verhaal zelf, is het Murakami's taal die verleidt: die is afgemeten, verzorgd, subtiel, helder, bescheiden, ongecompliceerd, quasi simpel maar heel geraffineerd en vooral doeltreffend.
"Zijn enige gebrek - als je met alle geweld naar gebreken wilde zoeken - was zijn gezicht, dat iets fragiels had en zo de indruk gaf dat het met zijn persoonlijkheid en zelfverzekerdheid pover gesteld was. Maar zodra hij zijn mond opendeed, stortte die eerste indruk binnen de kortste keren in, als een zandkasteel dat door een speelse labrador besprongen wordt." Deze metafoor is zo onverwachts, maar bizar genoeg slaat hij precies de spijker op de kop en daar kan je alleen maar van genieten.
In al zijn eenvoud uiterst apart.

Je komt bij Murakami wel wat eenzaten tegen, zelfs als ze een bar uitbaten. Maar het leest zo prettig.

In 'Sheherazade' (weer het thema van iemand die een verhaal vertelt aan een ander) geeft Murakami een mooie, perfecte beschrijving hoe je een verhaal goed vertelt, waarmee hij eigenlijk zichzelf een pluim geeft, echter zonder dat het pocherig aanvoelt. Ook een kunst.

De laatste 2 verhalen vond ik minder sterk, maar overige verhalen waren weer fijne Murakami's. Prima verhaaltjes om lekker in het zomerzonnetje te lezen.

Hij aanvaarde eenzaamheid, stilte en afzondering zo natuurlijk als uitgedroogde grond de regen opneemt.

Het is heerlijk om Murakami te lezen wanneer je met een griepje in bed ligt, een beetje koorts maakt het lezen ervan nog leuker.
Vorige week was het eindelijk zover, mijn werk afbellen, een paracetamol innemen en met een Murakami onder de dekens kruipen. Gelukkig had ik speciaal voor wanneer de gelegenheid zich voordeed Mannen zonder vrouw in de kast staan.
En het is een erg sterke verhalenbundel. Veel geks gebeurd er niet en gelukkig maar, want dat heeft Murakami helemaal niet nodig. Het zijn met uitzondering van Samsa is verliefd allemaal realistische verhalen.
Ik ben altijd van mening geweest dat de dikke romans van hem de beste zijn, maar na het lezen van deze bundel weet ik nu dat deze verhalen minstens even goed zijn.
Het is moeilijk om een verhaal uit te zoeken dat het ik het beste vind, ze zijn namelijk alle zeven even sterk. Misschien Een onafhankelijk orgaan, Kino of toch Samsa verliefd.

En het afsluitende titelverhaal is ook erg mooi:

Niemand kan begrijpen hoe ik heb geleden, in welk diep dal ik ben gezonken, toen ze me verliet. Hoe zou dat ook kunnen? Ik kan het me nauwelijks herinneren. Hoe erg was ik er aan toe? Hoe zwaar heeft het me geraakt? Het zou mooi zijn als er een instrument bestond dat het mogelijk maakt verdriet eenvoudig of exact af te meten. Dan had ik de cijfers kunnen bewaren voor later. Het zou helemaal mooi zijn als zo'n apparaatje in de palm van je hand paste.

Zo'n apparaatje bestaat waarschijnlijk al denk ik dan en ik gruwel bij het idee. Het is al erg genoeg dat wij hier boeken beoordelen doormiddel van het geven van sterretjes...

Verhalenbundels zijn niet zo mijn ding maar heb dit boek als geschenk gekregen en een Murakami gaat er altijd in. Dit is mijn derde en het stelde weer niet teleur. Op nummer 1 staat ook Kino voor mij, gevolgd door Een onafhankelijk orgaan. 3,5*

Dit boek was ok. De heldere taal van Murakami laat hem toe om een verhaal te vertellen, dat ondanks de merkbare cultuurverschillen, nergens stokt en prettig om volgen is.

Mannen zonder vrouw bundelt echter een aantal kortverhalen en dit eindigen (volgens de regel van de kunst) abrupt en laat je vooral met vragen achter. Ik zou bijvoorbeeld in het titelverhaal heel graag weten hoe het dan verder gaat, maar dat is me niet gegund.

Daarom een voldoende zonder meer. 3*

Er komt een verfilming van 'drive my car'! Doraibu Mai Kâ (Film, 2021) - MovieMeter.nl

Zoals de titel suggereert gaan deze verhalen over mannen na een gebroken relatie. Het is de realistische kant van Murakami, met aandacht voor psychologie en menselijke interactie. Er komen verrassende vriendschappen in voor, vb. tussen de echtgenoot en de minnaar van een overleden vrouw. Dit leidt tot boeiende dialogen.

De eerste twee verhalen ontlenen hun titel aan een liedje van The Beatles - geen unicum bij deze schrijver. Drive My Car gaat over een vrouwelijke chauffeur, zonder het liedje te vermelden. In Yesterday daarentegen komt een komische vertaling voor van de liedjestekst - geen idee hoe dat werkt in het Japans, maar de Nederlandse versie is best grappig. Tegelijk zit er een gevoel in van nostalgie naar betere tijden ("I'm not half the man I used to be.")

De eerste drie verhalen zijn mooi, maar daarna bezondigt Murakami zich aan overbodige uitweidingen en zelfherhaling. Samsa Verliefd is het buitenbeentje, waarin toch weer z'n surrealistische kant naar boven komt. Om dit verhaal te waarderen, moet je Die Verwandlung van Kafka kennen. Het is een alternatief vervolg, waarin Gregor Samsa lang genoeg in leven blijft om de onderdrukking van de Praagse Lente mee te maken - zonder er iets van te begrijpen. De openingszin is een parafrase en een omkering van de oorspronkelijke situatie. Het is een verhalenbundel van wisselend niveau, maar vier op zeven is toch geen slecht gemiddelde.

Je kunt veel zeggen van de mannen zonder vrouw, maar niet dat ze kleurloos zijn.

Typische Murakami mannen, deze verhalen mogen dan realistisch zijn, maar dat zijn ze ook weer niet. Daarvoor gebeuren er in het Murakami universum toch altijd te veel rare dingen. Rare jongens, die mannen zonder vrouw.

Samenvattend, 5 prima verhalen, 1 redelijk verhaal en 1 matig (de laatste twee vond ik de minst leuke), maar niet het beste wat Murakami ooit schreef. Desalniettemin wel wewer van genoten.