L.A. Confidential - James Ellroy (1990)

Eén van de beste boeken die ik van mijn leven gelezen heb. Fantastische personages die allemaal een even fascinerende achtergrond hebben en erg sterk ontwikkelingen doormaken. Zo is Edmund Exley (die in de film nog min of meer heroïsch was) een verachterlijk onderkruipsel die slechts aan zijn carríére denkt en door list en bedrog in rank opklimt. Toch heb je als lezer respect voor hem, vanwege zijn briljante geest en zijn concurrentie met zijn vader. Ellroy oefent hier zijn staccato schrijfstijl die hij in White Jazz nóg gestroomlijnder zou maken. Mede hierdoor leest het boek als een trein. Ook is het zó geschreven dat aan je aan het einde van elk hoofdstuk door wilt lezen. De manier waarop de talloze plotlijnen uiteindelijk bij elkaar blijven is verbluffend. Erg veel namen, erg veel gegevens, maar als je je hoofd erbij houdt is het prima te volgen. Ellroy gebruikt hier een aantal trucs voor, namelijk de overzichten van krantenartikelen en rapporten die tussen elk deel van het boek verschijnen. De doeltreffendheid, sfeer en het prachtige medogeloze woordgebruik getuigen van een reusachtig schrijftalent. The Big Nowhere en White Jazz waren ook al zo vreselijk goed. Maar dit slaat álles. Na het hele LA Quartet achter de kiezen (of ogen..) te hebben moet ik concluderen dat James Ellroy één van mijn favoriete auteurs is. En binnen die wereld heeft hij één van de beste monsterlijke, schoften uit de literaire geschiedenis verzonnen; Dudley Liam Smith.
Allemaal lezen!

5 *

Ik ben bijna halfweg en het is wel even wennen.
Maar na een paar bladzijden heb je door dat het een beetje als in de film werkt: hij laat sommige dingen vallen en pas pagina's verder wordt het je duidelijk. Gewoon blijven lezen.
deze bevalt me trouwens nu al een pak meer dan de '6 ruggen.'
Groot voordeel is dat je volledig in de 50's sfeer ondergedompeld wordt. Alsof je naar oldie aan het kijken bent. Maar dan wel met rauwe kantjes. Spannend!!!!
Jammer van je weggever aan het einde, Dudley! Ik heb de film gezien, maar gelukkig net lang geleden genoeg om me er niet al te veel meer van te herinneren. Juist dat ene dingetje dat je daar vertelt. Nu weet ik plots weer welke naam bij de schurk past.

Heb een spoiler waarschuwing gestuurd (kun je door bij het bericht op het uitroepteken te klikken).

Spoilertags geplaatst.

oké, nu is hij uit.
Ik ben er hoe langer hoe sneller in gaan lezen. Op het einde kan jet boek gewoon niet meer weg leggen.

Heel mooi hoe Ellroy altijd elementen in de lucht gooit die dan een paar bladzijden verder mooi op hun poten komen. Je hoeft niet steeds terug te bladeren om te lijken hoe het alweer zat, waar ik anders wel vaak de neiging toe had.

Had hier ook niet zo veel last van voorkennis. Ik las pas achteraf dat Stompanato écht door de de dochter van Lana Turner omgebracht is. En Dream-a Dreamland verwijst natuurlijk heel duidelijk naar Disney. Normaal hou ik niet zo van feiten vermengen met fictie (had daar in de 6 ruggen veel meer last van) Je lijkt toch steeds een beetje te moeten geloven dat het zo allemaal écht eraan toe gegaan is.

Nu was ik gelukkig maagdelijk op dat vlak en kon ik voluit genieten van het heen en weer springen tussen de drie hoofdfiguren die uitgroeien, tegen wil en dank, tot een soort Drie Musketiers. De vriendschap op het einde tussen Exley en White is wel een mooi en bevredigend einde.

Hoe het met Dudley afloopt, dat lees ik wellicht in het vervolg?

Ten eerste excuses voor de spoiler, dat was echt niet mijn bedoeling. Ik hoop je leesplezier niet al te veel beschadigd te hebben.

Ik zou zeggen: Als je wilt weten hoe het met Exley en Dudley verder gaat, op naar White Jazz!

No hard feelings, gast. Ik heb me er zelf ook al wel eens aan bezondigd

Ik ben gewoon niet zo'n fan van dit soort 'harde smeris'-verhalen, merk ik. Het boek uitlezen was niet eens zo'n opgave voor mij, L.A. Confidential leest vlot weg ondanks dat ik me soms stoorde aan de filmscript-achtige schrijfstijl van Ellroy en het halve telefoonboek aan nevenpersonages waarvan je er altijd wel een paar cruciale vergeet (de grote 'dit is eigenlijk de moordenaar'-plot twist op het einde werd voor mij nogal verpest doordat ik geen idee meer had wie dat personage nu ook alweer was, het 'oh ja, die'-momentje liet helaas een paar pagina's op zich wachten).

De drie hoofdpersonages waren best interessant en goed uitgewerkt, zonder dat ik achteraf achterbleef met het gevoel dat ik een paar vrienden voor het leven heb gemaakt (het zijn dan ook allemaal harde smerissen, ik voel gewoon niet zoveel verwantschap met dat archetype zo blijkt) en de op te lossen misdaad intrigerend, al vond ik het wel een beetje overdreven elaborate allemaal, het had ook een paar tandjes minder gekund, dan had je mijn inziens een sterker verhaal overgehouden.

Wat ik het leukste vond aan het boek? De sfeerzetting: het L.A. van de 50's is een fascinerende tijd en dat kwam echt helemaal tot leven. Ook leuk dat bepaalde echte mensen en gebeurtenissen langskwamen, Bloody Christmas, Mickey Cohen, Johnny Stomp en Lana Turner... erg leuk allemaal.

Op zich een fijn boek dus, alleen niet helemaal mijn ding.

Ik had vrij hoge verwachtingen maar van de recensies hierboven kan ik mij uiteindelijk toch het best in die van ArthurDZ vinden. Met name het halve telefoonboek aan nevenpersonages waarvan je er altijd wel een paar cruciale vergeet, de hoofdlijn is wel redelijk makkelijk vast te houden, maar in het woud van personages raak je het zijspoor wel eens bijster.
Daarnaast vond ik het wel uitgebreid allemaal. Tot zover de minpunten.
Want ik vond het verder wel een prima boek, door de jaren '50 sfeer, de personages, de complexe situaties die uiteindelijk bij elkaar komen en de waargebeurde elementen. Maar zo geweldig als gehoopt was het wat mij betreft dan weer niet.

Vele namen. Meerdere invalshoeken. Een wirwar aan zaken. Verwarrend, misschien. Uitdagend, wellicht. Niks mis mee. Met deze personages daarentegen; van alles mis. Fout, fouter, foutst, aan welke kant van de wet dan ook.

Dit L.A. Man. Het laat een schuin oord als Sin City eruitzien als een soort Utopia. Hardcore noir. Gitzwart. Bloedrood. Geschreven met het ratelende ritme van een mitrailleur. Rauw als een brandende schaafwond, vunzig als een ouwe Italiaanse giallo film. Nee, wacht. Vunziger. Dat kiekje met de rolschaatsen.

Probeer dat maar eens uit je bol te krijgen. Gaat niet. Niet zomaar in ieder geval. Dudley Smith. Ook zoiets. Zo iemand. Knaap! Zwaar intimiderend figuur. Die vergeet je niet. Zoals zoveel niet. Zovelen. Hoed af voor James Ellroy.