A Little Life - Hanya Yanagihara (2015)

Aanrader voor wie van het werk van Donna Tartt houdt. Zeer confronterend bijwijlen, soms jammer genoeg ook wat langdradig. Toch voel je je op het einde van het boek zeer dicht bij de personages en is het moeilijk afscheid van hen te nemen.

4*

Shortlist Man Booker Prize

Boek van de maand DWDD april

En volgens hen:

"'Een klein leven' is niet het boek van de maand, maar van het jaar!

‘Onovertroffen zo goed als dit boek is. Weergaloos, hartverscheurend.’
‘Briljant, magisch, meesterlijk, verwoestend, een heel dik boek maar geen pagina te veel.’
‘Dit is verpletterend. Dit boek sluit je op in je hart.’
'Echt prachtig vertaald.''

Over dit boek valt veel op te merken. Bij vlagen is het briljant, maar gaandeweg begint het ook te vervelen en te irriteren vanwege herhalingen en uitgesponnen beschouwingen en overdreven tegenstellingen tussen diepe misere en succes. Het boek heeft me niet onberoerd gelaten en dat in alle opzichten.

In tegenstelling tot de heersende opinie over dit boek, ben ik niet enthousiast.
De langdradige start lijkt in eerste instantie uit te lopen in een aangrijpend verhaal over een getraumatiseerde man, van wie de diepgewortelde (zelf-)destructieve patronen op invoelbare wijze beschreven worden. De wens van de schrijfster om de hevigheid van een dergelijke pijn over te brengen, doet echter al snel alle nuance de das om. Het verhaal mondt uit in een eindeloze opeenstapeling en herhaling van traumatische ervaringen en ellende, haast leidend tot hilariteit en ongeloofwaardigheid. Het inlevingsvermogen raakt over-verzadigd, het lezen van dit boek wordt 'zwoegen'.
Ondanks de enorme hoeveelheid aan life-events, blijven de karakters een-dimensionaal. Hoewel zij verjaren van jonge studenten tot mannen van middelbare leeftijd, is dit enkel voelbaar door concrete beschrijvingen.
De tragiek, die in een eerder stadium nog geproefd kan worden door de lezer, wordt toenemend opgedrongen door een reeks aan overdrijvingen en uitvergrote tegenstellingen.

"Weergaloos, hartverscheurend, briljant, magisch, meesterlijk en verwoestend" zijn dan ook niet voor niets de termen die vallen in recensies.

Van mij mag het ietsje minder...

Wat een ongelooflijk mooi en aangrijpend boek. Natuurlijk; hier en daar is het wat over the top, maar de auteur merkt hierover op dat dat ook haar bedoeling was. En is het immers niet de taak van de literatuur om de werkelijkheid enigszins uit te vergroten? De toneelstukken van Shakespeare zijn ook behoorlijk over the top en hebben een hoog soapgehalte, toch worden zijn stukken beschouwd als hoogste vorm van literatuur.
Ik heb dit boek in twee dagen uitgelezen (gewoon tijdens een werkweek). Het heeft me diep geraakt en ik denk nog regelmatig terug aan dit boek en de personages. Dit boek legt op pijnlijke wijze de duistere kant van de mensheid bloot; de verschrikking die mensen elkaar aandoen. Het boek gaat ook over traumatische ervaringen en toont aan dat sommige trauma's te groot zijn om te kunnen verwerken. En dan natuurlijk het euthanasievraagstuk: moet euthanasie wettelijk mogelijk zijn bij ondraaglijk psychisch lijden? Het antwoord dat in het boek gegeven wordt lijkt mij een (en mijns inziens overigens terecht) ja.
Kortom, dit boek zet je aan het denken. Het is een emotionele roller coaster.

Ik vind het overigens vrij opvallend dat de beste boeken over homoseksualiteit geschreven zijn door heteroseksuele vrouwen (Floortje Zwigtman met haar Groene Bloem trilogie bijv).

Dit is een boek om snel te lezen of in elk geval grote stukken per keer, anders verzand je in de vele details.

Ik vind het wel knap hoe ze zich heeft weten in te leven in iemand die door zoveel pijn en herinneringen geteisterd wordt.

Een klein leven – Hanya Yanagihara | Lalagè leest - lalageleest.wordpress.com

Inderdaad, ik vind het ook veel te langdradig.

Dit boek is me meerdere malen met klem door mijn moeder aangeraden, (nog een groter leesmonster dan ik) die dit boek beschreef als een van de betere die ze de laatste jaren heeft gelezen.

'Ja ik zal het onthouden', 'Ja, later', 'Is dat boek echt zo goed dan?' 'Oké, ik zal een screenshot maken, dan vergeet ik hem niet'
Toen ik een kortingscoupon kreeg van Bol.com en ik hier de positieve reacties las (al had ik gezien haar boekenkennis en enthousiasme niet hoeven twijfelen) heb ik het boek besteld.

De laatste weken heb ik intens meegeleefd met het verhaal en de karakters die beter zijn dan in het echte leven. Een van de beste boeken die ik heb gelezen over misbruik, opoffering, zelfhaat en vriendschap sinds I Know This Much Is True - Wally Lamb (1998).

Na het uitlezen heb ik gelijk mijn moeder gebeld om haar te bedanken dat ze bleef volharden, en even over het boek gepraat.

Grote aanrader.

Als een belezen moeder iets met klem aanraadt aan haar zoon, dan weet ze het wel zeker....

En ook ik ga de raad van je moeder opvolgen, ook ik twijfelde, maar hij gaat op de lijst nu.

Compleet over de top. Wat het hoofdpersonage overkomt is ongeloofwaardig. Zijn leven: verlaten door ouders, verkracht en mishandeld door broeders in het klooster waarin hij opgroeit, verkracht en verkocht als kindprostituee door de broeder met wie hij ontsnapt, verkracht en mishandeld in het weeshuis waarin hij terecht komt als hij wordt gered, biedt zichzelf aan als seksslaaf als hij ontsnapt uit het weeshuis, wordt gevangen genomen door een dokter en door hem misbruikt en mishandeld. En dat allemaal voordat hij 16 is. Goede genade. Daarna maken hij en zijn vrienden het natuurlijk helemaal als acteur, architect, advocaat en kunstenaar. Materiaal gezien heeft Jude alles wat zijn hartje begeert. Maar het trauma blijft onderhuids aanwezig. Jude snijdt zichzelf, is continu ziek, heeft een relatie met een man die hem mishandeld, probeert zelfmoord te plegen, verliest zijn echte ware liefde en een goede vriend, en pleegt uiteindelijk zelfmoord.

Volgende keer minder personages, minder details, een kortere tijdspanne en bovenal: meer diepgang. Nu was het meer een oefening in 'kan het nog een onsje erger?'

@Wickerman wat heb je dat raak verwoord

Hoe verder in het boek hoe meer het me ging tegenstaan. De uitgesponnen beschrijving van alle ellende is op een gegeven moment om niet meer doorheen te komen.

Dat mensen dit boek ongeloofwaardig en overdreven vinden daar kan ik op zich wel inkomen. Er gebeurt immers wel erg veel ellende alles bij elkaar. Maar persoonlijk hou ik wel van een flinke portie drama, en daarbij moeten we niet vergeten dat kinderen met zo'n traumatisch verleden natuurlijk vatbaarder blijven voor het terechtkomen in verkeerde handen, zoals andere pedofielen, tehuizen, een gewelddadige relatie en voor zaken als zelfmutilatie, depressie (en dan nog de gezondheidsproblemen die hij aan alles over heeft gehouden).

Neemt niet weg dat er wel elementen in het boek zitten die wat too much zijn. Zoals dat heel Amerika blijkbaar bestaat uit een eindeloze stroom pedofielen en sadisten die het met jonge jongetjes willen doen - met name het stuk dat hij zich prostitueert aan vrachtwagenchauffeurs ging er bij mij niet zo in, zit er nou werkelijk geen enkele goede vent tussen die hem wil helpen in plaats van seks? Ook dat hij daarna weer meegenomen wordt door een andere sadistische pedofiel tja, dan gaat het toch inderdaad wel grenzen aan het ongeloofwaardige.
Zeker omdat de personages die hij in zijn latere leven tegenkomt bijna zonder uitzondering extreem goede mensen met eindeloos geduld en liefde zijn. Die tegenstelling tussen goed en slecht is misschien wat al te scherp neergezet.

Daarnaast is het opvallend dat vrijwel iedereen wel homo lijkt of het met mannen doet. Kan, gezien het liberale milieu waarin Jude terechtkomt, maar ook dat is niet altijd even geloofwaardig.

Ook de dood van Willem; als catalysator voor het aftakelen en uiteindelijk sterven van Jude is het wel logisch en misschien onontkoombaar, maar ergens ook wat gemakzuchtig om zijn enige grote liefde en houvast in het leven óók nog af te pakken. Dat dit boek moest eindigen met het sterven van Jude en niet met een happy end was wel duidelijk.

Ondanks deze dingen is het zeker knap geschreven en is het ondanks de flinke dikte toch een boek waar je in blijft lezen. De verschillende karakters waaruit het verteld wordt geven je telkens een nieuwe invalshoek op de situaties, en hoe er vaak terloops (soms wel schokkende of belangrijke) informatie wordt gegeven over iets wat is gebeurd of nog komen gaat, is ook wel een verfrissende methode om het verhaal te vertellen (in tegenstelling tot goedkope dramatische cliffhangers aan het einde van een hoofdstuk).

Naast de hele geschiedenis van Jude en de andere personages zitten er vrij aardige metaforen en andere licht-filosofische stukken in, die grotendeels wel werken in het invoelbaar maken van bepaalde heftige gevoelens en situaties, maar soms een beetje aan het pathetische grenzen. Maar dat geldt natuurlijk eigenlijk voor het boek en verhaal als geheel. Is drama en ellende je ding niet, laat dit boek dan vooral links liggen.

4,25*

Heel, heel matig.

Al die ellende is nog tot daar aan toe (het behoort zelfs tot de bestgeschreven stukken), maar dat er in al die decennia en 700 bladzijden nou niks valt te lachen tussen wat dan 4 vrienden zouden moeten zijn, dat gaat me te ver. Yanagihara zevert maar door met weeïge, constant herhalende dialogen ('Hou je echt van me?' 'Natuurlijk, dat weet je toch.' Maar hij wist het niet. Zou hij het ooit weten? enz enz) en een haast absurd klinische lief-dagboek-achtige manier van chronologie. En toen werd Malcolm 41. En toen was het weer Thanksgiving. En toen was er weer een jaar voorbij. En toen werd Malcolm 42. En dan tot in den treure beschrijven wie er op een bepaald feestje/etentje was. Het boek had minimaal (!) de helft korter moeten zijn.

In de eerste paar honderd pagina's gaat het voor de lezer verder allemaal nog wel (in die periode dacht ik ook nog dat we alle 4 gingen volgen), maar als het boek zich in de tweede helft vrijwel helemaal op Jude (wat is die jongen/man toch bloedirritant) gaat concentreren wordt het bijna onleesbaar. De flashbacks naar zijn jeugd zijn nog het interessantst, maar ze worden zo uitgesmeerd tussen ellenlange (en vaak saaie) verhandelingen in dat het lezen van Een Klein Leven (wel een goeie titel) haast net zo'n tour de force wordt als een stevige wandeling voor Jude.

Ik heb het maar tot pagina 130 volgehouden, wat is deze schrijfster langdradig zeg.
Als ik dan hierboven lees dat dat allemaal nog erger word sterkt dat me dat alleen maar meer in blijheid dat ik dit boek weggelegt heb.

Aangrijpend! Een boek met echte stukken waar je even van moet slikken. Maar tegelijk ook erg overtrokken en langdradig.

Het verhaal was wellicht minder vervelend geweest als het boek flink was ingekort. In 400 pagina was de boodschap ook wel doorgekomen.

Goed geschreven en aangrijpend, maar op den duur ook langdradig en ongeloofwaardig.

Dit boek heb ik met plezier gelezen. Het is heel pakkend geschreven en nadat je de eerste trage 100 bladzijden hebt doorlopen zit je in een zeer depressief verhaal waar je niet meer uit kunt. Soms zeer langdradig maar toch blijf je door lezen tot het einde. 4*

Wat een boek.... Zo intens.... soms zo hard dat ik moeite had om verder te lezen, soms ook langdradig... maar hoe prachtig geschreven. Het is alsof het soms bezit van me nam .... me afsloot van de "gewone" wereld.
Wat een schrijfster.

Don't judge a book by its cover, maar och, wat een lelijkerd is dit. Zelfs al zou de synopsis mij aanspreken en zouden de meningen eenduidig positief zijn, dan nog zou de omslag mij van lezen weerhouden.

De omslag is getiteld ‘the orgasmic man’ en verwijst naar het feit dat je een klein aantal seconden na het klaarkomen enorm kwetsbaar bent als mens. De Fransen noemen het niets voor niets la petite mort. Ik vind het mooi, mooie man trouwens ook.

Ik vind de omslag ook erg mooi! Het boek heb ik niet gelezen dus ik weet niet hoe de buitenkant zich tot de binnenkant verhoudt, maar puur esthetisch gezien vind ik de buitenkant zeker geslaagd!
Portretten op de omslag vind ik persoonlijk altijd wat riskant, maar hier vind ik het goed gelukt.
Het had zo een albumhoes van The Smiths of Belle & Sebastian kunnen zijn.

Kenner

Zoals vele anderen vond ik dit boek soms te langdradig en over the top, maar toch ging ik telkens graag gaan slapen om er, alvorens in te dommelen, een stuk uit verder te lezen. Mss omdat ik zelf een redelijk ellendige paar maanden heb beleefd en me tegoed kon doen aan het lezen over iemand die t nog veel en veel (en veel) slechter heeft.
De ellende van anderen doet je jouw zorgen vergeten of op zijn minst relativeren.
Daar is het boek alvast prima voor geschikt.

De eindeloos herhalende omschrijvingen van het lijden van de hoofdpersoon beginnen halverwege erg tegen te steken, zo erg dat er een parallel begint te lopen tussen het lijden van de hoofdpersoon en het lijden van de lezer.

Aan het begin van het verhaal denk je nog dat het een soort 'coming of age' verhaal wordt van vier vrienden in NY, maar dan blijken ongeveer halverwege minstens twee te figureren voor spek en bonen. In de verhaalopbouw ontbreekt dus elke consistentie: want waarom moeten we op een bepaald moment tientallen pagina's lezen over de niet-relevante JB en de relatie met zijn familie / drugsdealer?

Wat mij van alles nog het meest irriteerde was de abstractie, het totale gebrek aan context. Hoewel het verhaal zich grotendeels afspeelt in NY, gaat de auteur niet verder dan wat namedropping met straatnamen, maar verder gebeurt er niets met NY, de tijd waarin ze leven/opgroeien, de achtergrond. Ruim 700 pagina's zonder dat de lezer wordt geprikkeld. Een scherp contrast met bijvoorbeeld 4 3 2 1 van Paul Auster dat ik recent las (vergelijkbaar in dikte, maar wél met de Amerikaanse context). Ondanks ruim 700 pagina's slaagt Yanagihara er niet in om haar personnages meer diepgang te geven dan Amerikaans bordkarton. Dit wordt volgens mij ook sterk in de hand gewerkt door het totale gebrek aan context.

Grappig..ik vind de cover juist aartslelijk en heb zelfs onderzoek gedaan op Goodreads of ik niet de enige ben. Dat blijkt het geval te zijn, ik heb medestanders. Alleen al vanwege die cover zou ik dit boek nooit oppakken en het verhaal trekt mij ook niet.

Ik heb het tot een pagina of 400 met tegenzin volgehouden. Ik vond dit volstrekt ongeloofwaardig. Waarom al die mensen (die ook nog eens buitensporig 'succesvol' zijn) zo om Jude geven is mij een volstrekt raadsel.

Waan-zin-nig!! Vooral V. De gelukkige jaren: meesterlijk!

Orgasmic man, als je het boek uit hebt kun je het juist heel goed plaatsen. Pijnlijk zelfs.