Archibald Strohalm - Harry Mulisch (1952)

Ik ben in dit boek tot een bladzijde of 100 gekomen en toen was ik het helemaal zat. Ik had het idee dat het boek helemaal nergens toe leidde. Ik moest me er echt doorheen worstelen en het werd maar niet beter. Normaal hou ik wel van Mulisch, maar hier kon ik echt niet doorheenkomen.

Bladzijde 11, verder ben ik niet gekomen. Ik kwam er echt níet doorheen. Dit is het vierde boek dat ik van Mulisch heb gelezen, dus ik hoopte op wat goeds (ben namelijk razend enthousiast over de andere 3!). Helaas, niet gelukt... Ga me maar aan z'n andere boeken wagen!

Ik heb ook het idee dat het boek in de Flop 100 staat simpelweg omdat er geen doorkomen aan is.

Dat lijkt me dan ook wel een aardige reden.

ik vind 't misschien wel 't beste boek van mulisch wat ik gelezen heb, één van de weinige boeken van mulisch waarin hij niet de hoogdravende filosoof uithangt. De hoofdpersoon is een hoogdravende filosoof maar wordt gek, en dat wordt behoorlijk intens beschreven

Ik heb het boek wel helemaal uitgelezen, maar het is zeker niet Mulisch's beste. Wel zijn eerste, dus daarom is hij vergeven.

Na 20 bladzijdes kapte ik er ook mee, verder kwam ik niet.

Niet Mulisch' beste? Ja, daar kan ik me wel in vinden. Maar toch, wat een heerlijke worsteling van de schrijver en daardoor ook: wat een heerlijk boek. Soms volstrekt overbodig, soms volstrekt onbegrijpelijk, en toch - of juist: en daarom - een revelatie. Dit is wat ik wil lezen.

Een behoorlijk warrig boek. Onaangenaam om te lezen. En toch: het heeft wel iets. Waarschijnlijk door de intensiteit waarmee Mulisch de groeiende gekte van Archibald Strohalm beschrijft; de warrigheid en onaangename schrijfstijl maken de koortsachtigheid waarmee Strohalm te werk gaat voelbaar.

Dit vond ik wel een mooie passage, de frustratie om het (voorlopig) mislukken van zijn kunstenaarschap: "Wanneer een meubelmaker een onbruikbaar meubel heeft gemaakt, zal hij in snikken uitbarsten of zijn vrouw kwetsen. Maar daarna zal hij het snertmeubel in elkaar trappen en aan een beter beginnen. Voor Archibald Strohalm bestonden deze mogelijkheden niet. In zijn geval stond een mislukking niet als een onbruikbaar meubel buiten hem, maar een mislukking in zijn geval betekende juist, dat er niets buiten hem kwam te staan, dat de eieren in hem bleven. Dat wil zeggen: de mens archibald strohalm en zijn mislukte werk waren synoniem, - hij was het zélf; was gedoemd het mislukte werk, in zijn kwaliteit van mens, te zijn. Zelf was hij het snertmeubel. Opnieuw beginnen zou alleen mogelijk zijn, wanneer hij zichzèlf in elkaar trapte."

Geweldig, zo'n ver doorgevoerde metafoor, net als het droge 'in snikken uitbarsten of zijn vrouw kwetsen'...

Dit boek is een heftige en haast psychedelische kijk in de ziel van een waanzinnige, profeet of kunstenaar. Het is niet zo economisch geschreven als sommige van Mulisch' latere werken en daardoor leest het inderdaad soms wat stroef (aan de andere kant ontbreken gelukkig de referenties naar minder prominente 9e-eeuwse ecclesiasten), maar de bijvoeglijknaamwoordrijke stijl draagt ook vaak bij aan de koortsachtige intensiteit van het vertelde, vooral in de visioenen van archibald strohalm. Ik vind het een behoorlijk goed boek, met soms smakelijk onnavolgbare logica, onderstreept door de droge humor.

Weer eens herlezen in het kader van "welke boeken kunnen in de papiermolen". De stijl vind ik goed, maar het verhaal is saai en oninteressant. Er valt volgens mij wel een aardige surrealistische film uit de distilleren.