Turbulence: A True Story of Survival - Annette Herfkens (2014)

Wat een prachtig boek!. Ongelooflijk wat deze vrouw heeft mee moeten maken, en wat een vechtlust.

De plek waar het ongeluk plaatsvond: de jungle, alsmede de berg, zijn door haar opnieuw bezocht. Vele zouden deze onheilsplekken voor altijd vermijden, maar Annette is een sterke vrouw. Ze kreeg eens de vraag van een ''mogelijk'' schrijver voor haar boek: Hoe denk je terug aan die Horrorplek?. Annette antwoordde dat ze het geen Horrorplek vond. Althans, het was voor haar een vreselijke gebeurtenis, maar ze heeft er ook zoveel geleerd. Vooral op de plek zelf!. In het begin was er de adrenaline, zo vlak na het neerstorten, maar ze kon naar verloop van tijd haar gedachten managen. Zo ook haar focus. Ze bracht de adrenaline een halt toe. Ze liet los, en gaf zich over aan de situatie. Dat is psychologie in de praktijk uitvoeren!. Mede door het los te laten, en door het overgeven, laat het lichaam geen adrenaline meer los, maar endorfine. Dit is evenals adrenaline een overlevingstechniek van het lichaam. Het lichaam zegt hiermee: door haar compleet rustig te maken middels de endorfine, kan ze rationeel blijven nadenken. Dit gebeurde uiteindelijk ook, omdat ze wat briljante overlevingsplannetjes had bedacht. Ik noem de balletjes die ze vormde van het isolatiemateriaal van de vleugel van het vliegtuig, om zo het water beter te kunnen absorberen. Deze rust, deze focus, en uiteindelijk de endorfine heeft ze zelf geregeld...door haar manier van denken te veranderen, en nogmaals: haar focus!. Menig psycholoog weet dit enkel, omdat het vermeld staat in hun studieboeken. Maar doe het maar eens in reallife. De ''mogelijke'' schrijver van haar boek droop af, aangezien die liever boeken schrijven over mensen die grote angsten hebben...Annette zal ook haar angsten hebben gehad, maar is een strijder!.

Uiteraard wenste ze dat dit zich nooit had afgespeeld, maar ze heeft er ook zoveel van geleerd.
Regelmatig als er zich een situatie afspeelde waarbij de druk te groot werd, en de paniek zichtbaar, dan dacht ze terug aan de jungle. Door aan de jungle te denken op het moment dat de paniek opstak, werd ze rustiger. Ze kreeg die gevoelens die ze toen ook had- conditionering. Een reminder.

Zonder tegenspoed geen voorspoed. Al hoop je dat de tegenspoed zo lang mogelijk uit blijft. Dat lijkt mij logisch!. Maar als er zich tegenspoed voordoet, moet je deze accepteren. Zolang je dit niet doet, kun je niet verder. Dat wordt in het boek veel mooier uitgelegd door Annette.

Ikzelf ben licht autistisch, dus het verhaal van haar autistische zoon liet me zowaar in huilen uitbarsten. Vooral het stukje over haar verwachtingen aanpassen, wat betreft haar zoon. Ikzelf heb er heel lang mee gezeten dat niks lukte in mijn leven. Al mijn relaties liepen stuk, geen werk kunnen houden, moeite in het sociale verkeer. Tot ik de diagnose kreeg: Autisme. Ik heb overigens een minder zware vorm dan de zoon van Annette, maar ik ben gezegend met daarbij een angststoornis . Dat heeft ook met acceptatie te maken, namelijk: er grapjes over kunnen maken. Het is een onderdeel van mij, en hier moet ik het de rest van mijn leven mee doen. Als ik enkel negatief blijf denken, dan wordt mijn toch al zo overbelaste zenuwstelsel- van alle angsten, dus het emmertje zit al behoorlijk vol-, nog meer belast. Nee, ik moet accepteren, en afleiding zoeken. Het zenuwstel is immers geen spier, dus rusten is geen oplossing. Dan ga ik alleen maar meer piekeren, en laat ik daar nu heel goed in zijn;). Ik heb nog steeds ook negatieve gevoelens, maar ze zijn er al een stuk minder. Nogmaals: hier moet ik het mee doen!. Overigens zie ik er heel behoorlijk uit, en beschik ik over vele talenten...zoals een van mijn afleidingen: natuurfotografie.

Maar goed, dat is mijn verhaal. Misschien wilt Annette mij ooit helpen om een boek over mijn te schrijven;)...Want als ik iemand toevertrouw. Wow, wat kan deze vrouw mooi schrijven.

Als laatste: soms praatte ik als het ware voor Annette, in mijn stukje. Zo dacht ze er ook over, na wat ik gelezen heb. Hopelijk zit ik goed met het begrijpen van haar verhaal. Want sommige stukjes in het boek zijn toch wel even ingewikkeld.

KLASSE, bedankt Annette voor jouw mooie verhaal...en dat ik weer een afleiding had ...Een SUPER afleiding. Ik heb er veel van opgestoken.