The Suspect - Michael Robotham (2003)

Echt een geweldig boek. Heel goed gedaan door Robotham. Van het begin tot het eind is het spannend.

Zeer spannend boek, goede opbouw, verrassende personages welke zich ook ontwikkelen tijdens het verhaal.

150 bladzijden lang is er de opbouw, de introductie, waarin je kennismaakt met een aantal personages en (gebeurtenissen uit) hun verleden. Van spanning is er dan nog geen sprake - wat helemààl geen equivalent is van 'saai'; daarvoor is de stijl van Robotham te vlot.
Daarna wordt duidelijk waar de plot om draait, en worden de volgende 270 bladzijden een snel stijgende curve van spanning en suspens; bijna angstaanjagend omdat je je heel makkelijk kan inleven in het hoofdpersonage --> géén inspecteur of detective, maar een heel gewone kerel die werkt en getrouwd is en z'n huiseijke- en gezondheidsproblemen kent (en die bovendien mijn geslacht en huidige leeftijd heeft). Het feit dat de schrijver hier de ik-vorm gebruikt, maakt dat inleven des te makkelijker.
Veel verrassingen en plotwendingen zorgen ervoor dat je voor dit boek lang wil opblijven, en dat je 's anderendaags uitkijkt naar wat er nog moet komen.

Een fantastisch debuut, goed voor 4,5*...!

zeker een goed debut.
de personages worden mooi weergegeven en het verhaal neemt mooie wendingen.
Telkens als je denkt dat er een opening of oplossing aankomt sta je weer met lege handen.

in een adem uitgelezen!

Zeer spannend en verrassend boek, waarin je steeds wil blijven verder lezen. Mooie wendingen, zeer diverse personages en een goed verhaal. Heb dit boek al aan verschillende mensen aangeraden/uitgeleend.

Gemengde gevoelens. Robotham heeft een sympathieke schrijfstijl, waardoor het bijna onmogelijk is om niet te sympathiseren met zijn hoofdpersoon. Een psycholoog, deze Joseph O'Loughlin, en dat laat ie merken ook. Vond z'n inzichten op dat vlak wel een kleine meerwaarde. Minder interessant is zijn ziekte. Er is onlangs Parkinson bij hem geconstateerd. In eerste instantie past dat goed binnen het verhaal, maar het gaat, hoe kan het ook anders, ook een rol spelen in z'n doen en laten.

Ben er eerlijk gezegd sowieso niet zo kapot van; de protagonist met een handicap. Moet wel zeggen dat Robotham niet zo flauw is om de diagnose te gebruiken als middel om goedkope traantjes te trekken. Het drama dat er dan is, is beheerst. Plusje daarvoor. Alles bij elkaar mist het voor mijn gevoel wel wat gif. Maar zelden dat de urgentie van de bladzijden spat. Een tweede O'Loughlin komt niet hoog op m'n lijstje te staan, maar ik ga zeker nog eens iets van Robotham proberen.