Ladrilleros - Selva Almada (2013)

De patriarchale bouwstenen voor wantrouwen en zelfhaat. Of hoe de ruwe mannen in 'De Steenbakkers van El Chaco' (2013) uit hetzelfde cement lijken te zijn gesmeed als de stenen die zij opleveren. Harde en onwrikbare mannen; hun enige momenten van tederheid of zachtheid richting hun echtgenotes, terwijl hun zoons de volle lading krijgen wanneer zij uit hun patriarchale rollen stappen. De vrouwen van El Chaco zien met lede ogen aan hoe weinig hun mannen in staat zijn om op een gezonde manier met elkaar te communiceren. Centraal in de roman is de familievete tussen de Miranda's en de Tamais als een noodlottige vervloeking zonder doel of reden. Op het eenzame sterfbed van zowel Pájaro als Marciano trekken bitterzoete herinneringen voorbij aan hoe de twee jongens - eerst als vrienden, daarna als geliefden - een verboden verbond smeedden om tegen hun vaders in te gaan. Toch zijn zelfs deze bevriende zoons op het punt gekomen dat zij elkaars bloed vergoten. Met 'De Steenbakkers van El Chaco' (2013) schreef Selva Almada een magisch-realistische familiekroniek in de geest van Márquez. Het begint wat stroef door de grote hoeveelheid personages en tijdssprongen, maar het helpt dat Almada met minimale karakterschetsen vrij direct raakt aan de psychische pijn van haar personages. Het effect is een ingetogen tragedie over zoons die meer op hun vaders lijken dan ze zelf willen toegeven.

Mijn excuses, hier maak ik een fout. De homoseksuele relatie speelt tussen Pájaro en Marciano's jongere broer Ángel. Hun voormalige vriendschap eindigt in een tragedie wanneer Marciano niet kan leven met het idee dat zijn rivaal zich onttrekt aan de heteroseksuele norm. Al lees ik tussen de regels wel een (niet-ingeloste?) spanning tussen de twee personages.