menu

Storia del Nuovo Cognome - Elena Ferrante (2012)

Alternatieve titels: De Nieuwe Achternaam | L'Amica Geniale Volume 2

mijn stem
4,13 (26)
26 stemmen

Italiaans
Sociaal

480 pagina's
Eerste druk: Edizione E/O, Rome (Italië)

In De nieuwe achternaam spelen zich enkele ingrijpende gebeurtenissen af in het leven van Lila en Elena, de twee vriendinnen uit een armoedige wijk in Napels. Lila is op haar zestiende getrouwd maar krijgt met haar nieuwe achternaam algauw het gevoel dat ze zichzelf kwijtraakt. Haar turbulente huwelijk komt zwaar onder druk te staan. Elena voltooit als voorbeeldige leerling het gymnasium, maar worstelt met haar eenvoudige afkomst. Ze voelt zich in de wijk niet meer thuis, daarbuiten evenmin. Ze vraagt zich af of haar universitaire ambities niet te hoog gegrepen zijn. De vriendinnen verliezen elkaar uit het oog, vinden elkaar terug, blijven zich aan elkaar spiegelen. En dan is er nog Nino Sarratore, de student die tussen hen in staat.

zoeken in:
avatar van liv2
4,5
Volgens De Standaard der Letteren:

*****

Het is het haast obsessieve zoeken naar een nietsontziende ontleding van een vriendschap tussen twee vrouwen, moederschap, liefde, bedrog, seks, agressie en jaloezie dat deze cyclus zoveel beter maakt dan goed. Het is een zeldzaam goed een schrijfster als Elena Ferrante te leren kennen. Koester het


avatar van psyche
4,5
psyche (crew)
Bij het vorige deel De Geniale Vriendin gaf ik al aan dat beide hoofdpersonages Lila en Elena me niet bijster sympathiek zijn. Ik vraag me af: is hun relatie wel vriendschappelijk? Is er wel sprake van liefde voor elkaar? En toch, en toch ... Hun levens en lot zijn onmiskenbaar met elkaar verstrengeld, wat ze delen is een hoge intelligentie en eenzelfde Napolitaanse achtergrond.
Wat lijkt te missen is dat Lila tekortgedaan wordt wat betreft kennis en begeleiding hóe die juist te gebruiken, terwijl Elena die wel vindt maar juist het 'gevoel' en 'overgave' voor en aan het leven ontbeert of (nog) niet vatten en pakken kan. Zij is de observator, eerlijk ook, ze spaart zichzelf niet en beschrijft evengoed eigen valsheid als die van anderen. Tegelijkertijd is er een gevoel van zusterschap, zij tegen de rest van de wereld.
Het blijven diep van binnen meisjes van de straat, Lila om wat ze ontbeert; Elena die steeds meer vervreemd raakt, van haar achtergrond maar evenmin werkelijk thuishoort in de elitaire wereld die ze ambieert. Elena schrijft hierover als ze in aanraking komt met de elite
Zij zijn het gewend de problemen in de wereld echt persoonlijk te voelen niet louter informatie om op tentamens goede sier mee te halen.
Wat als Elena en Lila werkelijk zouden samenwerken? Wat als er een modus zou zijn tussen conformeren aan je achtergrond en meenemen wat je kunt gebruiken uit en in die andere wereld?
Het lijkt in de serie tot nu toe onmogelijk, er moet 'gekozen' worden waarmee altijd een deel van het andere ik, die Elena voor Lila vertegenwoordigt en andersom, verloren gaat.

He bah, deel 3 verschijnt pas in 2016.

avatar van liv2
4,5
In dit tweede deel van haar Napolitaanse romans beschrijft EF de vriendschap tussen Lila en Elena tussen hun 16de en 23ste jaar. Een vriendschap die gekenmerkt wordt tussen wordt tussen wederzijds respect maar ook door aantrekken en afstoten, jaloezie en periodes van verwijdering. Ferrante begint dit boek met een beeld dat kenschetsend is voor hun vriendschap. nl. een doos vol geschreven notities wordt door Elena, tegen de afspraak in, gelezen. Hierdoor geraakt ze zo uit balans dat ze de doos vanaf de brugleuning de rivier in duwt. Weg ermee. Beide vrouwen versterken elkaar maar tevens spiegelen ze zich zo aan elkaar dat jaloezie en onzekerheid telkens weer de kop opsteken, maw een competitieve vriendschap

Ferrante beschrijft weergaloos het mechanisme van die vriendschap, de sociale omstandigheden en de positie van de vrouw in de jaren zestig. En dat doet ze zo minutieus en geduldig, uitgesponnen als het ware, zonder dat het ook maar één minuut verveelt. Ik vind dergelijke boeken echt een verademing. Van enige jachtigheid is geen spoor, integendeel.

avatar van eRCee
4,0
Opnieuw heerlijk verslavend proza. Je zou de Napolitaanse romans misschien wel literaire soap kunnen noemen. De hoeveelheid drama ligt in deel twee een stuk hoger volgens mij, vooral het begin is heftig. De twee centrale vrouwen, ik-figuur Elena en haar geniale vriendin, Lila, blijven zeer boeiende figuren. Alle personages bij Ferrante zijn fluïde en veranderlijk (behalve misschien Enzo) en houden daardoor ook een bepaalde ongrijpbaarheid.

En dan is er nog de manier waarop Ferrante het opschrijft. De nieuwe achternaam is niet een boek waarin geen woord teveel staat of elke zin uitgebeiteld lijkt. Integendeel, de stijl zit tegen het slordige aan. Daarbij kent het narratief geen vast ritme. Centraal in het boek staat een strandvakantie van een paar weken, waaraan de auteur vele pagina's besteed, terwijl aan het eind de jaren ineens voorbij vliegen. Deze techniek geeft het proza een bruisend karakter en het gevoel van een hoog tempo, ook als het eigenlijk voor geen meter opschiet.

Ik heb er opnieuw van genoten. Het kan bijna niet anders of de overige titels van Ferrante, buiten deze cyclus van vier om, moeten ook zeer de moeite zijn. Dat belooft nog wat dus.

avatar van Lalage
uit de oude doos: Het is nergens saai en ik vlieg weer door de bladzijden, tot aan de laatste waarop ook weer iets gebeurt waardoor ik graag door wil naar het derde deel.

De nieuwe achternaam – Elena Ferrante | Lalagè leest - lalageleest.nl

avatar van mjk87
4,0
Ja, fijn boek weer. In het begin is het even inkomen met alle namen en hun onderlinge relaties, dan is het soms naar achteren bladeren hoe dat nu ook alweer precies zat. Maar daarna focust het verhaal meer op de twee meisjes waardoor dat euvel goeddeels verholpen is en lijkt dit boek weer helemaal op het eerste deel. Ferrante is vooral een goede verteller en ze neemt je helemaal mee in dat sociale milieu. Soms wat te expliciet beschrijvend hoe de hoofdpersoon zich voelt, maar in de regel kan ik deze stijl heel goed hebben. Mooi ook hoe halverwege ineens het boek enorme tijdsprongen neemt en een soort nostalgie erin komt. Overigens is dat tweede stuk nog veel interessanter (met het terugkeren in een wijk waar je niet meer thuishoort) dan het eerste en had Ferrante rustig hier wat langer over mogen doen. 4,0*.

avatar van psyche
4,5
psyche (crew)
eRCee schreef:

Het kan bijna niet anders of de overige titels van Ferrante, buiten deze cyclus van vier om, moeten ook zeer de moeite zijn. Dat belooft nog wat dus.


Ik weet niet precies waar, ik meen in de boekwinkel zag ik gisteren in het voorbijgaan, te vluchtig, een nieuwe Ferrante liggen.
Even op onderzoek uit ...

Gast
geplaatst: vandaag om 08:26 uur

geplaatst: vandaag om 08:26 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.