Magere Jaren - Natascha van Weezel (2006)

Anorexia is echt een welvaartziekte en het lijkt ook wel in de mode te zijn. Je kan geen blad openslaan of je wordt met de ziekte geconfronteerd. Het lijkt wel of de ziekte (eetproblemen) veel "Celebs" treft. Paris Hilton (boulimia), Nicole Ritchie (anorexia), fotomodellen (2 doden in 2006) etc. etc. Ik heb laatst in de Nieuwe Revu gelezen dat meisjes die aan anorexia lijden contact zoeken met lotgenoten om elkaar trucjes te leren. Dit kun je lezen op webblogs "starvationinsilence" is daar een voorbeeld van. Ik heb het boek "Magere jaren" gelezen en heb daar gemengde gevoelens aan overgehouden. Voorop gesteld dat anorexia een complexe ziekte is denk ik toch dat je een soort van aanleg moet hebben om de ziekte te krijgen. Al verder lezend kreeg ik een duidelijk beeld van Natascha. Natascha is klein, onzeker, voelt zich lelijk, heeft weinig vriendinnen maar daarentegen is het ook een intelligent meisje die gymnasium doet. Een studie trutje op een uitstekend aangeschreven school als het Vossius te Amsterdam-Zuid. Het boek is een dagboek. De schrijfstijl is erg "ouwelijk". (Natascha haar schrijfstijl vind ik verre van puberachtig!). Soms irriteerde ik mij aan haar uiting van "Joods" zijn. Zij is er trots op om Joods te zijn. Persoonlijk ben ik allergisch voor dit soort uitspraken. Ik vind dit in de trant van "ik-ben-blank-en-ik-ben-daar-trots-op"- uitspraken. Wat kan mij het als lezer nou schelen of jij trots bent omdat je Joods bent, Blank of Zwart? Mijnsinziens word je zo geboren dus kun je er weinig wat aan doen....(Trots????) Maar goed dit even terzijde..... Ik heb meer inzicht gekregen in de ziekte anorexia. Als dit de doelstelling is geweest van Natascha dan heeft zij dit bij mij bereikt. Het is een psychische ziekte en complex. Ik ben blij dat Natascha de ziekte heeft overwonnen!

-3-

Ik ben ook van mening dat men mensen niet zou mogen beoordelen op aspecten als geaardheid op het gebied van sekse, seksuele voorkeur, huidskleur, ras en meer. Desalniettemin kan niet ontkend worden dat er onderscheid wordt gemaakt op de genoemde kenmerken. Helaas werkt dit onderscheid veelal discriminerend en dus is het vanzelfsprekend dat de gedupeerde zelf ook dat onderscheid maakt. Het slachtoffer kan zich gedragen naar deze status van zondebok of zich juist gaan afzetten tegen het verkeerde beeld dat van de persoon bestaat. Indien de persoon kiest voor het eerste, kan dit zelfs suïcidale vormen aannemen; indien de persoon voor het tweede kiest, kan er sprake zijn van een lichte zelfverheerlijking; of dit oprecht gebeurt, dat is een tweede. Het zelfbeeld kan immers ook negatief zijn, en om dit te verloochenen kunnen er uitspraken volgen in de trant van uitspraken als "Ik ben er trots op Joods te zijn."

Ik veronderstel dat vooral dit laatste het geval is en daarom kan het woord trots in die context paradoxaal opgevat worden. Ik ben van mening dat jij enigszins hardvochtig bent wat betreft het genoemde, en dat vind ik ongepast.

Geen slecht boek, maar het ging me wel een beetje vervelen. Voornamelijk omdat ik Natascha best wel een beetje een zeur vond (en dan bedoel ik overigens niet op "anorexiagebied", maar gewoon in het algemeen). Het boek had van mij dan ook korter gemogen.
Het is inderdaad volwassen geschreven (beter dan menig ander waargebeurd verhaal) en het was leuk om een kijkje te krijgen in het leven van een anorexiapatiënt,maar daar blijft het ook bij.