De Zomer Hou Je Ook Niet Tegen - Dimitri Verhulst (2015)

Verhulsts Boekenweekgeschenk is schuimend geschreven, alsof een verbaal begaafde coprolalie-lijder met consumptie los gaat.


Bespreking Volkskrant

Goede reden om volgende week een boek te kopen. Nu nog even bedenken welk.

Ik was niet op de hoogte van de Nederlandse boekenweek. Het was dus een grote verrassing voor mij toen ik dit werk aantrof tussen een aantal andere titels die ik bij Bol.com gekocht had.

Het was een erg leuk boek om de eerste lentenamiddag van het jaar mee te vullen. Ik heb het in één ruk uitgelezen. Het feit dat het maar een dun boekje is, is maar deels een verklaring.

Ja, dat "probleem" had ik ook ... Het Station - Joris van Casteren (2015) zag ik niet liggen, ik stond al half overtuigd met Geachte Heer M. - Herman Koch (2014) in m'n handen, maar op weg naar de kassa kwam ik langs Het Eerste Licht boven de Stad - Thomas Verbogt en Frans Kusters (2013) ; een aankoop waar ik echt tevreden over ben ...

Het is mooi geschreven, er staan enkele leuke vondsten in, maar de stijl is beter dan het verhaal. Echt boeiend of meeslepend wordt het nooit.
En waar je dan een dramatische ontknoping verwacht valt die ontknoping ook nog eens zwaar tegen.
Al met al een leuk verhaaltje, niet meer maar ook niet minder.

Meer & uitgebreider:
Abubakari leest het boekenweekgeschenk — De Zomer hou je ook niet tegen – Dimitri Verhulst | Abubakari de Vries' Blog - abubakaridevries.wordpress.com

Deed me een beetje denken aan Hall Muur, waarin de hoofdpersoon over zijn geschiedenis vertelt vooral als monoloog tegen of wel een muur of wel een kasplantje zoals in dit werkje van Verhulst (al doet Verhulst dat beter door in ieder geval steeds te refereren aan dat of diegene waartegen wordt gepraat). Het verhaal zelf is niet heel bijzonder, maar wel vlot vertelt in een lekkere stijl (al kan Verhulst beter en vooral rauwer) waardoor het ook niet verveelt en op momenten ook echt wel vermaakt. 3,0*.

Inderdaad, de stijl is het opvallendste aan het boek. Dat verbaasde me eigenlijk niet, want ik heb dat gevoel wel vaker bij hedendaagse Nederlandstalige literatuur. Net vanwege die indrukken en ervaringen lees ik eigenlijk ook niet heel veel hedendaagse Nederlandstalige literatuur. Het zal dus wel niet helemaal kloppen.
Desalniettemin blijf ik met hetzelfde gevoel achter na dit boek gelezen te hebben: Het is best leuk, maar het is nooit iets dat me echt raakt en me lang zal bijblijven. Een Couperus of een Elsschot hebben we vandaag toch niet meer volgens mij.

Het verbaast me wel dat nog geen 10 mensen gestemd hebben op dit moment. Ik had nu net het idee gekregen dat de boekenweek in Nederland voor veel mensen een grote betekenis had.

Probleem is eerder dat Boekmeter in Nederland voor niet zo veel mensen een grote betekenis heeft.

Overigens heb ik hem inmiddels in huis, dus stem nummer 9 volgt binnenkort

En dan zijn er ook nog veel gebruikers die weinig tot geen moderne Nederlandse of Vlaamse literatuur lezen.

Dat vind ik wel kort door de bocht, want er zijn ook hedendaagse schrijvers die zowel qua stijl als inhoud hoge kwaliteit leveren. Dan denk ik bijvoorbeeld aan Eva Kelder en Griet op de Beeck. Vroeger waren er vast ook heel veel middelmatige schrijvers, maar die lezen we nu niet meer. Dus het is niet logisch te denken dat het vroeger allemaal beter was.

Gratis boek, mooie kaft, aardig concept, maar daar is al het goede wel mee gezegd. Waar ik vorig jaar Wieringa kon wegstrepen van mijn schrijvers-die-ik-ooit-moet-lezen-lijstje kan ik het dit jaar met Verhulst. En net als Wieringa krijgt hij echt geen tweede kans.

Probleem van dit boek is dat Verhulst veel te hard zijn best doet. Hij doet naar mijn idee te veel aan patserige, quasi-komische mooischrijverij. In plaats van dat hij een paar juweeltjes opspaart en die in vlot lezend proza propt, doet hij verschrikkelijk zijn best om van iedere zin een kunstwerkje te maken. En dan krijg je proza dat zo vreselijk geforceerd is. Zoals bijvoorbeeld al op de eerste pagina: 'het zou een eufemisme zijn te stellen dat zijn taalgebruik kleiner was dan het eensyllabige vocabularium van de meeste lunatieke komieken die met wie hij samen de vloertegels van de instelling onderkwijlde...' Het lijkt heel wat, maar het is stroef en gekunsteld taalgebruik. En grappig? Aangezien het hier om een gehandicapte gaat eerder onsympathiek.

Verder zit er naar mijn idee iets te veel poep, pies en kwijl in dit boek, en als je al geen vooroordelen over Nederlandstalige literatuur had, krijg je het op die manier wel. Daarnaast gaat het verhaal eigenlijk nergens over, is het hoofdpersonage knap irritant en krijg je meer zin een vakantie naar de Provence dan om nog een boek van Verhulst te lezen.

Maar toch... Gratis boek, mooie kaft en aardig concept.

Ik vind het wel wat hebben, die opgezwollen stijl van Verhulst. Al geef ik direct toe dat de zin die dutch2.0 citeert te veel van het goede is, ik houd wel van een beetje breien met woorden. Pierre is inderdaad een onsympathiek karakter, maar dat lijkt me ook de bedoeling van Verhulst. Het is natuurlijk ook waanzin om een gehandicapte jongen helemaal naar de top van een berg in de Provence te slepen, maar waarom zou hij dat doen als hij niet toch ook een beetje liefde voelde voor die jongen. Het verhaal dat hij heeft te vertellen fascineert me dan ook, mede omdat het al dan niet 'nemen' van kinderen me interesseert. Genoeg elementen voor mij om te genieten van De zomer hou je ook niet tegen, maar ik heb wel het idee dat Verhulst enigszins stagneert. Wellicht zit de zwierige stijl de immer nijpende onderwerpen die Verhulst kiest in de weg, en zou een meer sobere uitwerking harder aankomen. De verwondering die ik voelde bij De helaasheid der dingen en Godverdomde dagen op een godverdomde bol heb ik helaas niet meer bij Verhulst ervaren, al spraken die plotomschrijvingen me meestal wel aan.

Ik dacht precies hetzelfde (hoewel ik niet precies begreep wat het overkoepelende onderwerp was in dit boek). Maar het is niet alleen de stijl, maar ook de toon. Zo'n jolig toontje van 'wat boeit het allemaal'. Ik had sterk het idee dat Verhulst zich verschuilt achter zijn gezwollen stijl en dat joviale toontje. Daarmee ontdoet hij zijn werk (of in ieder geval dit werk) van iedere doorleefde pijn en van elk doorleefd verdriet. Maar goed, hij heeft nog een heel schrijversleven voor zich, dus wie weet.

Ik dacht aan de vrees voor ouderschap als overkoepelend onderwerp. Misschien is de overdreven taal wel een manier voor de personages om zich te verstoppen, het gevoel te marginaliseren, maar het geeft de boeken van Verhulst wel iets eentonigs omdat alle personages zich dus op dezelfde manier in bescherming nemen.

Het gevoel dat me vaak na lezing van een Boekenweekgeschenk bekruipt: leuk, maar het beklijft niet. Op basis van alleen dit boek zou ik zeker niet mijn mening over Verhulst baseren. Wat mij betreft is Verhulst een van de grootste stilisten van de lage landen. Kortom: hij kan beter.

Aardig boekje om kennis van te nemen. Beetje onwerkelijke sfeer die ontstaat doordat het gegeven "over the top is", maar de achtergrond van het verhaal (waarin Pierre over zijn verleden vertelt) niet.