The Martian - Andy Weir (2014)

Kijk ik eerst de film en vind dan het boek niet zo goed, of lees ik eerst het boek en vind dan de film slecht? Zo is het bij mij iig vaak, hoewel ik dat natuurlijk nooit zeker kan weten!

Dan laat jij je wel erg gemakkelijk beïnvloeden. Je laat ofwel door het boek ofwel door de film je mening bepalen, zonder eigen inbreng ?

Of je leest niet goed of je beredeneerd zwart/wit tabula rasa!
Natuurlijk word ik beïnvloed door een film/boek, maar heb ook een zeer uitgesproken eigen mening over datgene wat ik zie en/of lees.
Als jij een film kunt kijken en daarna het boek kunt lezen zonder beïnvloed te zijn door de film dan ben je oftewel een God of je hebt last van chronisch geheugen verlies en aangezien ik niet geloof dat een God op zo'n simpele post van mij zo zou reageren moet het wel het tweede zijn.

Daarnaast vind ik je opmerking nog al uit de hoogte maar dat blijkt denk ik wel weer uit mijn reactie op jouw reactie je moet jezelf wel een hele goede kerel of meid vinden

Ik weet niet meer precies hoe -niet door de reacties hierboven denk ik -maar ik wilde dit boek lezen nav iets wat ik op boekmeter las. Tot nu toe valt het mij -scheikundige nitwit- niet mee. Veel ingenieus gedoe om aan water en voedsel te komen, best leuk, maar wel wat veel scheikundige mambo-jambo er om heen. Gelukkig nog enige afwisseling doordat er zo nu en dan geswitcht wordt van Mars naar aarde.
Want op Mars is verder ook niet veel te beleven en daardoor zijn die hoofdstukken wat veel van hetzelfde.

Ik ben inmiddels wat verder, toch wel een erg leuk boek, eerste 75 paginas was even doorbijten, maar daarna een prima verhaal. Amerikaanse humor is -vind ik dan- vaak niet grappig, maar dit boek heeft een aangenaam droog humorgehalte. Zonder dat het er dik bovenop ligt.

Het eindoordeel helt dan toch weer over naar mijn stukje op 31 oktober. Te veel gezwam over technische dingetjes haalde de vaart er wederom uit. Komt nog bij dat het duidelijk door een nerd geschreven is. Veel technisch gelul, maar te weinig over hoe het nou is om op Mars vast te zitten.
Daarnaast opeens een overdosis typisch Amerikaanse helden gedoe, hou ik ook niet zo van. Van die ontzettend goeie mensen.
Ook nog eens een vrij weinig verrassend einde, al met al een tegenvaller.

Een geweldig boek dat mij op momenten het gevoel gaf eindelijk weer eens vijf sterren te kunnen geven aan een boek. Een paar minpunten zorgen ervoor dat het er uiteindelijk 4,5 zijn geworden.

De film had ik voor het lezen al in de bioscoop gezien en die was me zeer goed bevallen. Het verfilmen van dit boek moet heerlijk zijn geweest, want zeker het eerste deel is ongeveer letterlijk overgenomen. Uitspraken van personen zijn één op één in de film beland. Prima wat mij betreft, want het leest soms als een filmscript.

De spanning in het boek is sterk aanwezig, maar evengoed is het soms pagina's lang saai overleven. Dat is wel lekker thematisch dus niet hinderlijk. Alle technische verhalen die langskomen zijn soms wat te veel van het goede, maar laten wel zien dat de auteur niet over één nacht ijs is gegaan.

Ik vond het jammer toen Mark Watney via de Pathfinder contact maakte met de aarde. Vanaf dat moment leek het allemaal veel makkelijker, terwijl hij in z'n eentje zo lekker bezig was. Aardappels kweken, water en mest regelen. Helemaal alleen het plan maken en uitvoeren om de Pathfinder te vinden en mee te nemen. Geweldig. Gelukkig liep niet alles op rolletjes en vernielde hij per ongeluk de Pathfinder.

De humor in het boek is uitermate droog, maar erg leuk. In de tweede helft van het boek worden alle problemen iets te veel van het goede. Bij het opblazen van de Hab vond ik dat nog niet, maar het langdradige verhaal vanuit de luchtsluis en het repareren mochten korter. De zandstorm had helemaal weg mogen blijven. Ik snap dat dit een mooi inkijkje bood op de onmogelijke omstandigheden op Mars, maar kwam op mij over als overbodig. Het kantelen van de Rover(s) was dan wel weer aardig, net als de tocht vol problemen naar de Hermes. Grappig is dat ik bij de film alles vanaf de lancering van de (uitgeklede) MAV als bijna komisch ongeloofwaardig beschouwde. In het boek komt dat een stuk beter tot zijn recht.

Echt een boek dus om je helemaal in te leven in de hoofdpersoon. Sciencefiction lees ik graag en dit is wel een topper die hopelijk in de nabije toekomst (deels) enigszins realistisch mag worden.

Mooi uitgangspunt: een man wordt tijdens een ruimtereis alleen achtergelaten op Mars, omdat de overige bemanning ervan overtuigd is dat hij is overleden door een zandstorm. Vervolgens moet hij zich in zijn eentje zien te redden. Een psychologische en fysieke beproeving, die voortdurend kleine raadsels met zich meebrengt: hoe bijvoorbeeld, op de grond van Mars, eten verbouwd kan worden. Of nog eentje, wanneer het ruimtepak van de overlever een heel klein beetje lucht begint door te laten en zijn zuurstofniveau omlaag gaat: hoe valt te achterhalen waar die lekkage precies zit, aangezien het pak beslist niet uitgetrokken mag worden?

Het antwoord: het gaat hier om een zuurstofvrije omgeving, dus als er een klein vlammetje bij het pak gehouden wordt, kun je aan de richting van het vuur zien waar de zuurstof vandaan komt en dus waar het pak lekt. Volgende stap: hoe maak je vuur op Mars, aangezien een ruimtereis wordt ondernomen met uitsluitend onbrandbaar materiaal?

Met zulke raadsels houdt Mark Watney zichzelf bezig, dag in dag uit. Dit hoofdpersonage van The Martian is intelligent, speels en zeker gezien zijn omstandigheden bijzonder goedgemutst. Dat geeft deze roman een aangename levenslust (met veel spreektaal, voortdurend zegt hij wanneer iets misgaat: 'I'm fucked', om later weer te zeggen: 'Yaay!'), al had ikzelf uiteindelijk iets minder praktische raadsels en handelingen gewild, en iets meer psychologische diepgang gezien deze buitengewone, in en in eenzame omstandigheden. Misschien is dat ook het verschil tussen Weir en mij: hij is uiteindelijk overduidelijk iemand die wij op de middelbare school een 'nerd' zouden noemen, met heel veel aandacht voor natuurkundige frutsels en vragen. Ik ben dat geenszins en zou het nog geen dag alleen op Mars volhouden.

Het perspectief van The Martian is wel weer goed gekozen, trouwens: het grootste gedeelte van deze roman wordt verteld aan de hand van zogenaamde Logs, dus mondelinge opnames die hij tijdens zijn vele dode uurtjes op Mars maakt. Dat maakt het heel plausibel dat hij dit verhaal vertelt. En ook hoe hij het vertelt, met al die spreektaal en korte zinnetjes. En het deed me de auteur het nogal voorspelbare, te lang gerekte einde vergeven - althans, hij had me al zover meegekregen dat ik zelfs toen nog geboeid bleef doorlezen.

Blijkbaar ben ik vergeten om mijn mening hier te plaatsen, daar nu alsnog.

Ondanks die saaie details pakt het me toch vanaf de eerste bladzijde. Hoe kan dat? Is het de humor van Mark? Hij komt in elk geval zeer sympathiek over, zodat je als lezer heel graag wilt dat hij overleeft. En als de mensen op aarde eenmaal hebben ontdekt dat hij nog leeft, stellen zij ook alles in het werk om hem te laten overleven.

The Martian – Andy Weir | Lalagè leest - lalageleest.wordpress.com

Sterke punten: technische details wel geloofwaardig en wel een mooie spanning opgebouwd naar het einde toe, hoewel je wel kan raden hoe het afloopt...
Minder sterke punten: wat ongeloofwaardig grenzeloos optimisme van de hoofdpersoon, het MacGyver-achtige vernuft waarmee het ene probleem na het andere in een handomdraai opgelost wordt, het ongebreidelde altruïsme van zo goed als alle personages.
Conclusie: de auteur schijnt wel het een en het ander over het onderwerp Mars en ruimtevaart te weten, maar psychologisch blijft hij liever aan de oppervlakte.

@Lalage
Ik begijp dat het kan storen dat er veel wetenschappelijke formules etc. gebruikt. Ik vind echter dat dit juist een meerwaarde is aan het boek. Het verduidelijkt, voor diegene die geen wetenschappelijke opleiding hebben, wat hij doet. Verder vind ik dat deze formules helemaal niet zoveel aan bod komen en die zorgen ervoor dat het boek geloofwaardig lijkt. Voor de rest kan ik je helemaal gelijk geven over het feit dat het boek je in z'n greep houdt. Mede doordat het hoofdpersonage zo sympathiek lijkt.

Oh dat heeft me helemaal niet gestoord, ik vond het juist passend en vind het knap dat het ondanks al die technische details zo vlot leesbaar is.