De Man Die Haast Had - Jan Vantoortelboom (2015)
mijn stem
2 stemmen
Nederlands
Psychologisch
144 pagina's
Eerste druk: Atlas/Contact,
Amsterdam (Nederland)
Leon ziet als klein kind zijn oppas Elsie een val maken waardoor zij zwaar gehandicapt raakt. Hij bezoekt haar trouw elke zaterdag. Aanvankelijk omdat dat moet van zijn moeder, maar later omdat er tussen deze twee beschadigde en zwijgende mensen iets ontstaat: een verhouding van wederzijdse afhankelijkheid. Hij is de enige die zij toelaat, zij is de enige aan wie hij zich ooit emotioneel heeft kunnen binden. Leon is misschien niet schuldig, maar hij voelt zich verantwoordelijk voor Elsies toestand. En dat verantwoordelijkheidsgevoel gaat ver, wellicht te ver.
0
geplaatst: 23 maart 2015, 09:26 uur
Het is een vrij dun boek, ik had het in minder dan drie uur uit. Door de kleine wereld waarin Leon leeft is het minder rijk aan personages dan beide vorige boeken. Ik vond het weer een mooi boek, wat soberder dan de vorige boeken, maar dat zal aan de hoofdpersoon liggen, een sobere man in een klein wereldje.
Meer over dit boek op mijn blog:
Abubakari leest De Man die haast had – Jan Vantoortelboom | Abubakari de Vries' Blog - abubakaridevries.wordpress.com
Meer over dit boek op mijn blog:
Abubakari leest De Man die haast had – Jan Vantoortelboom | Abubakari de Vries' Blog - abubakaridevries.wordpress.com
0
geplaatst: 23 maart 2015, 09:42 uur
De synopsis hier op Boekmeter klopt trouwens niet. De hoofdpersoon heet Leon (en niet Ezra), zijn moeder sterft niet aan een erfelijke ziekte, Leon heeft geen haast, onverschillig lijkt mij een verkeerde typering en hij is ook niet ongedurig.
Ik zou de synopsis vervangen door de tekst die op de achterflap van het boek staat.
Leon ziet als klein kind zijn oppas Elsie een val maken waardoor zij zwaar gehandicapt raakt. Hij bezoekt haar trouw elke zaterdag. Aanvankelijk omdat dat moet van zijn moeder, maar later omdat er tussen deze twee beschadigde en zwijgende mensen iets ontstaat: een verhouding van wederzijdse afhankelijkheid. Hij is de enige die zij toelaat, zij is de enige aan wie hij zich ooit emotioneel heeft kunnen binden.
Leon is misschien niet schuldig, maar hij voelt zich verantwoordelijk voor Elsies toestand. En dat verantwoordelijkheidsgevoel gaat ver, wellicht te ver.
Ik zou de synopsis vervangen door de tekst die op de achterflap van het boek staat.
Leon ziet als klein kind zijn oppas Elsie een val maken waardoor zij zwaar gehandicapt raakt. Hij bezoekt haar trouw elke zaterdag. Aanvankelijk omdat dat moet van zijn moeder, maar later omdat er tussen deze twee beschadigde en zwijgende mensen iets ontstaat: een verhouding van wederzijdse afhankelijkheid. Hij is de enige die zij toelaat, zij is de enige aan wie hij zich ooit emotioneel heeft kunnen binden.
Leon is misschien niet schuldig, maar hij voelt zich verantwoordelijk voor Elsies toestand. En dat verantwoordelijkheidsgevoel gaat ver, wellicht te ver.
0
geplaatst: 23 maart 2015, 14:27 uur
Abubakari schreef:
De synopsis hier op Boekmeter klopt trouwens niet. De hoofdpersoon heet Leon (en niet Ezra), zijn moeder sterft niet aan een erfelijke ziekte, Leon heeft geen haast, onverschillig lijkt mij een verkeerde typering en hij is ook niet ongedurig.
Ik zou de synopsis vervangen door de tekst die op de achterflap van het boek staat.
Leon ziet als klein kind zijn oppas Elsie een val maken waardoor zij zwaar gehandicapt raakt. Hij bezoekt haar trouw elke zaterdag. Aanvankelijk omdat dat moet van zijn moeder, maar later omdat er tussen deze twee beschadigde en zwijgende mensen iets ontstaat: een verhouding van wederzijdse afhankelijkheid. Hij is de enige die zij toelaat, zij is de enige aan wie hij zich ooit emotioneel heeft kunnen binden.
Leon is misschien niet schuldig, maar hij voelt zich verantwoordelijk voor Elsies toestand. En dat verantwoordelijkheidsgevoel gaat ver, wellicht te ver.
De synopsis hier op Boekmeter klopt trouwens niet. De hoofdpersoon heet Leon (en niet Ezra), zijn moeder sterft niet aan een erfelijke ziekte, Leon heeft geen haast, onverschillig lijkt mij een verkeerde typering en hij is ook niet ongedurig.
Ik zou de synopsis vervangen door de tekst die op de achterflap van het boek staat.
Leon ziet als klein kind zijn oppas Elsie een val maken waardoor zij zwaar gehandicapt raakt. Hij bezoekt haar trouw elke zaterdag. Aanvankelijk omdat dat moet van zijn moeder, maar later omdat er tussen deze twee beschadigde en zwijgende mensen iets ontstaat: een verhouding van wederzijdse afhankelijkheid. Hij is de enige die zij toelaat, zij is de enige aan wie hij zich ooit emotioneel heeft kunnen binden.
Leon is misschien niet schuldig, maar hij voelt zich verantwoordelijk voor Elsies toestand. En dat verantwoordelijkheidsgevoel gaat ver, wellicht te ver.
Aangepast. Dankjewel! Het was nochtans de plot die de uitgeverij aanvankelijk zelf ter beschikking stelde. Wel raar.
0
geplaatst: 23 maart 2015, 16:47 uur
Dan is het waarschijnlijk ter beschikking gesteld door een man die haast had.
Ook na de aanpassing staan er nog wat dingen in die niet kloppen. De kwaal van zijn moeder is niet erfelijk. Onverschillig is ie ook niet en ongedurig, nou ja, zo zou je het kunnen zien, dus vooruit maar.
Ook na de aanpassing staan er nog wat dingen in die niet kloppen. De kwaal van zijn moeder is niet erfelijk. Onverschillig is ie ook niet en ongedurig, nou ja, zo zou je het kunnen zien, dus vooruit maar.
0
geplaatst: 23 maart 2015, 17:40 uur
Abubakari schreef:
Dan is het waarschijnlijk ter beschikking gesteld door een man die haast had.
Ook na de aanpassing staan er nog wat dingen in die niet kloppen. De kwaal van zijn moeder is niet erfelijk. Onverschillig is ie ook niet en ongedurig, nou ja, zo zou je het kunnen zien, dus vooruit maar.
Dan is het waarschijnlijk ter beschikking gesteld door een man die haast had.
Ook na de aanpassing staan er nog wat dingen in die niet kloppen. De kwaal van zijn moeder is niet erfelijk. Onverschillig is ie ook niet en ongedurig, nou ja, zo zou je het kunnen zien, dus vooruit maar.
Nogmaals aangepast!
0
geplaatst: 22 april 2016, 07:12 uur
De roman die haast had
Twee traumatische gebeurtenissen vormen een onschuldige jongen tot een apathische figuur, die een bijzondere verhouding ontwikkelt met het verstrijken van de tijd. Voor zijn omgeving is deze Leon een gebalanceerde persoonlijkheid: liefdevol in zijn persoonlijke contact met comateus geraakte Elsie; stipt en punctueel in zijn baan als schoolconciërge; makkelijk in de omgang met zijn beste vriend Bertrand. Onder die solide ogende façade van meegaandheid en sociaal wenselijk gedrag, daar schuilt de lethargie van iemand die met alle winden mee waait om geen verantwoordelijkheid te hoeven dragen voor de eigen levensloop. Over de eenzaamheid van het eigen levenslot dragen in een wereld waarin de buitenwereld geen weet heeft van hoe het beladen verleden door blijft echoën in het heden.
Vantoortelboom toont zich prijzenswaardig divers door na twee sfeervolle streekromans een andere stijl en sfeer aan te slaan: loepzuiver, zakelijk proza, met weinig meer tierelantijntjes dan spaarzame dialogen en een ragfijn spel met subjectief gekleurd tijdsverloop. Tegelijkertijd leidt dezelfde nadruk op functionaliteit tot vlakke, oninteressante beschrijvingen van de dynamiek tussen het hoofdpersonage met de belangrijke bijfiguren. Teveel blijft in het ongewisse. Vooral omdat het het vraagstuk aansnijdt of Leon gevormd wordt door de tijd of dat hij zelf de tijd vormgeeft. Dat aspect wordt vervolgens zo overdreven weergegeven, met opzichtige metaforiek rond thema's als tijd, vergankelijkheid en schuld, dat het willen zijn van een betekenisvol werk de overhand krijgt op het uitdiepen van intermenselijke relaties. Het leidt tot een roman met een onafgewerkt hoofdpersonage in een overgeconstrueerde persoonlijke queeste.
Twee traumatische gebeurtenissen vormen een onschuldige jongen tot een apathische figuur, die een bijzondere verhouding ontwikkelt met het verstrijken van de tijd. Voor zijn omgeving is deze Leon een gebalanceerde persoonlijkheid: liefdevol in zijn persoonlijke contact met comateus geraakte Elsie; stipt en punctueel in zijn baan als schoolconciërge; makkelijk in de omgang met zijn beste vriend Bertrand. Onder die solide ogende façade van meegaandheid en sociaal wenselijk gedrag, daar schuilt de lethargie van iemand die met alle winden mee waait om geen verantwoordelijkheid te hoeven dragen voor de eigen levensloop. Over de eenzaamheid van het eigen levenslot dragen in een wereld waarin de buitenwereld geen weet heeft van hoe het beladen verleden door blijft echoën in het heden.
Vantoortelboom toont zich prijzenswaardig divers door na twee sfeervolle streekromans een andere stijl en sfeer aan te slaan: loepzuiver, zakelijk proza, met weinig meer tierelantijntjes dan spaarzame dialogen en een ragfijn spel met subjectief gekleurd tijdsverloop. Tegelijkertijd leidt dezelfde nadruk op functionaliteit tot vlakke, oninteressante beschrijvingen van de dynamiek tussen het hoofdpersonage met de belangrijke bijfiguren. Teveel blijft in het ongewisse. Vooral omdat het het vraagstuk aansnijdt of Leon gevormd wordt door de tijd of dat hij zelf de tijd vormgeeft. Dat aspect wordt vervolgens zo overdreven weergegeven, met opzichtige metaforiek rond thema's als tijd, vergankelijkheid en schuld, dat het willen zijn van een betekenisvol werk de overhand krijgt op het uitdiepen van intermenselijke relaties. Het leidt tot een roman met een onafgewerkt hoofdpersonage in een overgeconstrueerde persoonlijke queeste.
* denotes required fields.
* denotes required fields.