menu

Pour Que Tu Ne Te Perdes Pas dans le Quartier - Patrick Modiano (2014)

Alternatieve titel: Om Niet te Verdwalen

mijn stem
3,56 (8)
8 stemmen

Frans
Psychologisch

160 pagina's
Eerste druk: Gallimard, Parijs (Frankrijk)

De schrijver Jean Daragane probeert een pijnlijke gebeurtenis uit zijn verleden te vergeten. Maar als het adresboekje dat hij is kwijtgeraakt door twee louche figuren wordt teruggevonden, wordt hij overvallen door herinneringen aan de jaren vijftig, toen het huis van zijn pleegmoeder door de politie in de gaten werd gehouden

zoeken in:
avatar van Donkerwoud
Wat is het toch met Franse covers dat ze er vaak zo oerdegelijk eruitzien? Heeft de auteur dan zoveel naambekendheid dat het visuele niet meer meespeelt? Valt mij best vaak op, terwijl de betreffende Nederlandse vertaling meestal wel een aantrekkelijke kaft heeft.

avatar van liv2
Donkerwoud schreef:
Wat is het toch met Franse covers dat ze er vaak zo oerdegelijk eruitzien? Heeft de auteur dan zoveel naambekendheid dat het visuele niet meer meespeelt? Valt mij best vaak op, terwijl de betreffende Nederlandse vertaling meestal wel een aantrekkelijke kaft heeft.


Dat is typisch voor Gallimard. Alle covers van deze, toch wel gewaardeerde, uitgeverij zien er zo uit. Zelfde kleur, zelfde lettertype, altijd identiek .... Is zowat hun handelsmerk.

avatar van Bassievrucht
Ik vind het wel wat hebben. Het gaat immers om de inhoud.

avatar van Donkerwoud
Mee eens hoor. Het verbaast mij alleen omdat ik zo anders gewend ben van Nederlandse en Engelse boeken.

avatar van Zelva
Ach ja, het standaard 'We pakken een stockfoto en plempen er lukraak wat letters op' vind ik ook niet getuigen van veel creativiteit.

avatar van Bassievrucht
Bij een benzinestation, langs de snelweg ergens in Duitsland, stond ik bij de urinoirs mijn ding te doen en had ik uitzicht op een foto die me bekend voorkwam. Aangezien ik even nergens heen kon had ik tijd om er over na te denken. En ja hoor, het was de foto die voor Patrick van Rhijns Vaderstad is gebruikt, maar bij dat benzinestation stond er een andere reclametekst bij de betreffende foto gedrukt.

Wat mij vooral aan die degelijke Franse omslagen aanspreekt is dat ze uitstralen allemaal gelijk te zijn. Er staan ook geen stempels of quotes op met 'boek van het jaar' en dergelijke.

avatar van eRCee
Dat is inderdaad een groot voordeel.



avatar van mjk87
1,5
Zag deze liggen bij de bieb. Dun en met een naam waarvan ik wist dat ik die al eens was tegengekomen. De Nobelprijs dus, zo bleek. Maar uiteraard wel meegenomen.

Enfin, het boek zelf. Ik vond het nogal een chaotisch geheel. Er is een aanleiding tot de plot door een zekere Ottolini en die komt na 1/3 gewoon helemaal nooit meer voor (een echte MacGuffin dus, maar in films werkt dat toch beter). Sommigen zullen dat ongetwijfeld geniaal vinden, ik vond het vooral ronduit irritant. Ook met de vele sprongen in de tijd die nergens worden aangegeven had ik echt het gevoel steeds iets gemist te hebben en echt duidelijk wordt het allemaal daarna ook niet meer. Ook als sfeerschets werkt het boek niet. Modiano legt het er allemaal zo dik op en maakt van zijn hoofdpersoon zo'n clichématig bezwaard persoon dat ik daar niet in mee kon gaan. En dan blijft er weinig over om van te genieten of maar leesplezier uit te halen.

Aan het eind zit nog wel een aardige scène bij de dokter (dat zijn tenminste een bladzijde of 20 die helder geschreven zijn en gewoon lekker en leuk lezen) en de sobere stijl past prima. Verder snel vergeten. 1,5*.

...stilte...
Bovenstaande NRC link werkt bij mij niet meer...dus even een nieuwe:

Het boek zendt morseseinen uit - NRC

Ik begrijp dat dit zijn voorlopig laatste roman is en uitgebracht een maanden voordat hij hoorde dat de Nobelprijs aan hem was toegekend. Na die mededeling heeft hij, om het te verwerken, verdwaasd door de straten van Parijs lopen dwalen... Het is maar te hopen dat die prijs niet funest is geweest voor de creativiteit en dat we nog meer boeken van hem kunnen verwachten.

...stilte...
De werkelijkheid van de feiten kan ik niet geven, ik kan er alleen maar de schaduw van laten zien.
Stendhal

Na dit citaat van Stendhal is de eerste zin van de roman:

Bijna niets.

En meer kom je niet te weten, want wanneer je het uit hebt weet je nog minder dan niets. Verwacht geen verhaal bij Modiano en al helemaal geen plot. Je leest hem om zijn taal, de beschrijvingen van lege ruimtes en mensen die in de mist verdwijnen.

Alleen de prachtige zinnen blijven bij:

Uiteindelijk vergeten we alle details van ons leven die ons hinderen of die te pijnlijk zijn. Je hoeft je alleen te laten drijven, kalm en met gesloten ogen, aan de oppervlakte van het water.

En tot mijn verassing veel aandacht voor bomen in deze roman:

Die hagenbeuk - of die esp - achter zijn raam stelde hem gerust. En al was het bijna elf uur 's avonds, zijn stille aanwezigheid gaf hem nieuwe moed.

Schitterende passages over het verglijden van de tijd staan er in:

Daar op het trottoir, in deze late nazomer die de straten van Parijs in een onwerkelijk licht zette, had hij opnieuw de gewaarwording dat hij zich op de stroom liet meedrijven. Dat gevoel kende hij pas sinds een jaar, en hij vroeg zich af of het geen verband hield met de naderende ouderdom. Hij had al heel jong van die ogenblikken tussen slapen en waken gekend, wanner je je laat wegdrijven - dikwijls na een doorwaakte nacht - maar vandaag was het anders: het was het gevoel een helling af te rijden als je de motor hebt afgezet. Hoelang nog?

Ik hoop dat we nog heel lang mogen genieten van de romans van Patrick Modiano.

...stilte...
Het bovenstaande stukje van mjk87 vraagt nog wel om een reactie.

Ja dat had ik ook, een gevoel van teleurstelling, dat Ottolini niet meer in het verhaal terugkomt. En nog erger werd het toen de vrouw die haar jurk in Daragane zijn appartement achterliet (wel of niet bewust) niets meer van zich laat horen. Misschien omdat de erotische verlangens die opgewekt zijn niet bevredigd worden...

Maar alle antwoorden kan je wel in de roman terugvinden. Jean Daragane is namelijk een meester in het zichzelf verbergen en afschudden van lastige personen. Hij geeft vele voorbeelden daarvan en hij woont om die reden zelfs op verschillende adressen in de stad. Hij heeft dan ook helemaal geen zin om die twee terug te zien en haalt de stekker van zijn telefoon eruit. Later heeft hij er weer wel zin in om iets van ze te horen (waarschijnlijk vanwege dezelfde erotische verlangens als die bij de lezer spelen), maar dan zijn de oplichters natuurlijk allang met een ander zaakje bezig omdat ze geld nodig hebben. Dit kan je als lezer makkelijk afleiden uit de tekst, maar Patrick Modiano gaat dit natuurlijk niet uitleggen in de roman. Het is hem er namelijk om te doen de lezer een gevoel van gemis te laten ervaren. Verlatenheid en alleen achterblijven is het grondthema van de roman. Niet de oplossing van een misdaad, maar het kind dat in de steek is gelaten en daarom de rest van zijn leven op zoek moet naar zijn indentiteit, daar gaat het over.

Als je meer romans van Patrick Modiano leest zal je merken dat alle personen verdwijnen en vragen oproepen. En wanneer je dan mee kan gaan in het gevoel van verwondering die de leegte oproept kan je er veel plezier aan beleven.

avatar van -JB-
4,0
Een roman die zulke uiteenlopende reacties oproept als hierboven, wekt natuurlijk meteen interesse. Mijn leeservaring sluit aan bij wat ...stilte... hierboven al zo uitgebreid heeft beschreven. Deze roman noir lijkt even te starten als een detective-verhaal, waarin het mysterie van hoofdpersoon Jean Daragane moet worden opgelost. Maar niets is minder waar, uiteindelijk ontvouwt zich een typische Modiano-roman, waarin alles draait om herinneringen. Hoe betrouwbaar is je geheugen? Wat is de waarde van herinneren? En moet je überhaupt alles nog willen weten?

In rake zinnen en een heerlijke sfeer geeft Modiano meer vragen dan antwoorden en juist dat is de reden om zo van dit boek te houden. Modiano geeft net genoeg beschrijvingen en informatie om de lezer zelf de rest van het verhaal te laten invullen. Dat iedere lezer hierbij misschien tot een ander verhaal komt, dat maakt Modiano niet uit. Ieder heeft immers andere herinneringen om uit te putten, niet?

De titel van het boek Pour Que Tu Ne Te Perdes Pas dans le Quartier in het Nederlands helaas incompleet vertaald naar Om Niet te Verdwalen, is een goed voorbeeld van Modiano's woordenspel. Het boek zit vol met plaatsverwijzingen. Het is mogelijk om samen met de hoofdpersoon door Parijs te wandelen, zo precies is de beschrijving van straten en plekken. Maar zelfs al herkent hij de plekken van vroeger, toch verdwaalt hij in zijn geheugen.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:57 uur

geplaatst: vandaag om 12:57 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.