Roman over een beschadigd kind dat obsessief op zoek is naar zichzelf en de waarden van het verleden.
We volgen de Nederlandse Marianne, een vrijgevochten 17-jarige gedurende 7 maanden in 1987. Die 7 maanden waarin ze de pedalen verliest en zichzelf lichamelijk en geestelijk in een hels tempo de vernieling in helpt. Waarom dit zo is komt de lezer langzaam te weten.
Als kind van een louche maffiose drugsdealer (en afwezige vader) en een esotherische hippie-moeder leidde ze een onconventionele jeugd op het woeste eiland Ibiza. En juist die jeugd, een combinatie van pure 'idyllische' vrijheid maar ook die van geestelijke verwaarlozing speelt haar nu parten.
Wanneer ze haar intrek neemt in de riante leegstaande finca van haar (in de gevangenis zittende) vader en aan haar lot wordt overgelaten door haar (op Formentera) wonende moeder vertonen zich de eerste barsten. Als ze ook nog eens obsessief verliefd wordt op een Gardia Civil (not-done in het drugsmilieu) verliest ze zichzelf volledig. Esther J. Ending beschrijft dit proces weergaloos.
De beschrijvingen van fratsen in het nachtleven vond ik zeer geslaagd tot plaatsvervangende schaamte toe. Zowel de toestanden in de legendarische clubs Pasha, Amnesia en Privilege als de beschrijvingen van privé-feesten( opgeleukt met xtc-punch en chai met lsd) in afgelegen finca's in de bergen komen aan bod. Maar ook de verwardheid van een kind dat haar verleden niet kan plaatsen en heen en weer wordt geslingerd tussen mooie herinneringen en een niets ontziende eenzaamheid wordt zeer sterk uitgewerkt.
Maar wat het boek vooral boeiend maakt is het inzicht dat je krijgt in de dualiteit tussen het magische, ongerepte Ibiza en het Ibiza van het toerisme, een 'gestoord makende' hel. Ook krijg je inzicht in het leven van de permanente bevolking , een mengelmoes van echte Ibizanen en de inwijkelingen, de hippie gemeenschap, buiten het toeristisch seizoen. In de jaren 70 had Ibiza een uitzonderlijke aantrekkingskracht op muzikanten en andere kunstenaars, de hippie gemeenschap was daar toen zeer groot. (bv. Nico woonde en stierf daar).
De mooist passages vond ik die waar Marianne op haar motor het eiland doorkruist. De beschrijvingen van het landschap, de geuren en kleuren, de kleine woeste baaien... heel erg fijn om te lezen.
En dan als laatste: die cover! Prachtige foto die in één beeld de hippie-gemeenschap aldaar vastlegt. De gemeenschap waarin het hoofdpersonage, maar ook de schrijfster zelf opgroeide. Een boek dat geschreven is vanuit de onderbuik van het eiland. Heel erg genoten van dit boek.
Het zou je nog verbazen mam hoe vaak ik aan de mooie herinneringen denk. Jij en ik op het dak met volle maan. Onze tuin vol waxinelichtjes en de maan die weerkaatste in de keistenen vloer van de veranda. Of al die avonden bij de open haard, dat een vriendje van jou, hoe heet hij ook alweer, dat hij Here comes the sun 'tokkelde op zijn gitaar. Of je Franse minnaar Jean-Louis met dat zware accent die Lay Lady Lay zong en van geen ophouden wist, jij en ik die verderop in de keuken helemaal in een deuk lagen. De volmaaktheid van die momenten, daar denk ik opmerkelijk vaak aan, vooral als je bedenkt door welke chaos ze werden omringd