De Wetten - Connie Palmen (1991)

Populistische boekje, dat, op de keper beschouwt, zo leeg is als een huls. Zonde van mijn leestijd. 1*

absoluut mee oneens!

ik wil niet beweren dat dit een meesterwerk is, maar leeg en populistisch is het zeker niet. palmen beschrijft een interessante ontwikkeling die de hoofdpersoon doormaakt in de loop van die zeven jaren. onder die zeven verhalen zit nog een filosofische laag. in mijn studententijd heb ik dat nog eens helemaal uitgeplozen. ik heb daarover destijds een artikel geschreven voor een literair blad, waarin ik beweer dat de ontwikkeling van Maria en haar visie op schrijverschap een overgang is van het gedachtegoed van Foucault naar dat van Derrida. hiermee is het boek natuurlijk niet automatisch goed geschreven, maar leeg lijkt mij een onterechte kwalificatie.

Nu ben ik toch benieuwd hoe men aan de afbeelding is gekomen, aangezien mijn toevoeging herhaaldelijk werd geweigerd wegens een lelijke afbeelding

WIE NIET SPREKEN KAN, MOET SCHRIJVEN

De romans van mevrouw Palmen krijgen op deze site naar mijn mening niet de waardering die ze verdienen. Ik heb haar eerste romans indertijd toch met bewondering gelezen. Op in ieder geval één punt zal toch iedereen het met mij eens zijn: La Palmen schrijft beter dan dat ze presenteert. Dat half-achterhoekse gebrabbel in combinatie met de welbekende Oud Zuid-aardappel, nee dank u! Zomergasten heb ik toen structureel geboycot. Haar boeken krijgen toch 4 sterren van me. Proost, Connie!

Maartje Bronkhorst, Amsterdam

Volledig mee eens! Maar dit boek vond ik desondanks niet echt om door te komen.

Je kunt Connie uit een Limburgs dorpje halen maar het Limburgse dorpje niet uit Connie, al doet ze nog zo haar best.

Herkenbaar, ik ben pas op latere leeftijd gaan studeren en heb De Wetten meerdere keren gelezen. Juist de ontwikkeling van het personage en de meerdere lagen in het boek maakten De Wetten voor mij meer dan interessant. Zonder schaamrood op mijn wangen durf ik best te bekennen dat Palmen(s personage) voor mij een voorbeeld was.



Dat Palmen voor mij een voorbeeldfunctie had wil niet zeggen dat ik (de personages in) haar werk blindelings volgde. Soms kan ze vreselijke stroperig schrijven, met name als ze aan het filosoferen slaat. Haar laatste werk was aan mij niet besteed.
Wat natuurlijk niets hoeft te zeggen over haar schrijverscapaciteiten. Zolang mensen nog positief of negatief over Palmen(s werk) discussiëren brengt ze kennelijk wel wat teweeg.

Berichten verplaatst naar Connie Palmen

Ik vond het destijds een sympathiek boekje, ik heb me niet verveeld. Ik heb toen wel besloten nooit meer iets van haar te lezen, omdat het boek totaal niets bijzonders heeft. Er zit geen spoortje magie of originaliteit in.

Connie Palmen schrijft goed, helder Nederlands.

Maar vergeef me dat ik niet zo veel heb met een hoofdpersoon die blijkbaar enkel valt voor overjaarse zonderlingen. Het zal je dochter maar wezen. De epilepticus is de enige leeftijdsgenoot, maar deze uitzonderling bevestigt de regel.
Ik vind de ik-persoon in dit boek dan ook geen leuk of aantrekkelijk meisje. Dat hoeft natuurlijk niet en Palmen vertelt ook mooie dingen over de liefde, die gaandeweg ook actiever in het boek aanwezig is, en vervelend wordt het nergens. Enkel het laatste hoofdstuk, in briefvorm aan de 'psychiater', week af. De ik leek plots heel afwezig en zelf haakte ik daardoor ook een beetje af.

Een strenge 3 voor mijn eerste Palmen. Wellicht niet de laatste.

Wat een sterk verhaal. Zeer positief verrast door Palmen.
Het filosofische op zo'n manier verweven in een roman is zeer kundig gedaan. Net als het idee van een opsomming 'wetten' die je bij het andere geslacht kunt ophalen. Eén grote zig-zag door (jaren) Amsterdam en het verkennen van de liefde. Culminerend in een bijna krankzinnige monoloog over die jaren. Veel existentialistische zinnen, als roman opgeschreven. Zeer netjes gedaan.

Dit is zo'n boek dat ik bij naam al jaren en jaren ken en altijd al eens wilde lezen, helemaal na de film I.M. (al was dat niet per se een geweldige film) maar toch kwam het er nooit van. Of het boek was er niet bij de bieb als ik er tijd voor wilde vrijmaken, of andere boeken wilde ik eerst lezen. Nu wel, dan toch is het eindelijk gelukt.

Zeven hoofdstukken, zeven mannen, zeven jaren, zoiets is de samenvatting. Maar die mannen staan meer voor ideeën en helpen mee om Palmen's visie kwijt te kunnen dan dat ze echt van vlees en bloed zijn. Hetzelfde geldt ook wel een beetje voor de hoofdpersoon zelf. Zo is dit een goed geschreven boek in een heldere stijl maar ook erg afstandelijk en gaat steeds minder boeien richting het einde toe. Wat Palmen dan allemaal duidelijk probeert te maken wist mij daardoor ook nauwelijks te interesseren. 2,0*.

...of hoe Connie Palmen haar roman zelf treffend samenvat.

Indrukwekkend. Verwarrend. Innemend. Zweverig. Intellectueel. Onsamenhangend. Noem een woord dat toepasbaar is op ‘De wetten’, en het antoniem past het boek allicht evenzeer. Behoorlijk bevreemdend is kortom de leeservaring, die evenwel niet afstoot zolang Palmens verhalende naturel de lezer aan boord houdt. Hoe schijnbaar bizar ook het zigzaggen van deze jonge vrouw – een vertelster die man na man verleidt, bindt en finaal afstoot – er gaat een onvermijdelijke en ongekunstelde urgentie van uit.

Een vrouw dus, op zoek naar houvast in haar bestaan – een handleiding die ze intuïtief zoekt bij oudere mannen, of niet per se oudere maar wijzere mannen, mannen die zichzelf bepaalde cerebrale materie hebben toegeëigend, mannen die de wereld voor zichzelf hebben geordend, haar bevattelijk hebben gemaakt, haar als het ware meester kunnen, of dat toch uitstralen. Als het waar is, zoals Palmen in het laatste hoofdstuk schrijft, dat mannen in vrouwen (en vice versa) het tegendeel zoeken van hoe ze zelf in elkaar steken, dan zoekt de schrijfster naar mannen die de wereld beheersbaar en coherent hebben gemaakt – het leven leefbaar, als het ware.

Alleen stuit ze telkens op de begrensdheid en de fictie van wat haar geliefden prediken. De astroloog en zijn tragische verzinsels. De epilepticus die de normaliteit verruilt voor de pathologie waarin hij zich wentelt. De filosoof wiens vrije denken aan banden wordt gelegd door wat vrouwen in hem wakker maken. De priester, week van verlangen verworden tot doodgewone geile bok. De fysicus – astronoom in zijn oneindige heelal – die zich evenzeer laat knechten door zijn ega en wederom andere wetten op de wetten die zijn bestaan schragen laat ingrijpen. En dan de kunstenaar, diegene die de vrijheid inherent aan de verbeelding heeft geïnstrumenteerd – door hem laat de vertelster zich als het ware wegvreten, omdat ze nooit op gelijke voet kan komen te staan met zoiets absoluut als zijn geadoreerde kunstenaarschap? Dus, finaal, de psychiater, die buiten beeld blijft, want de vertellende stem heeft enkel de psychoanalyse als discipline nodig: geen mannen meer als spiegel voor een zoekend ‘ik’, maar het ‘ik’ in dialoog met zichzelf – gedaan met wetten van elders, van anderen, als die wetten ook door het 'ik' kunnen gepostuleerd worden...?

‘De wetten’ is bij uitstek een roman om theorie en abstractie op los te laten. Fascinerend is dat Palmen steeds verhalend schrijft, met tussen de abstracte mijmeringen door erg concreet proza. Toch laat het onderliggende weefsel van de roman zich niet zomaar ontwaren. Schuilt niet precies in die mistige uitnodiging naar een onzekere diepte het begerenswaardige van kunst? Tegelijk open en gesloten, zowel helder als cryptisch, simultaan kenbaar én onkenbaar, lijkt Connie Palmen met haar debuut (stel je voor!) een boek te hebben afgeleverd dat zich deels laat begrijpen, en deels louter laat aanvoelen. Woorden, geschiedenissen, affaires uit de strikte densiteit van hun betekenissen pellen om er een gevoelsmatige waarheid mee te bereiken: hoeveel auteurs kunnen dat? De vraag stellen, is haar beantwoorden.

3,5* (voor een eerste van meerdere lezingen, allicht?)

Helemaal mee eens, maar mijn eindoordeel is een stuk positiever.

Ik was aangenaam verrast door de verwevenheid van proza en filosofische beschouwingen en de diepgang die dit bij momenten oplevert. Zeker als je in aanmerking neemt dat dit een debuut is, vind ik het een behoorlijke tour de force (niet over de hele lijn geslaagd weliswaar, maar dat is niet zo erg gezien de meer dan behoorlijke ambitie). Er schuilt ook een interresante allegorie / tijdsgeestschets in over een vrouw die een weg tracht te vinden in een mannenwereld (zowel de academische als de schrijverswereld), uitvergroot door de erudiete personages.

Over de structuur van het boek en de symboliek achter de personages heb ik niet veel te melden en leer ik vooral bij van de andere gebruikers hierboven, maar dat ik niet alles helemaal kon vatten of begrijpen vond ik bij het lezen van dit boek eigenlijk geen hindernis.
Ik sluit mij er wel bij aan dat het tweede deel van het boek minder interessant aanvoelde en stilaan naar herhaling neigde - dit laatste kan ook een punt geweest zijn van de schrijver natuurlijk. Ik had graag meer gelezen over de boeiende personages Daalmeyer en De Waeterlinck, zeker die laatste zijn verhaallijn wordt nogal afgekapt na de spanningsopbouw ervoor.

Had een droom over dit boek wat meestal zo veel wil zeggen als:

Naar mijn persoonlijke interpretatie dan.

Dat ik dit boek dien te gaan aanschaffen en lezen.

Sowieso verhalen over sterke vrouwen kunnen mij erg interesseren vandaag de dag.

Dit lijkt dat wel te zijn ben erg benieuwd.