The Tragedie of Anthonie and Cleopatra - William Shakespeare (1623)

Na het eerder droge 'Julius Caesar' had ik me eerlijk gezegd niet verwacht aan een meeslepende tragedie à la 'Antonius en Cleopatra'. De versvorm die Shakespeare gebruikt komt hier immers wél volledig tot zijn recht: nagenoeg elk personage heeft ofwel een theatraal afscheid, ofwel een hele dosis smart tot de goden te spreken. Het stuk is een "rush" van verraad, moord en tussen beiden in toch vooral de eigen eer trachten te redden.
Ook de lezer wordt bijgevolg heen en weer gewiegd tussen de inhoudelijke tragiek en de inherente humor - een ambiguïteit waar Shakespeare het hele stuk lang op laveert. Wie houdt van dik aangezet theater moet dit m.a.w. eens lezen.
3,75*

In het jaar 2016 is het alweer 400 jaar geleden dat Shakespeare gestorven is en 3 mei was zowaar de dag waarop hij stierf. De aandachtige lezer zal het niet zijn ontgaan dat we ons ondertussen in de maand mei bevinden en ik besloot om de Bard te eren door één van zijn werken te gaan lezen. Het was alweer van 2014 geleden dat ik dat nog eens had gedaan en op goed geluk deze Tragedie of Anthonie and Cleopatra gekozen. Een verhaal dat ik nog niet eerder had gelezen, maar ik had wel de Cleopatra film gezien met Elizabeth Taylor.

Hoewel dat eigenlijk geen verfilming van Shakespeare is natuurlijk maar dat terzijde. Antony and Cleopatra, ik gebruik voor de gemakkelijkheid maar even de verkorte titel, is denk ik één van de meest dramatische werken van Shakespeare. In elke monoloog of dialoog zit er wel een nogal dik opgelegde emotie en hoewel dit soort geforceerd drama wel eens averechts zou kunnen werken, is dat hier niet het geval. De Bard weet regelmatig de juiste snaar te raken (begint al erg sterk met de bekendmaking dat Fluvia, Antony's derde vrouw, gestorven is) en het einde waar iedereen zelfmoord pleegt is gewoon heerlijk om te lezen. Klinkt luguberder dan bedoeld, maar Shakespeare weet dit met zoveel bravoure en stijl te brengen dat het een genot is om te lezen. Volgens mij kan de speech van Cleopatra tegen Octavius waarin ze verkondigt dat ze het niet gaat toelaten dat ze doorheen de straten van Rome geparadeerd gaat worden als een hoer toch niemand onberoerd laten. Langs de andere kant is dit bij vlagen wel een wat taaier werk van Shakespeare, iets wat ik wel vaker heb bij zijn tragedies. Altijd best uitkijken naar een deftige editie is dan ook de boodschap, ik zweer in ieder geval bij de Penguin Play edities.

Volgens mij toch één van de meer onbekendere werken van De Bard, al valt dat precies nog wel mee als je bekijkt dat Romeo en Julia (toch wel het bekendste Shakespeare werk bij uitstek) ook maar aan 66 stemmen geraakt. Soit, voor mij sowieso één van de beste tragedies die hij in zijn oeuvre heeft en ongetwijfeld één van de meeslependste drama's tout court.

4*

Vandaag verschenen in een nieuwe vertaling van Peter Verstegen bij Uitgeverij De Wilde Tomaat .